Huisdieren

Al onze huisdieren zijn geadopteerd, ze hebben allemaal en speciaal plaatsje in ons hart.
Ze zijn bij ons herplaatst, of ze vonden ons.

Vooral katten schijnen ons huis aantrekkelijk te vinden om in te verblijven, gelukkig vinden ze ons ook aardig.

Ieder dier heeft een eigen persoonlijkheid, ze hebben vaak veel meegemaakt, zijn getraumatiseerd, mishandeld ...
of wegens persoonlijke omstandigheden van de eigenaren bij ons komen wonen.

Bij ons vinden ze rust en regelmaat en de aandacht die ze behoeven en we doen onze best het weer fijne honden te maken.
Bij sommigen is het jaren hard werken, tot op heden is dat bij allemaal gelukt!

Ze lijken geen van allen op elkaar, ook niet als ze van hetzelfde ras zijn of waren.

Hier staan onze huisdieren, maar ook de dieren die zijn heen gegaan.

Lola

Lola is een Engelse Bulldog (12-11-2021).

Op 2 juli 2022 is Lola bij ons komen wonen.

Ze woonde in het zuiden van het land, en wegens echtscheiding kwam men tijd te kort voor haar.
Ze wilde het beste voor haar en we mochten haar op komen halen.
De eerste dagen was ze nog heel angstig, ze vond wandelen te eng, maar daar was na 4 weken niets meer van te merken!
Lucy vindt ze helemaal leuk en Lola leert ook veel van haar!

Na 3 maanden is er niets meer terug te vinden van de angst en vind ze wandelen echt het leukste wat er is!
Het is een echte Bulldog geworden met alle nukken en eigenaardigheden en onbeholpen omver loop momenten.

Pouce

Toen ik op een maandag ochtend in 2018 een stukje aan het lopen was tussen Nijkerk en Hoevelaken, hoorde ik een ijselijk gemiauw in een droge sloot.
Aangezien ik er al voorbij was, liep ik terug en zag tussen het riet een kitten zitten, helemaal alleen.
Als de moeder er was geweest had ze geen keel opgezet, en als er meerdere waren had ik die ook gehoord en/of gezien.
Ze bleef maar gillen, maar was stil toen ik haar in een buideltje in mijn shirt vasthield en mee naar huis nam.
Ze was toen 7 weken oud, echt een hummeltje van 700 gram.

Na 12 dagen hebben we besloten dat ze hier mocht blijven wonen en heeft ze haar naam gekregen.

Gijsje

Regenboogbrug

Als twee grote ogen je vragen,“Help me, want ik voel me niet zo fijn.”
Mag je dan, terwijl je zelf al voelt dit is het einde, egoïstisch zijn?
Als je van de arts hoort “Dit komt nooit meer goed en hij krijgt steeds meer pijn.”
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen egoïstisch zijn?

Als twee lieve ogen zich sluiten gaan, voorgoed, en je zonder hem naar huis toe gaan,
Met de riem of mandje in je handen en een hart vol pijn.
Dan probeer je je zelf te overtuigen “Dit is het beste. Ik mocht niet egoïstisch zijn!”
Vele jaren was je bij ons, elke dag was een feest en al die fijne jaren...
ben jij lieve vriend en vriendin niet één keer egoïstisch geweest.

Lucy

Lucy was een Engelse Bulldog, ze kwam in 2021 bij ons wonen.

Ze woonde hier in de buurt, vanaf dat ze 10 weken oud was kwamen we haar met haar baasje en Franse Bulldog vriendin regelmatig tegen.
Ze vond Brooklyn helemaal geweldig en Brooklyn vond het geweldig een Bulldog baby te zien!
Toen ze 6 maanden was is ze een keer een dagje komen spelen, ze vonden het beide zo leuk.

Op een avond in maart, kreeg ik een berichtje van de eigenaresse, of we op zoek waren naar een Bulldogje erbij...

Op 3 april 2021 is Lucy bij ons komen wonen, een week later werd ze 1 jaar.

