Informatie voor collegae

Ten geleide

Op deze pagina's geef ik ten behoeve van anderen die zelf elektrische stimulering willen toepassen (`collegae') wat achtergrondinformatie met betrekking tot dit onderwerp. Ik heb mijn best gedaan om zo goed mogelijke informatie te geven, maar ik ben geen arts of andere officiële deskundige. Het gebruik van deze informatie is mede hierom geheel voor eigen risico.
Commentaar, aanvullingen, opmerkingen, enz. zijn van harte welkom. Email: ejung@deds.nl.

Wat is het aantrekkelijke van elektrische stimulering?

Elektriciteit wordt door veel mensen eng en gevaarlijk gevonden. Niet ten onrechte, want er kunnen ernstige ongelukken mee gebeuren. Als de juiste techniek en apparatuur wordt gebruikt, is het heel anders dan wat de meeste mensen zich erbij voorstellen. Dus geen pijnlijke en gevaarlijke schokken of verbrandingen zoals men kent van bijvoorbeeld schrikdraad of het stopcontact.
       De toepassing van elektriciteit kan bij seksuele- en SM-activiteiten heel aantrekkelijk zijn. Voor een deel natuurlijk juist vanwege het enge karakter, maar ook omdat het een heel bijzondere ervaring is, die niet vergelijkbaar is met andere soorten prikkels en die kan variëren van intens genot tot sterke pijn. Of beide tegelijk!
       Het onpersoonlijke, `machinale' karakter kan ook heel opwindend zijn. De `dokter' kan bijvoorbeeld de machine aanzetten, die vervolgens met een onontkoombare onvermijdelijkheid de `patiënt' volautomatisch volgens het ingestelde programma stimuleert.

Stroom

Om überhaupt iets te kunnen doen met elektriciteit heb je een stroomkring nodig. Die bestaat uit een spanningsbron, die de drijvende kracht is voor de stroom en verder de `belasting', waar je de stroom doorheen wilt laten lopen en gewoonlijk een paar koperdraden die de stroom van de spanningsbron naar de belasting en weer terug transporteren. Een voorbeeld van zo'n stroomkring is de fietsverlichting. Hier is de dynamo de spanningsbron, het lampje de belasting en de stroom wordt via een draad naar de lamp getransporteerd en vervolgens via het metalen frame van de fiets weer terug naar de dynamo.
       In het geval van elektrische stimulering is de spanningsbron een speciaal daarvoor ontworpen apparaat en de belasting het menselijk lichaam.

Bij elektrische stimulering willen we heel andere effecten bereiken dan het laten branden van een lampje. Het doel is hier het teweegbrengen van een gevoelsgewaarwording. Dit wordt bereikt door het prikkelen van zenuwen. Hierbij willen we om een aantal redenen zo weinig mogelijk elektrische energie gebruiken. Bijvoorbeeld het warmte-effect van de elektrische stroom, dat bij een gloeilamp zo nuttig is, willen we zoveel mogelijk beperken omdat we anders brandwonden zouden kunnen veroorzaken. Een ander effect van elektrische stroom, wanneer we die door het menselijk lichaam laten lopen, is het elektrochemische effect. Ten gevolge hiervan kan op de plaatsen waar de stroom het lichaam binnenkomt en verlaat de daar aanwezige lichaamsvloeistof ontleden. Hierbij komen tamelijk agressieve stoffen vrij, die irritatie of zelfs verwondingen kunnen veroorzaken.
       Gelukkig zijn zenuwen erg gevoelig voor elektriciteit en dat ook nog op een speciale, voor onze toepassing gunstige, manier. Later meer hierover.

