Een afspraak maken voor het interview was gelukkig niet zo moeilijk. Ik heb namelijk op dezelfde school gezeten waar Yvonne Muskita les heeft gegeven en nog steeds lesgeeft. Het was heel leuk om elkaar na zo’n lange tijd niet gesproken elkaar weer te zien.
Toen ik haar vroeg hoe zij in aanraking kwam met de ICT antwoorde zij als volgt: ”ik kreeg al heel vroeg te maken met de ICT, mijn oom had een computerwinkel en als ik langs kwam wat ik redelijk vaak deed met mijn paps voelde het als een soort mini-disneyland, maar wat ik echt graag wilde was met jongeren werken en toevallig was ik van huis uit best handig in de informatica.” Yvonne Muskita geeft naast informatica ook nog les in tekenen en is mentrix van een 1e klas vmbo-t. het Marcanti college heeft 650 leerlingen onder haar hoede. En haar leerlingen komen voornamelijk uit Amsterdam. Yvonne heeft niet echt een vast aantal uren per week dat zij werkt, maar zij probeert het onder de 40 uren te houden. Zij moet vaak voor andere klassen invallen en heeft veel andere taken naast het lesgeven zelf. Toen ik vroeg of zij wat concreter kon zijn antwoorde ze grappend met: “oh gewoon wat bureaucratische gerompslomp”.
“oh gewoon wat bureaucratische gerompslomp”
Yvonne Muskita had eigenlijk een andere school in ogen en heeft voor marcanti gekozen om de fijne kneepjes van het vak te leren en de beginnersfouten te maken. Tot de dag van vandaag werkt ze er nog steeds. De oorzaken hiervan liggen in het feit dat ze simpelweg helemaal weg is van haar collega’s. Zij heeft een goede band met haar werkgever en zegt dat zij het heel spijtig zou vinden om hier weg te gaan. Zij heeft voor dit vak gekozen, omdat zij het prettig vindt om met jongeren te werken en omdat zij de leerlingen ervaart als opener. Zij zegt het als prettig te ervaren om het leven van haar leerlingen te vergemakkelijken en door het vuur te gaan voor ze. ”mijn collega’s noemen me ook wel het advocaatje”.
”mijn collega’s noemen me ook wel het advocaatje”
Toen ik haar vroeg hoeveel ze verdiende antwoorde ze: “veels te weinig”. Toen ik haar vroeg of zij het baantje mij zou aanbevelen antwoorde ze met “als je het leuk vindt om met die gastjes te werken en elke dag met passie naar school te gaan, waarom niet!”
De toekomst
Yvonne hoopt voor stabiliteit in de toekomst en ziet het ook wel gebeuren. Yvonne hoeft niet per se hogerop zij wil vooral doorgaan met het uitoefenen van haar vak en ziet de toekomst rooskleurig.