Na het wegvallen van Brooklyn in oktober 2021 was ze erg eenzaam en vonden we een jong vriendinentje voor haar, Lola.
Lola was toen 8 maandjes oud en was heel onzeker en angstig, maar Lucy was haar grote knuffelvriendin en je vond ze dan ook vaak tegen elkaar slapend.

Lucy had al meer dan 2 jaar epilepsie en dat kwam niet onder controle met medicatie. Soms zaten er tussen twee aanvallen 3 maanden, een andere keer een dag of een paar uur.
Op 9 november 2023 kreeg ze in de nacht 5 aanvallen, en de volgende ochtend was alles weer voorbij, dachten we.
Lola en Lucy gingen die dag apart van elkaar ergens een tijdje op bezoek, omdat we een uitvaart hadden.
Lucy had de dag van haar leven bij Boxer Droppie, lekker samen ravotten, oortje lebberen, samen slapen, samen naar het dorp en Lucy mocht zelfs op schoot zitten.
Een kwartier voor ik haar op kwam halen kreeg ze weer een flinke aanval, en ze was erg onzeker, vocaal en druk toen we naar huis reden.
Thuis plastte ze in de gang en kreeg vrij snel daarna een aanval, 30 minuten later weer een...
Erik belde de dierenarts en konden meteen komen.
Het ging niet langer meer, medicatie werkte niet goed, meer was niet mogelijk, we hebben de loodzware beslissing moeten nemen om haar los te laten.
Toen ze onder narcose was kreeg ze weer een grote aanval, en even later had ze rust, eindelijk rust.
Geen stress meer van auto en fiets lichten en harde geluiden buiten, geen dingen meer zien die er niet waren, niet op de toppen van de zenuwen allert want er zou iets kunnen gebeuren...
Maar ook geen autoritjes meer, waar je zo van hield, niet meer samen slapen met Lola, geen lekkere knuffeltjes meer van ons.

Lola was erbij, en ze heeft gezien dat Lucy dood was.
Met een lege riem in mijn hand en aan de andere hand Lola liepen we naar de auto.

Lucy is maar 3 jaar en 7 maanden oud geworden.

Brooklyn

Gucci

Nicky

IA

2004 * 2017

IA was en Peruaanse Naakthond.
Het was een voormalig show hondje die een flink aantal prijzen heeft gewonnen.
Bij haar vorige huis kwam ze niet lekker uit de verf, dus werd er gezocht naar een nieuwe baas. Dat mochten wij zijn.
IA kwam bij ons toen we nog twee andere honden hadden, Bella en Bobbie.
IA dankt haar naam aan het eerste geluidje wat ze weer durfde te maken na jarenlang verplichte stilte, vandaar haar naam.
Haar eigen naam, Venille, gebruiken we nooit, maar ze herkent het wel!

Ze was altijd op zoek naar eten, ze snuffelde buiten naar gevallen koekjes van buurtkinderen, de keuken werd meerdere malen per dag gecontroleerd.
Met ons mee in de auto was altijd leuk, ze ging op haar slaapzak liggen en viel lekker in slaap.
Eigenaardig trekje had ze ook, ze kon niet spelen, ze snapte het niet of ze zag het nut er niet van in!
Met Bobbie speelde ze wel eens enkele seconden, beetje op zijn rug trappelen, iewe ieuwe zeggen, en dan was het weer klaar.


IA had zwaar hartfalen, gelukkig had de dierenarts het bij het constateren helemaal verkeerd, dat hij dacht dat ze nog maximaal 6 maanden een waardig leven zou hebben.
Wij bekeken het maar zo: iedere dag is er een waar we van genieten.
We hebben in maart 2017 de moeilijkste beslissing moeten nemen.

Fiby

1999 * 2016

Fiby was een lief klein Europese korthaar poesje, ze kwam met haar baasjes begin 2014 bij ons in de straat wonen. Samen met Minous, Nicky en Daantje.
Maar ze vonden het te druk in huis en ze zwierven over straat of verbleven in onze tuin.
Tijdens zwaar onweer in de nacht, ben ik naar beneden gegaan om van het schouwspel te genieten.
Alle katten waren binnen maar ineens klepperde het kattenluikje... Daar stond Fiby, drijfnat.
De andere katten keken niet eens raar op. Toen ze wat tot rust was gekomen heb ik haar afgedroogd.
Snachts ging ze weer weg en een paar dagen later kwam ze weer binnen en ging ze bij Erik op schoot zitten.
Tja, en zo is het gekomen dat Fiby bij ons kwam wonen. Overigens met toestemming van de nieuwe straat bewoners!

