De Fan-Pagina van The Dubliners

=> De O'Donoghue's Pub in Dublin was in de zestiger jaren een oase van rust. Een café, waar ambtenaren na het werk gezellig een biertje dronken. "Met Kerstmis in 1961 of 1962 vroegen wij aan de waard of we daar mochten spelen," herinnert Ronnie zich en hij lacht. "Ja, maar wel zacht en rustig", was het antwoord. Sindsdien speelden we er elke vrijdag en we kregen er zelfs voor betaald. Er gebeurde daar eindelijk wat. Ciarán Bourke en Luke Kelly dronken daar ook hun hier. En toen zijn we samen gaan spelen. "De band werd bekend en ze werden ook op andere plaatsen geëngageerd, tot leadzanger Luke Kelly voor een jaar naar Engeland ging. De vrijgekomen plaats werd door John Sheahan met zijn viool en zanger Bobby Lynch ingenomen. Eerst speelden ze in de pauze, maar later speelden ze ook met de band samen. Bobby Lynch verliet de band, toen Luke uit Engeland terug kwam. "Ik ben gebleven, maar niemand heeft ooit gezegd dat ik nu lid van de Dubliners was." verklaart John Sheahan spottend. Hij is nu financieel manager van de groep. "Officieel ben ik nooit in de groep opgenomen, hoewel ik er al 39 jaar bij ben".

=> John en Barney waren al lang voordat ze in de band gingen spelen met elkaar bevriend. Ze woonden in dezelfde buurt in Dublin en bezochten samen de Folkpubs, waar vaak muziekwedstrijden plaatsvonden: viool voor kinderen onder de twaalf en voor boven de twaalf: accordeon, fluit, Tin Whistle en nog andere instrumenten. "Barney won altijd het onderdeel banjo", grijnst Sheahan, "Hij was namelijk de enige banjospeler die er was. En nu weet ik eigenlijk nog steeds niet waarom hij toen met banjo spelen begonnen is". Mijn oom speelde op de mandoline en daarom ben ik al als kind daarmee begonnen", verklaart Barney prompt. "Toen ik zestien jaar was en in de bouw werkte kwam ik in het ziekenhuis terecht en toen ik daar lag bracht mijn vader een banjo mee, omdat die een stuk goedkoper was als een mandoline. - en ook gemakkelijker te repareren, als er eens een snaar kapot zou gaan". Iedereen lacht, want bij Barney gaat voortdurend wat kapot.

=> "Ronny Drew's ballad and folksong group" heette de groep in het begin, want door het werk in het "Gate Theater" was Ronnies naam bekend. "Op den duur wilde ik met mijn naam niet de verantwoordelijkheid voor de hele band dragen", vertelt hij, "Op een dag zijn we eens bij elkaar gaan zitten en hebben erover gediscussieerd hoe we de groep zouden gaan noemen. Luke Kelly zat in de hoek en las toevallig de "dubliners" van James Joyce. Waarom noemen wij ons niet de Dubliners, stelde hij plotseling voor. Zo simpel was het en zo heten we nu nog". Luke Kelly, jarenlang de leadzanger van de Dubliners, werd in 1980 ziek door een hersentumor. Vier jaar later stierf hij. Ook Ciarán Bourke, een van de andere oprichters van de band is in 1988 gestorven. Reeds in 1974 had hij een hersenbloeding gehad en was halfzijdig verlamd. "Dat was zeer droevig en wij missen die twee heel erg", zegt Ronnie Drew zacht.

=> "Ciarán was een echte filosoof, een werkelijk eigenaardige geleerde. Hij was ooit begonnen met de studie agrarische wetenschappen op de universiteit, hij heeft dat echter nooit afgemaakt. Hij kon de hele dag daar zitten filosoferen over elk mogelijk onderwerp". herinnert John Sheahan zich. "Luke had een prachtige, krachtige stem en een heel bijzondere manier om een song aan te pakken. Het maakte niet uit wat het was, hij drukte op elk lied zijn stempel". Barney knikt en Ronnie valt hem bij: "Luke was voor mij een van de beste zangers ooit, vooral wat betreft zijn ballades. Dat zeg ik nu niet, omdat wij zo veel jaar samen waren en hij nu dood is. Ik wilde per se in de band blijven, alleen omdat ik Luke's zingen zo bewonderde". Bovendien, en daar zijn ze allemaal over eens, waren Ciaran en Luke echte vrienden voor hen. "Luke is ooit bij de communistische partij geweest en om die reden lag hem de zaak van de arbeidersbeweging na aan het hart", vertelt John lachend. "Materiële dingen heeft hij nooit verzameld. Geld en bezit lieten hem onverschillig. Ooit heeft hij mij een prachtige oude tafel geschonken, alleen omdat ik eens gezegd had dat ik de bijpassende stoelen had. Nu staat die tafel in mijn kantoor en ik denk nog vaak aan Luke, als ik aan de tafel zit".

