Italiaanse eilanden | Stromboli

Stromboli

Het eiland Stromboli bestaat uit een vulkaan die, net als de Etna op Sicilië, eeuwig actief is. Het eiland meet ongeveer 12,2 vierkante kilometer en ligt op bijna 30 kilometer ten noordoosten van Lipari. Het hoogste punt van de vulkaan, Vancori genaamd, ligt op 926 meter hoogte. Onder de zeespiegel loopt de vulkaan tot een diepte van ongeveer 2000 meter door. Het eiland Stromboli, zoals het momenteel bekend is, is dus eigenlijk slechts de top van de vulkaan.

Doordat de vulkaan voortdurend actief is, heeft hij een grote aantrekkingskracht op onderzoekers. Zij spreken van een 'modelvulkaan'. Tot de uitbarstingen in het voorjaar van het jaar 2007 was er al van grote afstand - bij goed zicht zelfs vanuit het Italiaanse Calabrië - vulkanische activiteit te zien. Boven de top van de krater kon het ontstaan van kleine rookpluimen worden waargenomen. Dichter bij de krater kon duidelijk een luid gedonder worden waargenomen. Om de 10 minuten vlogen de flodders lava de lucht in. Rotsen en stenen werden door de vulkaan uitgespuwd. Via de rotshelling, genaamd Sciara del Fuoco, belandden deze rotsen uiteindelijk in zee. Het luidde gedonder vanuit de vulkaan kondigde steeds weer een nieuwe eruptie aan. Deskundigen beweren dat er vanuit de vulkaan al 5000 jaar achtereenvolgens erupties plaatsvinden. Sinds de laatste grotere uitbarstingen zijn de erupties (waarschijnlijk) tijdelijk gestopt. Voor onderzoekers en toeristen is dat jammer. De erupties waren namelijk erg spectaculair om te aanschouwen. De kraters van de vulkaan zijn nog steeds te bezoeken. Er is echter wel een flinke wandeling nodig om de top van de vulkaan te bereiken.

Wandeling naar de top

De tocht naar de top van de vulkaan is alleen te voet af te leggen. Hierbij kan het beste gebruik worden gemaakt van een lokale gids die je naar de top loodst. Zo'n gids is vanaf een hoogte van 400 meter bovendien verplicht. Het begin van de beklimming is redelijk goed te doen. De weg bestaat uit brede wandelpaden. Later worden deze echter steeds slechter begaanbaar, smaller en vooral steiler. Er moet dan over rotsen geklauterd worden. In het laatste deel wordt de wandeling moeilijk gemaakt door een soort zwart gruis dat er op de grond ligt. Bij elkaar neemt de wandeling tussen de drie en een half en vier uur in beslag, maar de wandeling wordt beloond met een prachtig uitzicht. Vanaf een natuurlijk plateau is het mogelijk om uit te kijken over de kraters, de andere eilanden en over de zee. Vroeger besloten veel toeristen de nacht door te brengen langs de rand van de krater. Dat is helaas niet meer toegestaan. Er mag maximaal een uur langs de krater verbleven worden en van 23:00uur moet de plek verlaten zijn. De terugtocht te voet neemt logischerwijs iets minder tijd in beslag dan de tocht naar de top. Let er bij de beklimming van de vulkaan op dat het bovenop een stuk frisser is dan beneden. Neem dus altijd iets tegen de kou mee naar boven of draag meerdere lagen kleding.

Erupties

Grote erupties vinden minder frequent plaats op Stromboli. De laatste echt grote eruptie vond plaats op 11 september van het jaar 1930. Hierbij werd het gehele eiland, dat op dat moment nog 2500 inwoners telde, bedekt onder een dikke aslaag. De lucht werd pikzwart, waardoor de mensen geen hand voor ogen zagen; alsof de dag nacht werd. Hierna werd het complete eiland ongeveer een meter uit zee opgetild, waarna het letterlijk weer terugviel op de oude plek. Hierdoor ontstonden grote vloedgolven. Even later vonden er twee enorme explosies plaats. Enorme rotsen werden de lucht in gesmeten alsof ze niets wogen. Ook begon de zee rondom het eiland te koken, waardoor boten letterlijk verbrandden. Op het eiland was de schade enorm. Veel gebouwen werden vernietigd en de oogst van het land was onbruikbaar geworden. Bovendien kwamen vijf mensen om het leven. De uitbarsting leidde ertoe dat veel bewoners het eiland verlieten en emigreerden naar andere oorden.