Zenuwen

Wat zijn zenuwen

Zenuwen zijn de signaaldraden van het menselijk lichaam die informatie over de buitenwereld naar de hersenen brengen, zodat die ervaren kan worden.
Figuur
Het zenuwstelsel
Andersom versturen ze ook opdrachten naar verschillende organen, zoals naar de spieren. Een zenuw is eigenlijk een bundel van vele zenuwvezels, die op hun beurt weer stuk voor stuk een lange uitloper zijn van een zenuwcel, waarvan het cellichaam zich meestal binnen het centrale zenuwstelsel (hersenen en ruggemerg) bevindt. Voor ons is van belang dat er twee soorten zenuwvezels zijn: vezels die informatie naar het centrale zenuwstelsel brengen en andere vezels die juist informatie naar buiten sturen. Beide soorten kunnen we elektrisch prikkelen, we kunnen eigenlijk ook niet anders, want het is niet mogelijk te kiezen welke we prikkelen. Als we de ene soort prikkelen, kan dit rechtstreeks een gevoelsgewaarwording veroorzaken. Maar we kunnen bijvoorbeeld ook vezels prikkelen die een spier doen samentrekken. Dit kan dan indirect voor een gevoelsgewaarwording zorgen.

Hoe werken zenuwen

Ook al zijn zenuwen signaaldraden, het zijn geen elektrische draden. Het transport van signalen over zenuwvezels gebeurt op een heel speciale manier. In rusttoestand heeft een zenuwvezel een bepaalde elektrische spanning ten opzichte van zijn omgeving. Als die spanning op één plekje van die vezel verlaagd wordt, bijvoorbeeld d.m.v. een elektrisch stroomstootje van voldoende sterkte en tijdsduur, verlaagt de vezel zèlf de spanning nog meer en laat die zelfs van polariteit veranderen. Tengevolge hiervan gebeurt hetzelfde ook vlak daarnaast, wat op zijn beurt tot gevolg heeft dat daarnaast de spanning ook weer wordt verlaagd, enzovoort. Een soort domino-effect dus. Korte tijd nadat op deze manier de spanning is veranderd, herstelt de zenuwvezel weer zijn oorspronkelijke spanningsniveau. Op deze manier loopt er dus een soort `golf' van veranderde spanning langs de vezel. Aan het eind van de vezel gekomen kan dit signaal een bepaalde actie veroorzaken. Bijvoorbeeld een spier laten samentrekken of een signaal doorgeven aan een andere zenuwcel.
       Zenuwvezels werken volgens het `alles-of-niets' principe. Alle signalen hebben dezelfde sterkte. Om informatie van verschillende intensiteit over te brengen kan het lichaam het tempo van de signalen variëren of verschillende aantallen vezels van een zenuw inschakelen.

Hoe kun je zenuwen prikkelen

Er is maar een klein stroomstootje nodig om een zenuw te activeren. Hoe sterker de stroom, hoe korter het stootje mag duren en andersom. Maar als de stroom beneden een bepaalde sterkte is, helpt het niet meer wanneer je hem langer laat lopen. Ook hier kun je een vergelijking met een rij dominostenen maken. In dit geval wordt het stroomstootje voorgesteld door een stootje lucht uit een buisje waar je door blaast. Als je te zacht blaast, maakt het niet uit hoe lang je dat doet: de stenen blijven staan. Als je harder blaast, maar erg kort, zal de eerste steen misschien even wankelen, maar valt niet om - in dit geval moet je dus wat langer blazen. Maar als je nog harder blaast, mag je ook korter blazen om de eerste steen te laten omvallen.

