In  ‘A la recherche du temps perdu’ van Proust heeft de hoofdpersoon een brief geschreven aan Madame de Stermaria; hij nodigt haar uit om samen met hem te gaan dineren. Zij  schrijft hem terug, dat hij voor vanavond acht uur antwoord krijgt. Die middag duurt eindeloos.

Het zou snel zover zijn geweest als ik gedurende de middag die me ervan scheidde de steun van een bezoek had gekregen. Wanneer de uren  zich verhullen  in praten kun je ze niet meer meten, niet eens merken, ze vervliegen , en pas ver voorbij het punt waarop hij aan je ontsnapt is komt de rappe, weggemoffelde tijd weer onder je aandacht.

Maar als je alleen bent, halen je gepreoccupeerde gedachten het nog verre, voortdurend afgewachte ogenblik naar je toe met de regelmaat en de eentonigheid van getiktak en verdeelt de uren met alle minuten die je in gezelschap van vrienden niet zou hebben geteld.

Dan komt de brief. Madame de  Stermaria schrijft dat ze over drie dagen met hem kan dineren. Vanaf dat moment denkt hij aan niets anders dan aan het diner. Hij zal met haar dineren, maar wat hij echt wil is haar bezitten. In zijn fantasie beleeft hij al van minuut tot minuut hoe hij haar zal liefkozen.

De dagen die aan mijn etentje met Madame de Stermaria voorafgingen, waren niet zoet,maar ondraaglijk voor me.  Hoe korter namelijk de tijd is die je nog scheidt van wat je je voorstelt te gaan doen, des te langer  lijkt hij meestal, omdat je een kortere tijdmaat aanleegt of gewoon omdat je eraan denkt hem te meten….

Aangezien het mijne maar drie dagen ver lag, rekende ik in seconden en gaf me over aan de soort fantasieën die het begin zijn van liefkozen.

Als de avond van het diner is aangebroken, stuurt hij zijn rijtuig om Madame de Stermaria  af te halen. Het rijtuig komt leeg terug. De koetsier overhandigt hem een kaartje van Madame de Stermaria, met daarop de mededeling dat ze onverwachts verhinderd was. Ze zegt hoe het haar spijt: ik had me er veel van voorgesteld’. Zij was niet de enige.

Uit Douwe Draaisma, waarom het leven sneller gaat, als je ouder wordt, blz 212-213

                                                                       Het geheugen is als het ware                                                       een zintuig

van het verleden.                              

-Het gebruikt en manipuleert

herinneringen:

-structureert het verleden

- herschrijft het verleden

- traumatiseert het verleden

- romantiseert het verleden

- verheft  verleden tot norm

BEGEERTEN,

VERLANGENS,

BEHOEFTEN

de FANTASIE

is als het ware een zintuig voor de toekomst;

 * waarzeggerij

* science fiction

* astrologie

* waarzeggerij

* planning

* utopie