Naar het schijnt hebben zich na 11 september van het jaar 1930 nog zo'n 15 grote erupties voorgedaan. Op 30 december van het jaar 2002 bijvoorbeeld vond er een flinke eruptie plaats op het eiland. Een groot deel van de helling aan de noordwestelijke zijde van de vulkaan stortte destijds in zee. Hierdoor ontstonden grote vloedgolven waarbij mensen gewond raakten. De overheid besloot daarop het eiland te evacueren.

Het eiland nu

Op Stromboli wonen in totaal ongeveer 400 mensen. De meeste van hen wonen in de buurtschappen in het noordoosten van het eiland. Deze heetten: Scari, San Bartolo, Piscita, Vicogrande en San Vincenzo. Deze plaatsjes liggen praktisch aan elkaar vast. Er zijn twee kerkjes in de gemeenschap. Voor de rest zie je er slechts de voor de Eolische eilanden zo typische witte huisjes. Het is goed mogelijk om in zo'n huisje te overnachten. Bij aankomst met de boot wordt dit aangeboden door de bewoners. Natuurlijk is er ook een aanbod van kleine hotelletjes en restaurantjes. Bij Vicogrande is een zwart vulkaanstrand aanwezig. De straatjes van de plaatsjes zijn zo klein dat er geen auto's door kunnen. Natuurlijk rijden er wel scooters. De winkels worden bevoorraad met behulp van brommers met drie wielen, zoals Ape's en Vespa's.

Tegenwoordig wordt door de bewoners vooral geld verdiend in de toeristenindustrie. Steeds meer toeristen bezoeken het eiland. Er worden voor hen steeds betere voorzieningen gebouwd. Ook visserij vindt natuurlijk plaats. Landbouw zie je steeds minder. Hier en daar zijn nog kleine wijngaarden en olijfbomen te vinden. Maar, dat heeft allemaal weinig betekenis.

Aan de zuidwestkust van het eiland ligt een piepklein plaatsje genaamd Ginostra. Hier wonen slechts 30 mensen. Zij hebben geen beschikking over elektriciteit en andere luxe. Wel beschikken ze over het (volgens het Guinness book of records) kleinste haventje ter wereld. De plaats is slechts te bereiken via de zee. Het totale isolement van de plaats is iets wat een bepaald soort toeristen trekt. Dit zijn waarschijnlijk mensen die behoefte hebben aan absolute rust, want er is echt helemaal niets te doen in Ginostra.

Op ongeveer twee kilometer ten noordoosten van het eiland Stromboli ligt de rots Strombollicchio. Dit is eigenlijk een overblijfsel van een andere vulkaan. Door erosie is deze rots overgebleven. Vanaf Stromboli kun je er naar toe varen en boten kunnen er aanleggen. Met behulp van een 200 treden tellende trap kun je naar boven klimmen. Vanaf de 57 meter hoge top heb je natuurlijk een prachtig uitzicht over de zee, Stromboli en afhankelijk van het zicht, een aantal van de andere Eolische eilanden.

Michiel de Ruyter

Michiel de Ruyter voerde ooit een zeeslag voor de kust van Stromboli. Deze gebeurtenis vond plaats op 8 januari van het jaar 1676. Hij vocht hier met de Spaans-Nederlandse vloot tegen de Fransen. Het gevecht werd later voortgezet nabij Sicilië. Bij de laatste gevechten werd de Ruyter aan zijn been geraakt. Hij stierf aan zijn verwondingen op 29 april van datzelfde jaar.

Literatuur

In september van het jaar 2007 verscheen bij uitgeverij De Arbeiderspers de roman 'Stromboli' van auteur Fleur Bourgonje. Deze roman beschrijft de belevenissen van drie vrouwen die met lange tussenpozen voet aan wal zetten op het eiland. De eerste van hen is Karin, de oorlogsontheemde uit de film Stromboli van Roberto Rossellini. De tweede is Ingrid Bergman, de actrice die de rol van Karin speelt. De derde is een Nederlandse die alleen op reis is. Alle drie zijn ze op de vlucht: ze proberen te ontkomen aan iets, aan iemand. De mannen van het eiland zijn opgewonden over de komst van de vreemdelingen, maar hun vrouwen reageren argwanend: de nieuwkomers brengen een verstoring teweeg in de gesloten gemeenschap en haar moraal. Een interview met de schrijfster met meer informatie over het boek is te vinden op de De Meander.