Bosnië transport  2004

 

 

8-4-2004

Aankomst in Doenrade bij LR dealer De Uiver om 10.30 uur. Koffie met vlaai nadat iedereen binnen was. Na een toespraak van Jan T. (Alfa 1), werden de auto's ingedeeld in groepen van 5 auto,s. Deze kregen de roepnamen Alfa 1 tot en met 5, Bravo 1 tot en met 5, Charlie1 tot en met 5, Delta 1 tot en met 5, en Echo 1 tot en met 5. Land Rover dealer De Uiver deelde hier polo shirts uit naar alle deelnemers. Delta 5 heeft hier zijn band laten plakken, om weer compleet op reis te gaan.

Daarna zijn we naar Urmond gereden waar we bij de voormalige Sparwinkel de hulpgoederen gingen laden. Dit gebeurde met 2 tot 3 auto's tegelijk.

We zijn om 15.00 uur vertrokken naar Heerlen om de formaliteiten af te laten stempelen, dit duurde 10 min, voor de Delta groep. Bij de grens even tanken en een balletje. Hierna op naar Koblenz. Via de A4 richting Köln en de A61 richting Koblenz, om uiteindelijk in St. Goar am Rhein te overnachten.

Het avondeten was heerlijk. We hebben verse groente met soharma gegeten, complimenten jongens. Wat eten we morgen?

 

 Bosnië transport 9-4-2004

De meeste mensen hebben op de camping geslapen, op de Delta 4 en 5 na, deze hebben in een hotel naast de camping geslapen, alleen de kussens waren wat aan de zachte kant. We zijn om 05.00 uur opgestaan, om aan te vallen aan het ontbijt. Hier moesten we alles zelf klaarmaken, het water stond al te koken om thee en koffie te maken. Wij hebben gelijk broodjes gesmeerd voor de lunch.

Om 06.00 uur zijn we begonnen met het opstellen van het convooi. Opweg richting Graz in Oostenrijk. Na 2.5 uur gereden te hebben zijn we met 23 Laro’s gaan tanken in Hockenheim. Even gauw naar de toiletten en daar gaan we weer. Ook in Duitsland kennen ze file’s, om de zoveel km even in de remmen klimmen. Tot nu toe gaat alles zonder grote problemen. Bij de volgende stop in Neumarkt, weer tanken en even in de truckstop rondneuzen, of er nog wat voor ons bij zat. Na gegeten te hebben, en wat kleine reparaties gaan we de weg vervolgen richting grensovergang Passau naar Oostenrijk. Het is inmiddels 14.15 uur dat we dit bericht aan het schrijven zijn op de laptop in de Defender. Dit scheelt ons tijd, want ’s avonds ben je hier nog gauw een uur mee bezig, inclusief het versturen van de bijbehorende foto’s. Inmiddels zijn we voor de 4e keer de Donau overgereden. Via de bak hebben we te horen gekregen dat, dit met de fiets een mooie route is om te doen. Nou, dan kun je zelf wel bedenken wat een commentaar daar op volgde!!. Deze tip kwam van de Alfa 2 over en uit. Het is inmiddels 16.45 uur, de laatste stop voor Graz is bij Aisterheimeen tankstop. Er gaat maar voor 25 liter in. Maar het motto van Alfa 1 is, ééntje tanken, allemaal tanken. Trouwens, een bezoek aan het toilet is ook niet overbodig hoor!! Er bereikt ons een bericht dat de vrachtauto met Theo en z’n maat nu bij de grens van Oostenrijk naar Slovenie staat. Zij zouden pas om 23.00 uur eroverheen mogen rijden. Dus vanaf 19.00 uur wachten. Wij zijn door 8 tunnels gereden van lengte’s varierend van 290 mtr tot 10.1 km. Volgens Alfa 1 hebben we vandaag 850 km. gereden. Wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 68 km per uur. De gehele reis is weer zonder problemen verlopen.

Aankomst in Graz om 20.45 uur. Waar wederom het eten weer stond te wachten op ons. Dit keer kregen we macaroni met gehakt, salade en knoflooksaus.