Er is dus een verband tussen de sterkte van een elektrische prikkel en de tijdsduur ervan. Hier is onderzoek naar gedaan en één van de conclusies die hieruit kunnen worden getrokken is dat het niet erg zinvol is om een impuls (stroomstootje) langer dan ±300 µs (300 microseconde, dat is 300 miljoenste, 0,0003 seconde) te laten duren. De meeste apparaten hebben een impulsduur van 50 µs tot 300 µs, die soms ook instelbaar is. Mijn persoonlijke ervaring is dat er nauwelijks verschil in gevoel is tussen 100 µs en 300 µs.
Het feit dat korte impulsen voldoende zijn voor het prikkelen van zenuwen, is erg gunstig voor een aantal veiligheidsaspecten. Ten eerste kan de hoeveelheid warmte die door de stroom wordt ontwikkeld beperkt blijven. Ter vergelijking: Als je met `gewone' wisselstroom zou prikkelen, produceer je 50 maal zoveel warmte als wanneer je dit met impulsen van 100 µs doet, terwijl het effect op de zenuwen ongeveer gelijk is. Verder is het elektrochemische effect veel kleiner: in dit voorbeeld 65 maal zo klein. In de figuur hiernaast wordt dit geïllusteerd. De rode grafiek geeft het verloop in de tijd weer van `gewone' wisselstroom, zoals die door het lichtnet, maar ook door een transformator wordt geleverd. De blauwe grafiek laat het verloop zien van de stroom die een modern TENS-apparaat afgeeft (impulsen van 200 µs).
       Er is maar een heel klein stroomstootje nodig om een zenuw te prikkelen, maar als je die prikkel van buitenaf wilt toedienen heb je toch nog een redelijk sterke stroom nodig, in de orde van enkele tientallen mA (milli-ampère, duizendste Ampère), maar wel telkens gedurende een heel korte tijd. Om deze stroom te kunnen realiseren is een spanning nodig van minstens enkele tientallen volts.

Herhaalde prikkels

Wanneer een zenuwvezel met een elektrische impuls geprikkeld wordt, wordt de prikkel dus actief overgenomen en getransporteerd. Dit proces kan herhaald worden, maar niet onbeperkt snel. Nadat een zenuwcel is geprikkeld, is deze namelijk gedurende korte tijd ongevoelig voor volgende prikkels. Dit wordt de refractaire periode genoemd en duurt ongeveer 1 ms (milliseconde, duizendste seconde). Het heeft dus geen zin om vaker dan 1000 maal per seconde, dus met een hogere frequentie dan 1000 Hz te prikkelen. Uit oogpunt van warmte-ontwikkeling en elektrochemisch effect is het ook niet wenselijk om met een te hoge frequentie te prikkelen. In de praktijk, bijvoorbeeld bij de meeste TENS en EMS apparaten (zie verderop) is de maximale frequentie zo'n 100 à 150 Hz.

Gewenning

Een zenuw kun je binnen de grenzen van zijn kunnen bijna onbeperkt constant blijven prikkelen, maar dat wil niet zeggen dat het gevoel dat hier het gevolg van is, ook constant is. Een gevoelszenuw bijvoorbeeld draagt zijn informatie over aan andere zenuwcellen, die voor de `verwerking' van deze informatie verantwoordelijk zijn. Eén van de effecten van deze verwerking is dat een constante stroom prikkels steeds minder `serieus' genomen wordt, zodat de ervaring ervan ook steeds zwakker wordt. Dit effect heet adaptatie of gewenning.
       Omdat wij wèl willen dat de prikkels gevoeld worden, willen we dit effect soms tegengaan. Daar zijn een aantal manieren voor. Ten eerste kan de frequentie van de prikkels gevarieerd worden. Verder kan de stroom prikkels periodiek onderbroken worden. Ook is het mogelijk om de sterkte van de prikkeling te variëren, zodat nu eens meer en dan weer minder vezels van een zenuw worden geprikkeld. (Door zijn ligging en eigenschappen is niet iedere vezel even gevoelig voor prikkeling.) Ten slotte is het mogelijk de tijdsduur van de individuele impulsen te variëren. Dit heeft tot gevolg dat verschillende types vezels niet steeds in gelijke mate worden geprikkeld. Een aantal van deze technieken is ingebouwd in sommige meer geavanceerde apparaten.

Apparatuur

Figuur
TENS-apparaat
Apparatuur geschikt voor seksueel- en SM-gebruik is meestal van het type TENS of EMS. TENS staat voor `transcutaneous electrical nerve stimulation', het elektrisch prikkelen van zenuwen door de huid heen, dus. EMS betekent `electrical muscle stimulation', het elektrisch prikkelen van spieren. TENS-apparaten worden gebruikt voor de bestrijding van bepaalde soorten pijn en schijnen behoorlijke resultaten te geven. EMS-apparaten zie je tegenwoordig steeds vaker in de media aangeboden worden als hulpmiddel bij afslanken en het verstevigen van spieren. Er is meestal weinig verschil tussen deze twee soorten apparaten, behalve het doel waarvoor ze worden verkocht. Dat kan ook moeilijk anders, want de meeste EMS-apparaten prikkelen óók zenuwen, maar dan met het doel om die zenuwen spieren te laten samentrekken. Apparaten die rechtstreeks spieren prikkelen zijn tamelijk zeldzaam en zijn niet geschikt voor ons doel.

