Apollo was de god van de herders en kuddes, de vernietiging, de waarheid, het licht, de zon, de kunst, de muziek en de culturele activiteiten, het recht, de profetie, de genezing, het goede, het schone, medicijnen, het boogschieten en de dichtkunst. Hij zorgde voor orde en rust en hield de rechtspraak in de hand. Bij de Grieken was Apollo de god van het goede en schone, de harmonische rust, de handhaver van recht en orde en brenger van de catharsis, (= de reiniging van het met schuld beladen geweten). Als boogschutter bestrafte hij de overmoediger en zijn pijlen konden dood en verderf zaaien, zo veroorzaakte hij om een belediging te wreken een vreselijke ziekte in het kamp van de Grieken die Troje belegerden.

Tevens was hij de heilbrengende godheid, die ziekten genas; Asclepius, de Griekse god van de geneeskunde, was zijn zoon. Vóór alles was hij echter een voorspellende god. Hij openbaarde de wil van de goden als orakelgever en speciaal in het heilige Delphi, maar ook op tal van andere plaatsen sprak hij tot de mens bij monde van de orakelverklarende priesters; zo bevonden zich op de kust van Klein - Azië enkele beroemde Apollo - orakels: te Klaros bij Colophon, te Didyma bij Milete en te Patara in Lycië.

Tevens was Apollo de god van de schone kunsten, vooral van dichtkunst en muziek; hij was de heer van de Muzen en hij schonk bezieling aan de dichters. Vele steden in de oude wereld beschouwden hem als hun stichter van onder andere Troje.

De titel Phoibos (= stralende) is een van de meest verbreide geweest en in de 19de eeuw meende men dat Apollo allereerst en in wezen een zonnegod was. Het staat nu wel vast dat deze functie niet de oorspronkelijke is geweest. Vóór de 6de eeuw v.C. is Apollo niet als zodanig vereerd, de Romeinen daarentegen hebben de god vooral als Phoebus Apollo gekend.