Morgen om 05.00 uur worden we weer verwacht bij de cateringtent. We moeten om 06.00 uur gaan rijden, want we moeten om 16.00 uur in Orasje zijn, om voor 20.00 uur in de kazerne in Tuzla te zijn. Lukt dit niet, dan hopen we de douane zover te krijgen dat ze zondagmorgen aanwezig zijn. Dit om de goederen in te klaren. Het is de bedoeling, dat we de eerste goederen op zondag uit kunnen leveren. Nu is het 23.00 uur Michael gaat de foto’s erbij zoeken en ze mailen.

 

Bosnië transport 10-4-2004

Na een natte nacht op de camping gestaan te hebben, moesten we er voor zorgen dat we weer om 05.00 uur klaar waren om vervolgens na ons gewassen te hebben, weer van het ontbijt gebruik te maken. Toen we weg wilden rijden van de camping, kwamen we tot de ontdekking dat het hek op slot zat. Dit was om 05.45 uur. Er hing een bordje aan het hek dat de camping van 22.00 uur tot 9.00 uur gesloten was. Na de overweging om met de lier het gehele hek met beton poer en al te gaan verwijderen, werd door Alfa 1 besloten om dit anders aan te pakken. Er hing een ketting om het hek. Na een rondje om het hek gelopen te hebben kwam Leonard op het idee om het ruitje van het kastje waar de sleutel in zat stuk te slaan. Hier bevond zich de sleutel van het hangslot. We hebben toen met 2 man het hek open geschoven. Jan Timmermans heeft keurig een briefje achtergelaten met gegevens van de onderneming met de reden en diverse andere gegevens, want we hadden allemaal de camping nog niet betaald. Dus iedere deelnemer kan nog een naheffing verwachten thuis. Tevens diverse boete’s voor het ilegaal urineren in het openbaar.

De redactie terplaatse had gehoopt om 23.00 uur in de hotelkamer in bed te kunen gaan liggen om te gaan slapen. Maar het verzenden van de verslagen met bijbehorende foto’s kregen wij niet voor elkaar.

De volgende dag in de auto met KPN gebeld, een ander nummer gekregen en toen ging het weer. Een belangrijke schakel om dit alles op de website te krijgen is van het Info Team Pim Kielen van onze club voor de onbekenden is dit Land Rover Club Holland . De organiserende club van dit convooi. Volgens diverse mensen thuis krijgen we niets anders als complimentjes, deze komen ook jou toe Pim !!.

Vervolgens gaan we op weg naar Slovenië. Dit is een ritje van ongeveer 1 uur. Om Kroatië in te komen hebben we wat meer tijd nodig gehad. Het heeft ongeveer 2 uur geduurd. Op de parkeerplaats hebben we macaroni gegeten. Deze was koud, maar wel heel lekker. Bij de grens van Slovenië hadden we wat oponthoud door de Range Rover Voque welke helemaal niets meer deed. Er kwam van tip van iemand bij de redactie binnen, om er dan maar een Freelander van te maken. Door een blik van onze monteur Ed, Echo 4 met nog wat andere mensen is het toch weer voor elkaar gekomen. Het is inmiddels 13.15 en we rijden door de bergen richting Zagreb. Afstand 60 km.

We hebben een voorspoedige reis gehad over de snelweg, gemiddelde snelheid was 70 km-uur. De gehele weg in de regen gereden, zo’n beetje 325 km. Om 18.10 aangekomen bij de grens in Orasje. Hier moesten wij ons weer opstellen volgens de sergeant majoor (Leonard), die voortdurend onbewust zijn gezag aan ons wil opleggen, hetgeen bij dat zootje ongeregeld warempel lukt. De douane was al vooraf ingeseind door de meereizende Bosniërs en alles leek goed te gaan. Helaas, dat bleek niet zo te zijn. Vorige keer stonden we hier bijna 7 uur en nu dachten we snel klaar te zijn. Het probleem dat de douane uitvond, was dat het nu vrede is. In oorlogstijd mochten hulpkonvooien door zonder bepaalde formulieren. Nu was dat in eens weer nodig. Echter de douane wist zelf niet eens hoe dat formulier er uit zag en men ging vervolgens naar huis. De volgende ploeg douane, die ze afloste, wist dat niet en... om een lang verhaal kort te maken op dit moment 19.35 uur zitten we te wachten op het antwoord van de baas van de douane, die vermoedelijk over een uur met de uitslag komt.