Handelsapparatuur

In de eerste plaats zijn er apparaten te koop die speciaal bedoeld zijn voor seksueel- of SM-gebruik. Er wordt gewoonlijk ook een heel assortiment hulpstukken bij verkocht: penisringen, dildo's en plugs, enz. Meestal is dit alles nogal prijzig. Het zijn allemaal TENS-achtige apparaten. Ervaring heb ik er niet mee.
Leveranciers van dit soort dingen zijn onder andere Paradise Electro Stimulations en Folsom Electric Company. Vrij nieuw is Eros Tek. De laatste levert alleen prikkelapparatuur en geen hulpstukken.

Even geschikt en in ieder geval een stuk goedkoper zijn de meeste `vanilla' TENS en EMS-achtige apparaten. Ze worden o.a. verkocht door Neckermann (cat. blz. 843: diverse apparaten van ca. € 49,99 tot € 317,-), Kijkshop (o.a. vroeger de Omron E1, f 99,95), Conrad Electronic en Wehkamp. Bij die apparaten wordt vaak maar één set elektroden geleverd, soms met elektrodegel, maar meestal zelfklevende. De zelfklevende zijn het handigst, omdat je elektroden met aparte gel met band o.i.d. moet bevestigen en dat is niet op alle lichaamsdelen even praktisch. De Omron E1 heeft een interessante `kneedmassage' mogelijkheid, maar is helaas minder krachtig dan bijv. de Cresta.
Figuur
Zelfklevende elektroden.
(Teq-trode)
In deze tijd (eind oktober 2002) heeft Blokker voor € 6,99 de Body-Trimmer in de aanbieding, ``de nieuwe weg naar een plattere strakkere buik'', maar daarvoor hoef je hem natuurlijk niet te gebruiken. Ook weer minder krachtig dan de Cresta, maar door zijn lage prijs en de verschillende variatiemogelijkheden interessant genoeg om er bij te hebben. Het is een heel licht apparaatje dat op een 3 V lithium batterijtje werkt. Daarvan worden er 2 worden meegeleverd.
       Zelfklevende elektroden hebben niet het eeuwige leven. Vroeger of later moet je dus elektroden bijbestellen. De mijne koop ik bij BNE Medical Supply in de Verenigde Staten. Een creditcard-bestelling per fax heb je binnen een week binnen. Persoonlijk vind ik de ``Teq-trode Foam Oval'' elektroden het meest geschikt, vooral omdat ze erg flexibel zijn, zodat je ze gemakkelijk bijna overal kunt aanbrengen. In Nederland worden elektroden verkocht door o.a. Klinerva te 's-Graveland.
Figuur
Incontinentie-elektroden. (Danmeter)
       Naast de uitwendige elektroden wil je vaak ook de beschikking hebben over één of meer elektroden die je inwendig, vaginaal of anaal, kunt inbrengen. Daarvoor zou je een dildo of plug kunnen bestellen bij een seksueel georienteerde leverancier, maar als je handig bent, kun je ze ook zelf maken. Zie de beschrijving met tekening. Ook bestaan er speciale inwendige elektroden die gebruikt worden bij de behandeling van incontinentie. Die lijken ook geschikt.

