Van Esch-sur-Alzette naar Relegem
Dinsdag
30-08-2005
Routeplan |
||
Esch-sur-Alzette - Rodemack Rodemack - Malbrouck Malbrouck - Hackenberg Hackenberg - Relegem
|
N3 - D58 - D15 - D56 - D57 D62 - D64 - N153 - D64 D64 - N153 - D956 - D855 - D63 - D60b - D60 D60 - D918 - D14 - N52 - N81 - E25 - E411- R0 - N9 |
Een ontbijt met kraakverse broodjes, kaas, ham, fruitsap, sterke koffie, meer is niet nodig om de dag goed te beginnen. En de zon is er weer. De rekening is een beetje prijzig, maar het was de moeite. De motor start zoals naar gewoonte op de eerste tel. We zijn er klaar voor. Na even zoeken vind ik de weg naar Dudelange, in de goede richting voor Rodemarck, mijn eerste stop. Het rijdt lekker: geen verkeer, mooie licht bochtige wegen.
Rodemack, dat zich niet zonder enige pretentie het 'Carcassonne van het noorden' heet, is een slaperig stadje met nogal wat middeleeuwse resten. Het gebied kwam in handen van de Markgraven van Baden, nadat de Gerard van Rodemack in 1492 beschuldigd werd van felonie jegens zijn heer, keizer Maximiliaan van Oostenrijk. De stad heeft nog een deel van haar omwalling, enkele poorten, een lavoir, een middeleeuwse kruidentuin, een kasteel uit de 16e eeuw (niet te bezoeken), een postgebouw uit de 18e, een kapel uit de 17e eeuw, en een zeer vriendelijke jongedame (21e eeuw) in het Syndicat d'Initiative. En het is er heel heel rustig, op een paar autochtonen na geen mens gezien.
http://perso.wanadoo.fr/ot.rodemack/
Via de D62 rij ik naar de Moezel toe. Ik maak een ommetje naar Haute-Kontz voor een uitzicht op de meanderende rivier. En dan merk ik dat Schengen in de buurt ligt, op de grens van Frankrijk, Duitsland en Luxemburg. Ik ga er even op 'bedevaart'. Het Verdrag van Schengen (1985) creëerde een zone zonder reisbeperkingen, waarbij de grenscontroles tussen de deelnemende landen werden opgeheven. Oorspronkelijk ging het om België, Nederland, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk, nadien traden ook Griekenland, Spanje, Portugal, Finland, Italië, Denemarken, Oostenrijk en Zweden toe, en de niet EU-landen IJsland, Zwitserland en Noorwegen. Zoals ieder Europees verdrag heeft Schengen zijn voor- en tegenstanders!
Ik steek de Moezel over, van Luxemburg eventjes naar Duitsland en dan terug in Frankrijk, zonder identiteitscontrole (dank zij Schengen). Vanaf Kitzing zie ik in de verte het kasteel Malbrouck op de heuvelkam. De vesting is genoemd naar John Churchill, de eerste hertog van Marlborough die de Brits-Hollandse troepen aanvoerde gedurende de Spaanse Successieoorlog. Tijdens de campagne van Lotharingen vestigde hij zijn hoofdkwartier op het kasteel. Zijn exploten zijn vereeuwigd in een populair Frans volkslied 'Malbrouck s'en va-t-en guerre...'.
Het kasteel, tot voor kort een ruïne, is prachtig gerestaureerd en wordt nu gebruikt voor evenementen. Tot eind oktober liep er een tentoonstelling over draken.
|
||
http://www.chateau-malbrouck.com
http://www.hfac.uh.edu/gbrown/philosophers/leibniz/BritannicaPages/Marlborough/Marlborough.html
http://www.ac-nancy-metz.fr/pres-etab/col_sierck/villages/malbrouck/malbrouck.htm
Over de Spaanse successieoorlog: http://www.ethesis.net/munster/munster_hfst_1.htm#_ftnref70
Terug naar de Moezel. In Sierck-les-Bains is het tijd voor een hapje. Ik installeer me op een terrasje in de zon voor een broodje en een frisse pint. Ik neem mijn tijd,, want alleen nog het fort van Hackenberg staat op het programma...
Het fort is in een heuvel ingebouwd. Op de top is een kapel met een oud kerkhof. Geen mens te zien. In de verte domineren de koeltorens van de kerncentrale van Cattenom de horizon. Na een korte wandeling neem ik een korte siësta onder een oude eik. Zalig ...
Le gros oeuvre, zoals het fort heet, is al even indrukwekkend als dat van Fermont. Het heeft dezelfde indeling, alleen heeft men hier niet in de diepte gewerkt, maar horizontaal in de heuvel. Ook hier word je verrast door de ongeschonden staat van het geheel: de keuken is nog klaar voor gebruik, de dieselaggregaten voor de elektriciteitsvoorziening werken nog en de gids demonstreert dat de machinerie van de geschutskoepels het nog steeds doet. Zoals in Fermont worden we met een elektrisch munitietreintje rondgereden. Het fort werd ongeschonden door de Duitsers in bezit genomen en dan gebruikt als fabriek voor vliegtuigonderdelen. Alleen aan het einde van de oorlog werd één wand beschadigd door Amerikaans tankgeschut. Het fort kon maar ingenomen worden nadat meer dan honderd geallieerde soldaten sneuvelden.
Het is over vijf als ik het fort verlaat, tijd om terug naar huis te rijden. Het wordt de autoweg via Thionville, Longwy en Arlon. De Tiger laat zich niet pramen en bolt gezapig de kilometers af. Over een paar uurtjes zijn we thuis.