Fiby zat vaak op schoot bij Erik, Mundi haar vriendje op afstand lag er vaak naast. Of je vond ze samen in buurt in de border.
Na zijn dood heeft ze zeker een maand een rouwperiode gehad.
Erik was haar grote liefde, ze zat vaak -en eigenlijk alleen bij hem- op schoot, en kwijlde hem helemaal onder en knipperde schattig met haar oogjes naar hem.

Fiby had een agressieve kanker in haar bekje, we hebben haar laten gaan...

Mundi

2001 * 2015

Mundi was een speciaal soort kat. Nu zeggen alle baasjes dat over hun kat, maar Mundi was toch een slagje meer anders dan andere katten.
Hij woonde schuin tegen over ons, maar hij vond het bij ons wel leuk, er was eigenlijk altijd wel iemand thuis.
Zijn baasjes zeiden dat katten huis eigen baasje zoeken, dat hij ook zo bij hun terecht gekomen was, en dat het goed was als hij bij ons kon komen wonen.
Hij kon feilloos vocaal vertellen wat hij wel wilde, en wat niet. Hij kon ook verschrikkelijk mopperen, dan had hij echt last van zijn zeurpietje.
Gijs was zijn grote vriend en ze speelde iedere dag, lekker rollebollen in de tuin, tikkertje spelen...
Ook al had hij op een gegeven moment geen tandjes meer, hij beet goed van zich af!

Hij was ook de grote vriend van Erik, Mundi kon uren poot opleggen voor knuffeltjes.
Een van zijn passies was eten, en dat deed hij vol overgave.
De andere was samen eten koken, want er kon wel eens een stukje kip blijven liggen. En was dat niet het geval, dan wees hij even aan wat hij wilde.



Mundi verloor in een korte tijd erg veel gewicht, medicatie sloeg niet aan, en na een paar dagen wilde hij niet meer eten en drinken...
Wij hebben de moeilijke keuze gemaakt om hem te laten gaan voor hij pijn zou krijgen.

Marc en Maja, bedankt voor het vertrouwen en de mooie tijd die we voor Mundi mochten zorgen!

Bella

2002 * 2014

Bella was een Engelse Bulldog, wij hebben haar overgenomen van haar vorige baasjes. Ze was toen net 11 maanden en ze was het liefje van ouwe Tommy.
In het laatste jaar van zijn leven heeft Tommy nog genoten van oortjes likken, Bullen boem spelletjes en al het andere wat Bulletjes doen, kattenkwaad uithalen bijvoorbeeld.
Bella kwam uit de broodfok, in kleine kratjes met andere hondjes heeft ze de lange zware reis uit Polen overleefd.
Bella was een ontzettend lief Bullenmeisje, er zat geen kwaad in, maar oh wee als ze in de tuin kwam als wij er niet waren, dan beet ze de gaten in je broek!

Het was ook een geboren toneelspeelster. Als ze naar buiten moest als we weg gingen, deden haar pootjes zeer, deed haar oortje ook pijn, en perste ze een traantje uit haar oog en ze begon te bibberen.

Wat hebben we met haar gelachen, hoe ze speelde met ouwe Joris, ze elkaar na deden.
Ze was ook ontzettend goed met kittens, als er weer eens een weesje verzorgd moest worden, hielp zij met spelen, billen poetsen...

Bella's grote vriend Bobbie kwam in haar leven toen ze een jaar of 6 was. Bobbie moest nog helemaal Bulldog worden, Bella heeft daar goed bij geholpen!

Op een frisse november ochtend hebben we haar laten gaan. Haar meer dan 12-jarige lijfje was op, er zat iets in haar buikje, ze werd benauwd.
IA was erbij, en ook al dachten wij dat IA er niets van snapte, dat was dus wel het geval, ze heeft een maand in rouw gezeten.
Ons kleine meisje was niet meer, geen gesnurk, geen geschuifel, wat missen we dat!