Zelfbouw

Het zelf bouwen van apparatuur om elektrische prikkels op te wekken zou ik in het algemeen afraden. Als je niet precies weet wat je doet, zowel in elektronisch als fysiologisch opzicht, loop je nogal wat risico's. Voor wie het toch niet kan laten staat er in de Elektuur van april 2000 een bouwbeschrijving van een spierstimulator. Dit apparaat heeft een aantal interessante variatiemogelijkheden. Verder is er de nodige aandacht aan de veiligheid besteed. Ik heb het apparaat zelf niet gebouwd, dus hoe het in de praktijk bevalt kan ik niet vertellen.
       Eerder was in het Engelse blad Everyday Practical Electronics wel eens een TENS- zelfbouwproject is gepubliceerd (maart 1997). Ook stond in de Elektuur van juli/augustus 1998 (`Halfgeleidergids') een ontwerp waarvan de eigenschappen mij minder geschikt leken voor onze toepassing.

Op het Internet zie je ook regelmatig ideeën verschijnen, waarbij de geluidskaart van de computer als signaalbron wordt gebruikt. Ook dat is om verschillende redenen af te raden. In de eerste plaats i.v.m. de veiligheid: de isolatie en aarding van een computer is niet ontworpen om de computer goed geleidend aan het menselijk lichaam te verbinden. Verder zullen de impulsen die de kaart afgeeft in het algemeen sinusvormig zijn en dus een veel groter energie- en elektrochemisch effect veroorzaken dan wenselijk is. Ten slotte is het twijfelachtig of het niveau van de prikkels voldoende begrensd is.

Een voorbeeld van wat wel geschikt is voor zelfbouw is een apparaatje dat de output  van bijvoorbeeld een TENS-apparaat kan schakelen. Hiermee zijn interessante effecten te bereiken. Je kunt een `golvend' gevoel veroorzaken door de prikkeling ritmisch in- en uit te schakelen, bijvoorbeeld telkens 0,5 seconde aan en 0,5 seconde uit. Of in de SM-sfeer zou je eens per 15 seconden gedurende twee seconden een sterke prikkelling kunnen toedienen. Het is natuurlijk handiger wanneer je een apparaat koopt dat al is voorzien van zo'n schakelfunctie. Deze bestaan wel, maar vaak hebben ze nogal een beperkte keuze wat betreft de tijdsduur van in- en uitschakeling.
Wie zelf een schakelkastje wil bouwen, kan hier een paar schema's vinden.

Aanvulling april 2019: Ondanks de hierboven genoemde risico's die zijn verbonden met zelfbouw, heb ik zo'n drie jaar geleden zelf een stimulatie-apparaat ontworpen en gebouwd. Dit apparaat is gebaseerd op het goedkope microcontroller-board Arduino (ca. € 24) en werkt heel behoorlijk. Voor meer informatie zie elders op deze site. Met nadruk wijs ik erop dat gebruik van deze informatie geheel voor eigen risico is.

`Violet wand'

Ik heb hier geen ervaring mee,
Glazen elektrode
Figuur
maar ik begrijp dat het een apparaat is dat door middel van een induktieklos een erg hoge hoogfrequente spanning kan opwekken die echter maar een heel klein vermogen heeft.Met behulp van deze spanning kan men dan vonken laten overspringen naar het `slachtoffer', wat ongeveer het zelfde gevoel schijnt te geven als wanneer er tengevolge van statische elektriciteit vonken overspringen. Er worden glazen elektroden bij gebruikt, die allerlei vormen kunnen hebben. Op de foto is een harkvormige elektrode te zien. Vroeger werden dergelijke apparaten voor de behandeling van allerlei kwalen gebruikt, maar tegenwoordig gebeurt dat niet meer. Als gevaarlijke aspecten van dit soort apparaten worden wel genoemd de ultraviolette straling er vanaf komt, die schadelijk kan zijn voor de huid, en de ontwikkeling van het schadelijke gas ozon.

Elektrische halsbanden

Halsband en zender
(Tri-Tronics)
Figuur
In de Verenigde Staten zijn elektrische halsbanden te koop die worden gebruikt bij het trainen en onder controle houden van honden. Met behulp van een afstandsbediening (reikwijdte tot wel 1 km) kan het dier een elektrische prikkel in de hals worden toegediend. Er zijn types die verschillende sterkten prikkels kunnen geven. Ook zijn er apparaten die een prikkel geven wanneer de hond te hard of te lang blaft. In Nederland zullen ze wel (terecht) verboden zijn voor gebruik op dieren, maar tegen het gebruik in de SM-sfeer op mensen zal de dierenbescherming moeilijk bezwaar kunnen maken. Of het daarvoor voldoende veilig is, zou ik niet weten, maar je hoeft ze natuurlijk niet als halsband te gebruiken.

