Zalig geslapen aan de binnenkoer van de afspanning. En het ontbijt wordt opgediend door een schat van een jonge deerne. De dag kan al niet meer stuk, hoewel ...

Vandaag staat weer een kanjer op het programma: Chambord. Het weer is menselijk: bewolkt, niet te warm en droog. Onze motoren starten, zoals altijd op de eerste kik. De weg glijdt zalig onder onze wielen.

Chambord is een verrassing: op kilometers van het kasteel rijd je al het domein, dat volledig ommuurd is, binnen. Het is een uitgestrekt bos dat diende als jachtgebied voor de Franse koningen, in het bijzonder François I. Het is nog maar pas 9 uur als we onze brommers parkeren. Het is nog niet druk, maar de eerste bus Japanners is al aangekomen (het zijn ook de eerste Japanners die we zien op onze trip).

Dit is de derde keer dat ik hier kom, maar de harmonie van het kasteel blijft imponeren. Deze schepping van François I, de Franse renaissancekoning, is als een immens wit schip met zijn ontelbare schouwen en torens. De koning was zo enthousiast toen hij zijn 'jachthuis' betrok, dat hij zelfs de Loire wou omleggen naar de voet van het kasteel. Het is bij een droom gebleven. Op 25 jaar was het grootste gedeelte van de bouw afgewerkt, vandaar de zeer homogene stijl. François heeft er slechts korte tijd van genoten: hij stierf in 1547, twee jaar nadat de koninklijke vertrekken klaar waren. Zijn opvolgers François II en Charles IX kwamen regelmatig logeren, maar daarna verloor Chambord de koninklijke interesse. Pas vanaf 1660 kreeg het de aandacht van Lodewijk XIV. Molière was hier dikwijls te gast en bracht er de premières  van Le bourgeois gentilhome en Le malade imaginaire.

François I, de bouwheer van Chambord, was een controversieel personage. Hij regeerde in dezelfde periode als Hendrik VIII van Engeland en Keizer Karel V (of I voor de Spanjaarden). Hij hield van luxe en praal - hij was een echte renaissancevorst - en wou een belangrijke rol spelen in het Europa van de 16e eeuw, maar moest de duimen leggen voor Karel V.

Hij werd koning door zijn huwelijk met Claude de France, dochter en enig kind van Louis XII. Onder zijn regering werd de grondslag gelegd van het vorstelijk absolutisme. François I riep nooit de Staten-Generaal samen en liet zich enkel adviseren door een paar intimi. Hij creëerde het hof, een instelling die onder Lodewijk XIV zijn hoogtepunt zou kennen.

Op buitenlands vlak had hij minder succes: telkens weer verloor hij de strijd met Karel V.  Na de dood van Maximilliaan van Oostenrijk stelde hij zich kandidaat voor de keizerskroon, maar Karel won het pleit. Hij moest ook zijn aspiraties om Italië onder de Franse invloedsfeer te brengen, opgeven: hij verloor de slag van Pavia (1525), werd een jaar lang gevangen gehouden door de Spanjaarden en zag daarna af van zijn aanspraken op Italië.

François I blijft vooral in de herinnering als kunstminnaar. Hij wou erkend worden als de prins van de renaissance. Het hof van François was gekend over gans Europa. Hij beschermde humanisten, musici en poëten. Leonardo da Vinci, Ronsard, Du Bellay en Marot waren zijn gasten. En zijn embleem, de vuursalamander prijkt op menig gebouw in de Loirevallei, soms samen met de hermelijn van zijn vrouw Claude de France.

Het kasteel is immens, maar je kan er niet verloren lopen: de routebeschrijving is zeer duidelijk en in alle zalen vind je pancartes met de nodige uitleg. De draaiende trap met zijn twee spiralen is het centrum van het gebouw, waar je telkens naar terugkomt. Men heeft grote inspanningen gedaan om het kasteel terug 'leefbaar' te maken met schilderijen, wandtapijten en meubilair. Dertig jaar geleden was het nog volkomen leeg. Op de bovenste verdieping komt een jachtmuseum.

http://www.chambord.org

 

Doorheen koele bossen rijden we naar La Ferté-Saint-Aubin waar we een lichte maaltijd nemen: crudités, forel en sorbet. Daarna cruisen we verder langs de Loire richting Briare. In Sully-sur-Loire pauzeren we even aan het kasteel, een middeleeuwse burcht aan de oever van de rivier. In dit kasteel kon Jeanne d'Arc koning Karel VII ervan overtuigen zich te laten kronen in Reims. Maar onze tijd dringt en als we vanavond nog thuis willen geraken is er geen tijd voor een bezoek.

 

 

En dan is het tijd voor de afsluiter: le pont canal van Briare. Geen renaissancekasteel, maar echte industriële archeologie. De brug werd in 1890 gebouwd, o.a. door de Société Eiffel, om het kanaal van de Loire te verbinden met het kanaal van Briare, over de Loire heen. Wel indrukwekkend, maar veel scheepsverkeer is er niet meer, we zien alleen een Zwitsers jacht door de sleuf tuffen. Net voor de brug is een mooie patisserie gevestigd.

 

 

Het weer ziet er niet goed uit en we hebben nog enkele honderden kilometer voor de boeg. Als een bende jonge dames op het toneel verschijnt, moeten wij weg. Het blijft nog even droog, maar op de autoweg richting Parijs worden we in twee minuten kletsnat. Op een parking verwisselen we het natte motorpak voor een trui en de regensuit. Na een hete koffie kunnen we verder, maar nabij Parijs begint het te stormen. Het water staat op de autoweg en we gaan schuilen onder een brug. We krijgen onmiddellijk gezelschap van andere motards en van een Peugeot met een geblokkeerd open dak. Na een kwartiertje is alles over en het blijft droog de hele saaie autoweg lang tot thuis. Rond 11u30 scheiden onze wegen en Roel neemt de afrit Halle om zo naar Bogaarden te bollen. Om klokslag middernacht steek ik in Relegem de sleutel in het garageslot.