Bobbie

2003 * 2012

Bobbie was een Engelse Bulldog, hij was 4 jaar toen het dierenasiel ons belde om te vragen of wij nog op zoek waren naar een vriendje voor Bella.
Ze wilde hem niet op het internet zetten vanwege zijn gedrag en dat er vaak verkeerde mensen op af komen.
De volgende dag zijn we met Bella gaan kijken. Binnen een paar minuten had ik de eerste droge Bullen kus te pakken, en hij kwispelde zo erg, dat het wel een vis op het droge leek!
Bobbie was er slecht aan toe, totaal geestelijk verknipt, zwaar ondervoed (20 kilo op dat moment) en onder de kale vieze plekken.
Maar wat een lieve hond.
We hebben een rondje gelopen... Nee, Bob trok ons vooruit, en Bella wilde Bullen boem spelletjes doen, maar hij snapte er niks van.
Die middag moesten we nog met de auto weg, en overal stonden borden met:
Wie is de BOB vandaag? Met BOB kan je thuis komen! De volgende dag zijn we hem gaan halen.

Het was een hele klus hem geestelijk weer gezond te krijgen, en bij tijden kreeg hij een waas voor de ogen en dan was hij alleen maar hyper of gefixeerd op iets. En hij kon slopen, niet normaal.
Na een half jaar was hij op gewicht, 30 kilo, en ondanks zijn huidproblemen, was het een gezonde Bulldog.
Zijn neus was veel groter dan bij Bella, en dat merkte je in zijn ademhaling.

Op een ochtend, ergens in maart, kon hij ineens zijn rechter voorpoot niet meer gebruiken... In een paar uur tijd zagen we hem afglijden, ondanks zware pijnstillers en de goede zorgen van de dierenarts kreeg hij meer pijn.
Bella en IA gingen om en om naast hem liggen, dat was een mooi afscheid. Die avond hebben we hem laten gaan.

Het was zo plotseling gegaan dat de meiden er niet bij waren, ze hebben nog weken naar de achterdeur gekeken of hij binnen zou komen. Dat wilden we de volgende achterblijver niet aandoen.

Dag Bob, tot ooit! Speel maar lekker verder met Bella!

Joris

1982 * 2006

Joris was de tweede kat in mijn leven en de eerste kat die Erik en ik adopteerde.
Hij liep op een min of meer verlaten boerderij in Smilde.
Een paar keer per week kreeg hij eten van de voormalige bewoner en van de toekomstige bewoner, vriend van Erik, die de boerderij in de vrije tijd aan het opknappen was.
Op een zonnige dag waren we er op bezoek en vroegen hoe het met de kat ging. Joris? Goed, denk ik, willen jullie hem meenemen? JA, was ons antwoord.
Maar waar was Joris?!
Gelukkig was Bella bij ons dus gaven we haar het commando: "Zoek poes!" en we gingen allemaal op zoek.
Ik was net bij een vervallen schuurtje aan het kijken toen ik "MEOW" hoorde. Ik draaide mij om en in de deur opening zat Bella triomfantelijk naast Joris.
Joris was er niet best aan toe, onder de wormen en teken. Maar binnen 3 weken was dat allemaal onder controle.
Joris had ook geen staart, die was 9 jaar voor hij bij ons kwam, na een gevecht op leven en dood, geamputeerd.

We hebben een aantal heerlijke jaren mogen genieten van onze lieve ouwe koekkelorus.

Tommy

1992 * 2004

Tommy was Erik's eerste Engelse Bulldog, en kwam als herplaatser van fokker Lindijer-Mook bij Erik wonen toen hij 11 maanden was.
Hij was weg gehaald bij een vrouw in Zwolle die in een flat woonde met nog tig andere dieren.
Tom was nog in die 11 maanden nog nooit uitgelaten en het was een onopgevoedde puber die nog veel moest leren.

Hij dacht op een gegeven moment dat hij Foei heette!
Als Erik echt boos op hem was zei hij: Steady Tomboy van de Blijenhoek! En dan wist Tommy dat het niet goed was...