Elektro-ejaculatie apparatuur

Dit soort apparatuur is oorspronkelijk ontwikkeld voor het verkrijgen van sperma van dieren ten behoeve van kunstmatige inseminatie. Tegenwoordig wordt ze ook toegepast bij mensen, o.a. bij mannen die niet op een natuurlijke manier kunnen ejaculeren. Dit is vaak het geval bij dwarslaesiepatiënten, maar ook wel bij diabetes en andere aandoeningen. Via kunstmatige inseminatie kan dan toch nageslacht worden verkregen.
Elektro-ejaculatie sonde (U.S. Patent 5,199,442)
Figuur
       De gang van zaken is ongeveer als volgt. Nadat de urineblaas is leeggemaakt en schoongespoeld wordt rectaal een sonde ingebracht. Deze sonde is voorzien van een tweetal elektroden. Via deze elektroden worden vervolgens elektrische prikkels toegediend, die uiteindelijk tot een zaadlozing moeten leiden. Hierbij wordt met gewone wisselstroom geprikkeld, die via een speciale veiligheidstransformator wordt verkregen uit het lichtnet. Hierbij worden behoorlijk sterke stromen gebruikt, tot wel 700 mA, waardoor er nogal wat warmte ontwikkeld kan worden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de sonde vaak is voorzien van een temperatuursensor die bij oververhitting een alarmsignaal veroorzaakt.
Toepassing elektro-ejaculatie
Figuur
       In het algemeen wordt deze behandeling als pijnlijk beschreven. Bij patiënten met nog functionerende gevoelszenuwen in het onderlichaam wordt het wel onder volledige narcose gedaan. Dit alles overwegende lijkt me deze apparatuur niet iets voor amateurs. Anderzijds zou het voor een masochist een hele ervaring kunnen zijn om hiermee op pijnlijke wijze, zonder orgasme, van zijn sperma `beroofd' te worden.
Ejaculator voor kleine dieren
(Shoof International)
Figuur
Wie toch iets in deze sfeer wil proberen, zou kunnen denken aan een apparaat dat wordt gebruikt om kleine dieren zoals bokken en rammen te laten ejaculeren. Links hiernaast is een afbeelding te zien. Volgens de gebruiksaanwijzing moet het apparaat in de anus van de ram worden ingebracht zodat de elektrode-ringen tegen de prostaat liggen. Daarna moet gedurende vier seconden worden ingeschakeld. Deze procedure wordt na vier seconden wachten zo nodig herhaald. Gewoonlijk is er na één tot vier keer resultaat. Òf en hoe dit bij mensen werkt is niet helemaal duidelijk, maar er is wel eens gerapporteerd dat het kan.

Telefooninductors, treintransformatoren

Veldtelefoon
Figuur
Ook deze apparaten worden wel eens aanbevolen. Telefooninductors voor SM-werk, waarschijnlijk in navolging van de praktijken van Zuidamerikaanse dictatoriale regimes, en treintransformatoren als een soort `poor man's TENS' voor seksuele toepassingen. Dit soort dingen is om dezelfde redenen als het gebruik van een geluidskaart e.d. af te raden. Ook hier zijn de negatieve effecten van de elektriciteit veel groter dan wenselijk en nodig is. Het gevaar bestaat dat er al schade wordt toegebracht terwijl het `slachtoffer' de prikkeling nog slechts als matig ervaart.

