Intussen stel me voor hoe het is om met haar in gesprek te raken. Eerst over het weer en al snel over de dingen die ons echt boeien.We blijken veel gemeen te hebben.

Heel veel.

Het voelt zo vertrouwd. Alsof we elkaar al jaren kennen. In de beperkte ruimte van de lift en de korte tijd die nodig is om naar de twaalfde te komen, beleven we jaren van onuitgesproken geluk.

De tiende verdieping. Met haar natte jas botst ze tegen mijn schouder en ze stapt de lift uit. "Sorry." Ze lacht wat ongemakkelijk.

"Geeft niet. Het is beter zo," denk ik. Als de liftdeuren tussen ons dicht schuiven, ben ik niet treurig. We blijven altijd goede vrienden.