De meeste manen in het zonnestelsel zijn erg klein, maar er zijn enkele grote, planeetachtige manen. Onze maan hoort daar ook bij. Hoewel er manen zijn die nog groter zijn dan onze maan, worden de aarde en de maan wel als dubbelplaneet aangeduid. Dit omdat de maan in vergelijking met de aarde niet al te klein is: de massa van de maan is 1/81 van die van de aarde. Het gemeenschappelijk zwaartepunt waar aarde en maan omheen draaien, ligt echter nog binnen de aarde. Alleen bij de dwergplaneet Pluto en zijn maan Charon is de maan naar verhouding nóg groter, namelijk 1/8 van de planeetmassa, en ligt het gemeenschappelijk zwaartepunt buiten Pluto.
De gangbare theorie is dat de maan is ontstaan doordat de aarde botste met Theia, een planeet van ongeveer de grootte van Mars. De impact zou dusdanige energie hebben opgewekt, dat door de hitte zowel de aarde als deze planeet bijna onmiddellijk in gesmolten toestand overgingen. Theia zou hierbij volledig vernietigd zijn en versmolten met de aardmaterie, waarvan een dikke brok vloeibare lava door de kinetische energie zou weggeslingerd zijn temidden van een spiraalstaart van dergelijke vloeibare massa (mogelijk is dit de oorsprong van de planetoïdengordel voorbij Mars). Die coagulerende enorme brok vloeibare materie trok samen als een gigantische druppel, die nog meer van de omringende spiraalmassa tot zich nam en geleidelijk stolde tot de vorm van de maan. Deze theorie vindt bevestiging in de samenstelling van de gesteenten op de maan, die ongeveer dezelfde is als die van de aardkorst. Volgens nader onderzoek aan isotopen in deze gesteenten (die teruggebracht waren door verschillende Apollo-vluchten) gebeurde dit 4,527 miljard jaar geleden, dus slechts dertig tot vijftig miljoen jaar na het ontstaan van het zonnestelsel, en nog lang voor er oceanen waren op aarde.
De Loenik 2 was op 2 januari 1959 het eerste onbemande toestel dat insloeg op de maan.
Bemande ruimtevaart naar de maan
Tussen juli 1969 en december 1972 heeft de NASA in het kader van
Project Apollo zeven bemande vluchten uitgevoerd met als doel mensen
op de maan te brengen. Zes van deze vluchten waren succesvol en
brachten ieder twee mensen op de maan. De derde vlucht, van
Apollo13, werd door een ongeluk voortijdig afgebroken.
Amerika is niet de enige die last heeft van "maankoorts": Japan wil voor 2016 een sterrenkijker op de schaduwzijde van de maan hebben staan.