Groeten uit Orasje.

 

11 April

Om 18.10 aangekomen bij de grens in Orasje. De grens verlaten om 21.00 uur. Onze begeleiders Mulfetta en Suljaga doen hun uiterste best om ons over de grens te krijgen. Het is nu 23.30 uur dat ik dit artikel aan het schrijven ben. De chauffeurs van alle auto’s moeten hun handtekening zetten op een een of ander document. Alle paspoorten zijn opgehaald. Het is voorlopig zo, dat de getekende papieren naar een kantoor gebracht worden om op fouten gecontroleerd te worder. Er moest een bedrag betaald worden om op het parkeer terrein te mogen parkeren. Wat er met dit geld gebeurt, kun je wel raden. Om 0.45 uur kregen we de verheugende mededeling dat we binnen 20 minuten konden vertrekken. Volgens oude rotten onder ons kon dit wel eens 2 uur zijn. Dus afwachten maar. Na 21 uur onderweg geweest te zijn, moesten we ook nog eens bij de kazerne achteruit rijden!. Met de aanhangers nog wel, om 3 uur 's nachts. Het is nu 03.00 uur dat ik dit aan het typen ben. Tijd om de kazerne in te gaan. Pas als alle auto,s op hun plek staan gaan we naar binnen. Nog even wat napraten tot 03.30 uur en dan slapen.

's Morgens om ca. 09.00 uur opgestaan. Lekker gedoucht in de gymzaal. De catering (Dick en Jan) ging naar het dorp om 100 eieren, 250 verse broodjes, spek en andere lekkere dingen te halen. Om 12:00 uur volgde de briefing over wat nu te doen. De aanhangers mogen nog niet gelost worden omdat de vrachtwagen nog voor de grens staat.

Afgesproken wordt dat Mulfeta en Riet de middag gebruiken om via het Rode Kruis Nederland, het Rode kruis te Sarajevo alsnog het benodigde document voor de vrachtwagen te verkrijgen. De rest kan de dag naar eigen inzicht invullen. In de loop van de middag blijkt dat het Rode Kruis te Sarajevo ook helemaal niets snapt van het probleem en zelfs hun juridische afdeling zit met de handen in het haar. Ook hun komen er niet uit. Afgesproken wordt dan ook dat hun morgenvroeg contact opnemen met het Ministerie van Wegverkeer te BiH om alsnog het vereiste document te krijgen. Dit betekent dus dat we weer moeten wachten tot morgenvroeg om hier uitsluitsel over te krijgen. Voor de zekerheid heeft de organisatie nog een alternief voorhanden. Namelijk het inhuren van een lokale transporteur die de hulpgoederen van de vrachtwagen overlaadt en dan alsnog het transport naar Tuzla kan verzorgen. Besloten wordt een deadline te stellen tot uiterlijk morgen, 09:30 uur. Als we voor die tijd geen defitief positief antwoord van het Rode Kruis te Sarajevo krijgen kiezen we voor de vrachtauto.
Voor de overige deelnemers is het na de lange reis met de bijbehorende wachttijden een verademing om hun vrije tijd naar keuze te kunnen invullen. Een groep mensen gaat het centrum van Tuzla verkennen, enkele gaan alvast naar het kinderweeshuis waar ze fotos gaan maken van alle weeskinderen. Deze fotos zullen aan de mensen gegeven worden die de pakketten van de kinderen hebben samengesteld. De andere groep gaat naar Sarajevo.