Tommy ging overal met Erik naar toe, naar het werk, boodschappen doen, op vakantie...
En alles is goedgekomen wat gedrag betreft, al had hij soms zijn stoute momentjes.

Hij heeft niet veel geluk gehad met zijn gezondheid, hij heeft lichamelijk veel te verduren gehad.
Maar dankzij goede medische hulp en vastberadenheid van Erik, is hij op een maand na, 12 jaar worden.

Eigenaardigheden had hij ook:
Blaffen tegen onzichtbare vogels, hij ontsnapte wel eens en dan liep hij het gebruikelijke rondje en schooide bij de visboer om wat lekkers.
Een balletje heette een PIEP en dat was zijn alles, hij kon er uren op sabbelen.

Hij stal ook wel eens wat, hij vond dat hij het had gevonden en mocht hebben, en verstopte dat in zijn bed en ging er op liggen.
Als je wat kwijt was, kon je het beste het eerste in zijn nestje gaan kijken.

Toen vriendinnetje Bella bij hem kwam wonen, mocht ze niet altijd in zijn bed slapen, maar als ze dan zijn oortjes ging likken mocht het wel.

Mismie

1987 * 2002

Ik woonde als 20-jarige net een jaar of wat op mijzelf en ik had altijd al een voorliefde voor katten.
Mismie was een kitten toen hij bij mij kwam wonen.
Bij de mensen thuis mocht ik een kitten uitzoeken. Alles was lekker aan het spelen, maar een katje zat naast de bank en vond het allemaal een beetje drukjes en daar waar hij zat kon hij alles goed bekijken.
Dat was Mismie!
Het was een leergierige kat, apporteerde als een hondje, ging zitten op bevel, liep mee aan een tuigje, vond rijden in de bus geweldig interessant.
Als we uitstapte, wist hij precies waar mijn ouders woonde!
Op de terug weg liepen we door de binnenstad van Breda terug, dronken halverwege een kopje koffie in De Bommel, hij mocht wat melk.
Maar dan was hij wel erg moe, en droeg ik hem naar huis.
Toen hij wat ouder was, vond hij die belevenissen niet meer zo leuk en bleef hij liever thuis.
Een jaar later kreeg hij een poezen vriendinnetje, ze duldde elkaar, maar echt samen spelen en slapen hebben ze nooit gedaan.

Van kamers gingen we in een klein appartementje in de binnenstad van Breda wonen. We woonden begane grond, en er was een tuintje ten grootte van 6 bij 6 meter.
Als hij naar buiten wilde, ging hij bij zijn tuigje zitten en haakte ik hem vast aan de looplijn, anders ging hij bij de buren naar binnen.
Als hij moest plassen, deed hij dat op de kattenbak binnen.
Jaren later verhuisde we naar een flat, met balkon, ook leuk!
Zo hebben we samen nog een 4 tal verhuizingen meegemaakt, het waren bewogen jaren.

Hij was er altijd voor mij, na de vele operaties, in moeilijke periodes lag hij in mijn armen, veegde letterlijk de tranen van mijn gezicht bij verdriet.

De laatste maanden van zijn leven woonde hij met mij en Erik op de kleine woonboot in Amersfoort. Overdag was het te druk voor hem buiten, met al die af en aan rijdende cement wagens.
Maar in de avond kon hij lekker rond struinen tussen de containers. Als ik dan uit mijn werk kwam liepen we samen een rondje en liet hij mij zijn belevenissen zien.
Hij sliep iedere avond naast mij.


Mismie had darm kanker, op een mooie zomeravond in juli hebben we hem moeten laten gaan.
Mijn steun en toeverlaat, mijn ventje die in de rumoerigste periode in mijn leven altijd bij mij was...
Ik denk wel eens, dat hij zag dat het nu goed was, en dat ik het alleen verder kon redden.




Ik kon hem niet achterlaten bij de dierenarts, we hebben hem begraven in de tuin van het huis (gebedshuis) waar Erik jaren gewoon heeft.
Hij ligt in gewijde grond, minder verdiende hij niet.
Het carillon van de kerk speelde We meet again don't know where don't know when...

Zonder hem, met een hart vol pijn en intens verdriet, zijn we naar huis gegaan.