Rijzend deeg

In een uithoek van één van de miljoenen expanderende celletjes in een bol rijzend deeg zit een kolonie minimicroobjes zich al vele minimicrobelevens lang af te vragen wie de enorme, steeds groter wordende ruimte heeft gemaakt waar ze in leven. Hoewel ze niet weten wie hij is en of hij een hij is, aanbidden ze de onbekende maker van hun alles.

De hiervan niets vermoedende bakkersknecht start met een druk op de knop de kneedmachine. Een proces dat al talloze malen heeft plaatsgevonden begint.

De minimicroobjes dichten hun gedachte maker volmaaktheid toe en, omdat ze geloven dat hij alles wat zij kunnen waarnemen heeft gemaakt om hun bestaan mogelijk te maken, ook enkele speciaal op hen gerichte eigenschappen; alwetendheid, almacht en barmhartigheid.

Maar ze zijn er nog niet uit hoe ze dat moeten rijmen met het lijden en sterven in hun wereldje. Immers, als hij weet van hun leed en er wat aan kan doen maar het zich niet aantrekt dan is hij onbarmhartig, als hij er van weet en het zich aantrekt maar er niets aan kan doen dan is hij niet almachtig en als hij er wat aan kan doen en het zich ook aantrekt maar er niet van op de hoogte is dan is hij niet alwetend.

Om dit probleem op te lossen hebben ze bedacht dat hij door ook het kwaad te maken hen, de minimicroobjes, die toch de kroon op zijn maaksel zijn en die hij maakte om hem te eren, de gift van vrije keuze heeft gegeven. Dat stelt het gros van de minimicroobjes nog steeds tevreden.

Maar enkele van hen zijn in gaan zien dat dit de weg naar een deprimerende conclusie opent. Immers, waarom zou hun maker hen maken om hem te vereren? Welk opperwezen is zo ijdel, zo kleingeestig? Eén die bovendien voor hen een wereld zou hebben geschapen waarin het kwaad de dienst uitmaakt en het goede niet meer is dan een gril. De enige reden voor hun bestaan zou dan zijn dat ze voor zijn vermaak zijn geschapen!

Weer drukt de bakkersknecht op de knop van de kneedmachine.

“Tja, de maker.”, zegt de woordvoerder van de wijze minimicroobjes, een knappe kop die weet hoe hij moeilijke dingen uit moet leggen, als hem op tv daar naar wordt gevraagd, “Al ons zoeken heeft geen enkele aanwijzing opgeleverd die de verhalen over hem en het geloof van onze voorouders ondersteunen. Voor alles wat ooit aan hem is toegeschreven hebben we verklaringen gevonden die volgen uit de natuurwetten die onze hele ruimte beheersen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij niet bestaat, maar wel dat als hij bestaat hij buiten onze ruimte is en er geen invloed op uitoefent. Eigenlijk is dat ook wel logisch hè, dat het bovennatuurlijke niet in de natuur is.”

De woordvoerder vervolgt, “En onze nieuwste instrumenten laten zien dat onze ruimte veel groter is dan we voorheen dachten. Zien kunnen we ze niet en hun bestaan bewijzen al evenmin, maar onze berekeningen tonen aan dat er een ontelbaar aantal ruimtes kan bestaan. Maar alles waar wij mee te maken hebben bevindt zich binnen onze ruimte. Want er is geen uitwisseling mogelijk met wat zich eventueel in andere ruimtes of buiten alle ruimtes bevindt.”

Hoe zijn de ruimtes dan ontstaan?”, vraagt de interviewer, “en waar komen die natuurwetten vandaan? Daarin is toch de hand van de maker zichtbaar.”

“Kijk”, gaat de woordvoerder verder, “iedereen weet dat +1 en –1 samen nul zijn. Maar ook het omgekeerde is waar. Nul is +1 en –1. Of +1000 en –1000 of +10 miljard en –10 miljard of iedere som van een positieve waarde en zijn gelijke negatieve waarde. Daaruit volgt dat iets uit niets kan ontstaan en kan blijven bestaan zolang het positieve iets en het negatieve iets niet bij elkaar komen want dan is er weer niets.

Hoe het dan mogelijk is dat minimicroobjes zaken als spiritualiteit ervaren vraagt de interviewer.

De woordvoerder legt uit, “Dat is omdat op zichzelf bestaande ongebonden intelligentie ons kan beïnvloeden. Ieder minimicroobje heeft wel eens een ingeving gehad of heeft het gevoel gehad dat hij of zij gestuurd werd door een onzichtbare macht. En dat is het ook. Het is echter fout om dit te verklaren als de werking van de maker. Eigenlijk zaten onze verre voorouders, die in vele goden en geesten geloofden, dichter bij de waarheid. Alleen waren er geen goden of geesten maar voelden ze de invloed van clusters van ongebonden intelligentie.

Natuurlijk wil iedereen geloven dat ons leven zin kent en dat er sturing, rechtvaardigheid, zekerheid, e.d. zijn en dat die ons van buiten ons worden gegarandeerd. We moeten ons echter realiseren dat we er in onze ruimte zelf voor staan. Daarbij kunnen we gebruik maken van de aanwezige ongebonden intelligentie. Die kunnen we naar ons toe halen via meditatie of gebed, net hoe je het noemen wilt. Maar, we zijn zelf verantwoordelijk en er is geen volmaakt opperwezen in onze ruimte aanwezig die we voor ons karretje kunnen spannen.”

Hij besluit, “Dit is wat we hebben gevonden en daar zullen we het mee moeten doen.”