 

12 April

Om 5 uur opgestaan om na de koffie naar Sarajevo te vertrekken. Het is zo, dat de vrachtauto nog steeds de grens niet over mag. Dit betekent dat we de aanhangers ook nog niet mogen lossen. Zolang de vrachtauto voor de Bosnische grens staat. Het is een Bosnisce transport vergunning die ons parten speelt. Wij gaan met zes mensen naar Ministerie van transport. Met drie Defenders door de bergen scheuren met snelheden van 90 km. per uur levens gevaarlijk met al die bochten en afgronden. Jan voorop, Henry in het midden, Peter achteraan. Het nut van een bakkie komt nu goed van pas. Als je achteraan rijd, dan valt het niet mee om bij je voorgangers te blijven. Als de voorste gaat inhalen, moet die even doorgeven of de kust vrij is. Als de tweede auto gaat inhalen, dan moet de derde er ook nog een keer voorbij, dus dan geven die twee auto’s weer door of de kust vrij is. Met als gevolg dat de derde auto een eind achter komt te liggen. Wij moesten om acht uur in Sarajevo zijn bij de minister van verkeer. Wij wisten alleen niet waar dat was. Via de Bosnische ANWB hebben we het voor elkaar gekregen, dat we bij een tankstation opgevangen werden. Deze bracht ons naar plek van bestemming. Hier aangekomen stonden er drie politieagenten naar ons te kijken. Volgens mij dachten ze dat ze opnieuw werden aangevallen met die grote Defenders. Mulvetta begon een gesprek met die gasten, maar die begrepen er niet zoveel van. De verantwoordelijke man die wij moesten spreken was er niet. Via diverse telefoontjes geprobeerd andere instanties te bereiken. De auto’s werden weggestuurd, want we mochten niet parkeren hier. In het centrum een parkeerplaats opgezocht, er kwam een parkeer beambte om geld vragen. Henry stopte vijf euro in z’n hand. In z’n andere hand een lekkere koek en wegwezen, want ze stonden op ons te wachten. Na telefonische gesprekken met diverse mensen, tot aan de redactie van het ANP toe. Ze wilden ons niet helpen! eikels zijn het die ambtenaren. We hebben besloten dat we gaan opsplitsen, om diverse taken uit te voeren. Henry naar de grens van Orasje aan de Bosnische kant waar Riet en Suljo en enkele andere deelnemers reeds bezig waren om de plaatselijke dwarsliggers te bewegen om ons er door te laten. De vrachtauto stond nu in niemandsland. Het is nu wachten op toestemming om er overheen te mogen. De andere auto’s reden terug naar Tusla. Dit gebeurde niet geheel volgens de regels. Wij reden op een gegeven moment achter twee diepladers naar beneden. Dit duurde ons te lang, dus besloten we om er -langs te gaan. Het gebeurde in een bocht naar rechts. Tegelijk door de bocht, onoverzichtelijk wel maar het is gelukt. 20 km voor Tuzla kregen we een belletje, dat de vrachtauto er doorheen mocht rijden. Hoera, eindelijk verder met alles op een rijtje te zetten. Henry en Michael waren onderweg met de sleutels naar de grens. Dit is vanuit Sarajevo 3.5 uur trappen. Nu is dit voor hem geen probleem hoor met die tank! Mulvetta en Peter – Jan en Leonard aangekomen op de kazerne, blij dat alles achter de rug was. We hebben uiteindelijk 5.5 uur voor Jan doedel gereden, over 240 km.!!! om twee uur kregen we tijdens de briefing het bericht, dat de vrachtauto er toch niet doorheen mocht!!! weer overnieuw beginnen met het ritueel, nu blijkt er een vergunning gemaakt had moeten zijn welke alleen in Bosnie voorkomt. Transport bedrijf van Vliet wist hier ook niets van. We hebben alles bij elkaar bijna een uur gebeld naar Nederland en Bosnie. ’t zal wel een vette rekening worden. Om 15.12 bereikte ons opnieuw het verlossende antwoord, na drie dagen wachten MOGEN WE ER DOOR !!!!!!