=> Eamonn Campell en Seán Cannon, de beide nieuwe leden van de Dubliners, hebben er tot nu rustig bij gezeten en geluisterd. Toch zijn zij ook al vele jaren bevriend zijn met de Dubliners. "In 1967, Luke was er toen nog bij, heb ik voor de eerste keer met de Dubliners in de studio gewerkt", vertelt de gitarist Eamonn Campbell, die nu ook de platen van de Dubliners produceert: "Zelf speelde ik toen in een groep, die de Clubmen heette. Vanaf die tijd is het steeds vaker voorgekomen dat John mij opbelde of ik bij een concert kon meespelen". "Je kwam ook, als ik je niet belde", wierp deze tegen. Eamonn grijnst:, "Nu ben ik sinds tien jaar vast lid van de band, en het zijn nog steeds dezelfde Dubliners, die ik in 1967 heb leren kennen. Ze zijn niet commercieel geworden.

=> "Dat vind ik erg belangrijk en het is de reden, waarom ik mij bij deze band thuis voel", bevestigt Seán Cannon, zanger en gitarist. "Want veel mensen maken nu alleen maar muziek om veel geld te verdienen. Bij de Dubliners is dat niet zo: en deze houding weerspiegelt geheel mijn gedachten". Hij is degene die vasthoudt aan de tradities. Halverwege de jaren zestig hoorde hij, van geboorte een Ier, -in Engeland opgegroeid-, daar voor de eerste keer de muziek van de Dubliners. Hij stichtte de band "The Gaels" en begon later een succesvolle carrière als Folkzanger met Schotse, lerse en Engelse balladen. "Tien jaar ben ik door Engeland getrokken en heb op alle folkfestivals gespeeld", vertelt hij. "Muzikanten uit heel Europa hebben daaraan meegedaan. Ik heb toen eens een hele nacht na een concert doorgespeeld. Wij zijn steeds opgebleven totís morgens en gingen om tien uur naar bed en bleven dan zo lang slapen totdat het tijd was voor het volgende concert. Maar ja, we waren toen wel wat jonger". De andere vier Dubliners lachen zichtbaar.

=> "Muzikaal zijn we onszelf trouw gebleven" zegt John Sheahan. "Ofschoon er wel het een en ander veranderd is.Vroeger speelden we er vaak wild op los, terwijl we er nu op letten, dat een song een uitgekiende structuur heeft. En dat we allen dezelfde accoorden spelen. Daarbij komt dat ook andere mziekstijlen ons beïnvloed hebben. Bijvoorbeeld Blue grass, wat ik erg graag speel". En met hese stem zegt Eamonn": Mijn wortels liggen in de rock and roll: Elvis Presley, Buddy Holly, Eddie Cochrane. Daar ben ik toen mee begonnen en ook nu nog speel ik deze muziek voor mijn plezier. Gelukkig zijn de grenzen tussen de verschillende muziek stijlen niet meer zo scherp". Dat klopt, samen met de Pogues en de Hothouse Flowers hebben de Dubliners laatst nummers opgenomen en het werden hits: "The Irish Rover" en "The Rose".

=> Wat bij hen zeer in de smaak viel waren de muzikanten van de lerse superband U2, die zich ontpopten als heuse fans van de Dubliners en hen uitnodigden om in het voorprogramma te spelen van hun enorme open lucht concerten in Ierland. Ronnie Drew vroegen ze om bij de première van hun concertfilm de openingstoespraak te houden. "Dat was voor mij een grote eer," voegt Ronnie toe. "Het zijn echt prima kerels, die weten waar ze vandaan komen". Een muzikant heeft grote verantwoodelijkheid voor de traditie", brengt Seán Cannon naar voren. "Men moet weten hoe alles ontstaan is. Immers het is toch eigenlijk een wonder zoals zulke muzikale tradities zich ontwikkelen en als het ware uit het niets ontstaan.

=> Slechts enkele weken per jaar kunnen de vijf muzikanten bij hun families in Ierland doorbrengen; de rest van de tijd zijn zij op tournee over de hele wereld. Maar wanneer ze een keer vakantie hebben, zoals John het noemt, trekken ze helemaal niet zoveel met elkaar op. Dan kan het gebeuren dat de vijf muzikanten wekenlang elkaar niet ontmoeten, hoogstens bellen ze een keer met elkaar." Dat versterkt onze vriendschap, hoe merkwaardig het ook klinken mag," verklaart Barney. "Dan verheugen wij ons zoveel te meer op het samenzijn en het samen muziek maken". John ziet dat ook zo: "Als we elkaar dan weer zien, vertelt iedereen wat ie in de tussentijd beleefd heeft. Dat is zeer verfrissend en wij ervaren dat als een niew begin van onze vriendschap. Om die reden ook hebben wij geen schriftelijk contract met elkaar. Als iemand de band wil verlaten, kan die dat elk ogenblik doen. We hebben niet eens zo iets als een bandpolitiek, waarin we zouden kunnen vastleggen hoe lang dat we nog door willen gaan. We plannen onze concerten altijd ongeveer een jaar vooruit; en dan gaan we er op uit en spelen. Zo is het steeds gegaan en zo zal het ook wel verder gaan". De andere vier Dubliners knikken instemmend en bestellen nog een rondje bier.

=> In 1995 besloot Ronnie na 34 jaar de groep te verlaten, hij was de oudste en wou het wat kalmer aandoen. De kwaliteit van de groep is nog altijd dezelfde want Ronnie's plaats werd ingenomen door zanger en gitarist Paddy Reilly.

Meer over de individuele leden:

Ronnie | Barney | John | Jim | Seán | Eamonn | Paddy | Bob | Ciarán | Luke

Naar boven || Terug