Een belevings dag van de wachtende CHARLY groep!
Tweede ochtend wakker geworden op de kazerne in Tuzla, het begint inmiddels een ritueel te worden. Er zijn ook een aantal mensen die lekker buiten in hun Landrover slapen en de honger daarna wordt groot. Vervolgens uit je bed je kleren aan om je te begeven naar een heerlijk schoon en fris toilet........schoon en fris valt af, goor is een beter woord maar gelukkig went dit. Het ontbijt klaargemaakt door onze geweldige koks smaakt wederom heerlijk, de pleister op alle wonden. Genietend van ons kopje thee en koffie besluiten we vandaag Tuzla door te gaan wandelen. Nu zullen jullie denken wandelen, ja wandelen want werken wil nog steeds niet lukken omdat de autoriteiten niet mee willen werken. De vertrekkende groep bestaat overigens uit, Marck, Ria, Karin, Koos, Mark, Marloes, Leonard, Henry en Freek. Met de wandeling door de stad wordt ons al snel duidelijk dat de sporen van de oorlog nog niet zijn uitgewist. Veel gebouwen staan er beschadigd bij en de kogel inslagen zijn te zien in alle muren. Het was triest om een oud vrouwtje drie hoog achter de bloemetjes te zien met aan de kapstok een Kalasnikov. Al wandelend komen er toch de rillingen een beetje op de rug en praatend over wat er mogelijk allemaal wel niet gebeurt kan zijn lopen we door de armoedige straten van Tuzla. Tataaaa vrolijk worden, tijd voor een kopje koffie in een wat vrolijker kroegje. Tijdens de koffie besluiten wij om de omgeving verder te gaan verkennen met natuurlijk de Land Rovers.  

Op de kazerne aangekomen de kaart erbij gepakt en besloten om een rondje om het Madracko jezero meer te gaan rijden. Charly 1 en Charly 5 zijn inmiddels vertrokken voor een dagtrip naar Sarajevo. De omgevingsrit gaat gemaakt worden door Charly 2, 3 en 4. Als gidsen hebben wij meegenomen Bravo 2, welke zich verplaatst in de Defender van Henry met als bijrijder Leonard. Onderweg wordt wederom de ellende van de oorlog zichtbaar. Overal waar je komt is het ook een puinhoop langs de weg. Afval opruimen hebben ze hier nog niet uitgevonden. In de buurt van het meer was het echt prachtig. De natuur is hier geweldig mooi. Het zou een mooi vakantie land kunnen zijn! de wegen rond het meer waren enorm slecht. We konden ons niet voorstellen dat een andere auto als een terrein auto hier zou kunnen rijden, maar we werden toch verrast door een Audi die langs de weg geparkeed stond. Hoe die daar gekomen was was voor ons echt een raadsel! hoe langer we reden hoe slechter de wegen, van asfalt was al een tijdje geen spraken meer. Op een gegeven moment moesten wij de auto keren omdat de weg weg was. Terug en via een andere route de weg vervolgen. Deze weg werd nog leuker voor een landrover rijder. Stijl omhoog en omlaag en vette blup!!!! we hebben een hele truckendoos open moeten maken om goed door de paden te komen. De leukste manouvre die we deze dag hebben mogen uitvoeren was het pootje haken. Voor de meeste onder ons een nieuwe ervaring, maar voor Henry en Leonard gesneden koek. Bij deze actie worden aan de voor en de achterkant van de auto sleeplinten bevestigd die vervolgens aan dezelfde zijde aan een boom worden gebonden. Hiermee vookom je dat de auto verder van het pad afglijdt dan dat ie al gedaan heeft. Ondanks dat we allemaal erg nat waren was het erg leerzaam en leuk!!! na deze actie was het al aardig donker dus we waren blij dat er na de laatste modderbocht de lichtjes van Tuzla weer zichtbaar waren. Het meer hadden we nog niet voor drie kwart rond gereden en voor ons gevoel heb je daar drie dagen voor nodig. Op naar een heerlijke maaltijd en met een tevreden gevoel ons klamme bed met naast je stinkende mannen en vrouwen die gorgelend, boerend en kreunend in slaap proberen te komen.

groetjes M en P

 

13/14/15 April

Vandaag, de dertiende, is een historische dag. Althans voor sommigen, want de bijrijders hebben het initiatief genomen om een aparte club op te richten, de BDN LRBC. De Belgisch Deens Nederlands Landrover Bijrijders Club.

Alle gekheid op een stokje, we hebben vandaag keihard gewerkt. In ploegen verdeeld hebben we het voor elkaar gekregen om 7250 kg meel en vele, vele goederen op wel vijf verschillende bestemmingen gekregen. In totaal zijn er 24027 kg goederen naar Bosnie gebracht waarvan met merendeel door de Land Rovers en wel 12027 kg.
En overal vonden de ingezamelde zaken een warm onthaal, want de nood is nog steeds hoog. Wel zagen we, in vergelijking met twee jaar geleden, al veel opgeknapte huizen, en is de economie al duidelijk op weg. Iedereen heeft vandaag de nodige kilometers gemaakt, gemiddeld zo`n 300 kilometer, maar we voelden het niet. In tijd is dit ongeveer 6 uur rijden.
Het bezoek aan het indrukwekkende monument in Screbernica maakte voor velen de recente geschiedenis tastbaar en was voor sommigen emotioneel. Deze dag was misschien ook daardoor het hoogtepunt van onze reis.

Andere meer praktische zaken zijn ook aardig om te vermelden. Zo kochten we 250 broodjes, twee grote hammen, een grote metworst, 50 eieren en wat ander ongeregeld goed voor 185 km, de lokale munt. Oftewel een kleine 80 Euro! Dat lukt je in Nederland echt niet.

Jammer genoeg zat het weer weer niet mee. Zoals Leonard zei, het heeft maar twee keer geregend, de ene keer drie dagen en de tweede keer twee dagen. De beekjes waren dan ook vol en stroomden flink. Via verschillende routes kwamen we weer terug in Tuzla en we verzamelden in ons ´vertrouwde` restaurant. De hele ploeg kon nog eens lekker bunkeren en met z´n allen na praten over deze enerverende dag. Jammer genoeg dat we nu alweer weg moeten. De Charly groep heeft vandaag dozen met kleren, schoenen en speelgoed in een vluchtelingenkamp in Grab Potok afgeleverd wat toch heel wat anders uit ziet dan op televisie! Het is moeilijk voor te stellen dat de mensen daar dag in dag uit leven zonder werk, zorg en uitzicht op een goede toekomst. Omdat in de ochtend alles vlot verliep werd er ook nog meel geladen om in Srebrenica te lossen bij een organisatie die het meel verdeeld omder arme moslim weduwe.
Morgen vertrekken we uit Tuzla......met gemengde gevoelens want het werk zit er op! De terug reis gaat anders verlopen als afgesproken is maar de meesten van ons treffen elkaar morgen weer in Plitvice waarna we nog gezamelijk een dag vrij hebben.

 

14 april
Deze dag is het begin van de terug reis voor sommige mensen, ook de vrachtauto gaat weer terug naar Nederland. De rest gaat via drie verschillende route’s richting Plitvice. De een gaat via de kust, een andere groep gaat binnen door over kleinere wegen, de derde groep gaat via Kroatië en Orasje naar Plitvice. De tweede groep is vertrokken om 11 uur, via Sarajevo centrum naar Mostar, waar we hebben rond gekeken naar de historische brug die door de oorlog getroffen is.

Lopend door de smalle straatjes komt het gevoel naar boven, in wat voor angst die mensen geleefd moeten hebben. De gevolgen hiervan zijn nog steeds duidlijk zichtbaar. Complete gebouwen ontbreken tussen de andere woningen. Hierna doorgerden naar onze bestemming in Podgora.
Charlie 1 (Rudi en Brenda), 2 (Mark en Marloes) en 5 (Rene en Arina) zijn via Doboj, Banja Luka en Bihac naar Plitvice gereden. Deze groep heeft een tussenstop gemaakt op het SFOR kamp in Banja Luka. Hier zitten Nederlandse militairen gelegerd, samen met het Engelse en Canadese leger. De toegang tot het complex was mogelijk omdat Rudi, Rene en Arina een pasje konden overleggen van het Ministerie van Defensie, aangezien zij bij de Nationale Reserve zitten. Via een Engelse wacht konden we het terrein op; deze wacht kreeg later op zijn kop, omdat hij ons eigenlijk helemaal niet binnen mocht laten. Maar ja, we waren nu binnen, dus we hadden goede hoop dat we een rondleiding konden krijgen door een Nederlandse militair. Een sergeant van de Verbindingingsdienst die was opgeroepen stond uitermate vreemd te kijken, omdat hij zoiets nog nooit had meegemaakt. Van zijn leidinggevende kreeg hij toestemming om ons een rondleiding te geven van twee uur. We hebben werkelijk het hele complex gezien, van de bioscoop tot de mobiele operatiekamer, van tanks tot cougars. En uiteraard de nieuwste Land Rovers. Rudi kreeg bij het uitrijden van het complex nog een boze Engelse commandant achter zich aan, omdat hij dacht dat Rudi’s Land Rover bij het Engelse leger hoorde en Rudi ook nog eens de poort zou blokkeren. Dit was voor ons allemaal een mooie ervaring. Omdat het te druk was, konden we niet blijven slapen, dus zijn we voldaan van wat we gezien hebben verder gereden. De resterende rit naar Plitvice was mooi en ook indrukwekkend.

‘s Avonds heeft de grootste groep in een restaurant aan het strand gegeten, heerlijk was het. We hebben een afspraak gemaakt met de ober, dat we ‘s morgens om negen uur een ontbijt wilden hebben op het strand, en dat hij 5 euro per persoon kon krijgen om dit te verzorgen.
Elco is de enigste geweest die een poes in zijn slaapzak heeft gekregen. Deze heeft een boodschap achtergelaten voor hem. Hier kwam hij pas achter toen hij een duik in zijn slaapzak nam. Gevolg was dat hij alles schoon kon gaan maken midden in de nacht.

 

15 april
Charlie 5 (Rene en Arina) heeft het gehele nationale park Plitvice Jezera uitgekamd. Dit is een merengebied die door middel van mooie watervallen (hoogteverschil tussen de meren) met elkaar verbonden zijn. Vroeg vertrokken en laat weer terug omdat we alle grotere meren bezocht hebben. De natuur is hier werkelijk prachtig. Charlie 5 heeft unaniem besloten hier nog eens terug te komen. Vandaag zijn we over een weg gereden van 148 km lang. Hier was op een gegeven moment een dorp wat gebombardeerd was van alle huizen en winkeltjes stond er letterlijk geen steen meer op elkaar. Een heel bizar gezicht was ook dat even verderop een huis tussen de puinhopen stond met plastic voor de ramen, waar een oude vrouw de was stond op te hangen. Verder woonde er beslist niemand meer. Op de camping in Plivic hebben we alle andere deelnemers ontmoet, en heerlijk in het restaurant gegeten als afscheid van het hulpgoederen transport Bosnie 2004. Morgen ochtend (vrijdag) nog een ontbijt en dan gaat iedereen z’n eigen weg met de mensen onderling afgesproken route naar de volgend camping.

Groetjes Peter en Michael uit Kroatië.

 

16/17 April

De op een na laatste dag van de gehele onderneming. We hebben met z’n allen een hoop km. gereden, om weer de terug reis te volbrengen. We hebben ons verplaatst van Plitvice naar camping Stein in Chiemzee, Dit ligt ongeveer 100 km. voorbij Salzburg. Wat de Charlie’s,de Echo’s en de Alfa’s gedaan hebben weten wij niet. Deze zijn hun eigen weg gegaan. Ze zullen ongetwijfeld een mooie dag gehad hebben. Wij, de Delta groep, en Alfa 1 de leider van het gehele convooi, onder leiding van (Jan Timmermans en Leonard Davids). Gaan met vier auto’s naar Nederland. Deze zelfde groep heeft 250 mtr. voor de Tauern tunnel in de file gestaan. Er stond een BMW in de gloria, ongeveer 3.5 km. verder in de tunnel. De tunnel is 6400 mtr. lang. De hulp diensten konden bijna niet langs de file. Leonard kwam op het idee toen we hoorden dat het 1.5 uur ging duren, om met zijn benzinebrander een lekkere bak koffie te zetten. Als doorgewinterde LR rijder heb je natuurlijk van alles bij je. Ook onze Belg (de oprichter van de bijrijders club), kwam met koek langs. Heel leuk om al die verbaasde gezichten te zien van alle mensen die ook in de file staan. In het begin zie je ze denken, wat een zooitje ongeregeld, die lui met die Land Rovers, maar als je dan aan de koffie met koek, of cup a soup zit zie je ze denken, ze hebben het toch eigenlijk best wel goed voor elkaar.

Op de camping aangekomen, stonden Jan, Dick, Elko, en Bas al op ons te wachten. Ook Alfa 2 en Alfa 3 waren er al. Het diner bestond uit, van alles maar opmaken wat er op de aanhanger kwam. Dit waren vaak artikelen, wat de partner in de doos of krat heeft gestopt. Er kwamen dingen als, toverballen, broodjes van Kees(die voor de eerste dag bestemd waren), zij kwamen vanzelf z,n koelbox uitkruipen, kaas, rijstwafels, blikken soep en 47 mtr. worst naar boven. Het is net of ze er thuis op hadden gerekend dat we 4 maanden weg zouden blijven, wat de gezelligheid aanging had het van ons ook langer mogen duren. Alleen krijg je dan waarschijnlijk problemen thuis

De allerlaatste dag, zaterdag de 17e april.
We rijden over de autobaan naar Limburg, waar we bij Jan thuis onthaald worden met vlaai en wat te drinken. Nog even napraten over wat er allemaal gebeurd is. Hierna gaat een ieder zijn eigen weg. Op de autobaan zijn we een paar keer gestopt om Caajt even zijn behoefte te laten doen, Caajt is de waakhond van Jan. Hij is de mascotte van de club geweest.( er zit niets geen kwaad in hoor ).

Onderweg hebben we best wel gemak van het beesie gehad. Toen we op een terras zaten, lekker koffie te drinken kwam er een lastige persoon langs die wilde iets hebben of iets weten. Jan vroeg of hij die hond wilde hebben, hij was gelijk nergens meer te bekennen. De inwoners zijn bang voor dit soort honden. Ze worden n.l.zijn door de politie opgeleid om mensen aan te vallen, vandaar.
Wij hebben beetje zitten te rekenen, de hoeveelheid brandstof (benzine en diesel), km en reis uren proberen op te tellen. Hier volgt een opsomming er van.
12.000 liter Brandstof (benzine en diesel) inclusief de vrachtauto met 800 ltr.
100.800 km gereden, wat neerkomt op 8,4 km per liter brandstof gemiddeld.
4200 verreden km. gemiddeld per auto.
1835 reisuren, 76 uur gemiddeld per auto.
24.500 kg. Hulpgoederen. Van alles en nog wat.
8000 kg.meel ( in Bosnie gekocht ).
100 fietsen uit Urmond.( in Nederland ge.....n ).

Wat het gehele convooi betreft zijn we de mensen die ons materieel, en of financieel gesteund hebben bijzonder dankbaar. Zonder jullie was dit voor ons misschien niet haalbaar geweest. Ook een bedankje aan Pim, van de LRCH redactie, die voor alle achter blijvers ons verslag op de website heeft gezet. Nogmaals hartelijk dank en hopelijk tot een volgende keer.

p.s Onze speciale dank gaat uit naar de Bosnische douane, voor de snelle afwikkeling van de benodigde documenten, welke wij reeds na 51 uur mochten ontvangen.

Uw redactie onderweg Peter Smit en Michael Pallesen