Gevaren, veiligheid

Een belangrijk gegeven bij elektrische stimulering is dat degene die het ondergaat op bijna geen enkele wijze kan voelen of hij of zij gevaar loopt. Aan de ene kant is het mogelijk dat de prikkeling niet als sterk wordt ervaren, maar dat er toch een gevaarlijke situatie bestaat. Ook is het mogelijk dat in een volstrekt veilige situatie de prikkeling als ondraaglijk wordt ervaren.
       Dit is nogal verschillend van andere aktiviteiten en brengt een extra verantwoordelijkheid voor de `behandelaar' met zich mee. Deze zal voldoende kennis van de gevaren moeten hebben en die kennis met verstand moeten kunnen gebruiken.
       Hieronder geef ik een aantal tips met betrekking tot de veiligheid. Ik pretendeer echter niet dat hiermee alle gevaren besproken zijn. Bovenstaande tips hebben vooral betrekking op TENS-achtige apparatuur. Voor bijvoorbeeld `violet wands' gelden wat andere regels. Daarbij schijnt toepassing `boven de gordel' niet zo'n bezwaar te zijn, maar er zijn mogelijk wel andere gevaren aan verbonden (zie boven).

Toepassing

Voorbereiding

Voor je begint met de toepassing van elektrische stimulering, is het belangrijk om goed vertrouwd te zijn met de apparatuur die je gebruikt. Lees de handleiding die er bij hoort en zorg dat je die begrijpt. Als je een ander wilt behandelen, probeer het dan eerst uit op jezelf. Om te beginnen zijn benen en billen daar handige plaatsen voor. Uiteindelijk moet je natuurlijk zo realistisch mogelijk uitproberen wat je van plan bent.

Plaatsing van de elektroden

In de eerste plaats is het belangrijk dat de elektroden een goed contact maken met de `patiënt'. Is dit niet het geval, dan geeft dat gewoonlijk een onaangenaam branderig gevoel op de huid. Er is dan ook zeker minder effect in diepere lagen. Juist dat dieper liggende gevoel is vaak het opwindende van elektrische stimulering. In het ideale geval wordt de prikkeling nauwelijks in de huid gevoeld.

Omdat het de zenuwen zijn die we met behulp van elektrische impulsen van `valse informatie' voorzien, is het niet nodig om de elektroden op gevoelige plekken te plaatsen. Het volstaat als we een geschikte zenuw vinden die verbonden is met de plek waarin we geïnteresseerd zijn.
       Voor seksuele prikkeling kun je bij een man bijvoorbeeld één elektrode aan de basis van de penis plakken en de andere bijvoorbeeld in het kruis, achter de balzak. Ook kun je een metalen staafelektrode anaal inbrengen. Hierbij kan een gewoon glijmiddel op waterbasis worden gebruikt, zoals K-Y Jelly. Gebruik van elektrode-gel is bij inwendig gebruik niet nodig en ook niet aan te raden. Bij een vrouw zijn er wat meer mogelijkheden. Je kunt bij haar zowel anaal als vaginaal een elektrode inbrengen. Uitwendig zijn de schaamlippen en de plek boven de clitoris geschikte plaatsen voor kleefelektroden.
       Voor het toedienen van pijn zijn in principe dezelfde plaatsen geschikt, alleen dien je dan sterkere prikkels toe, en/of gebruik je een ander ritme. Je kunt natuurlijk ook andere plaatsen kiezen, maar verlies daarbij niet de veiligheid uit het oog. Een geschikte plaats bij mannen voor de toediening van pijn zijn de ballen. Ook prikkeling op de knieschijven en de (binnenkant van) de enkels is pijnlijk.

Veel TENS-apparaten hebben een positieve (+) en een negatieve (-) aansluiting. Dit wordt gewoonlijk aangegeven met de kleur rood voor positief en zwart voor negatief. Het is handig om te weten, dat de negatieve elektrode het krachtigst prikkelt.

Bediening van de apparatuur

Als je een ander behandelt zou ik in het begin willen adviseren om hem of haar in ieder geval de regeling van de sterkte van de prikkels zelf in handen te geven. Verschillende mensen hebben een verschillende gevoeligheid voor elektrische prikkels en die gevoeligheid kan bij dezelfde persoon de ene keer ook anders zijn dan een andere keer. Het is in het begin vaak moeilijk om in te schatten wat de ander ervaart.
       De frequentie, het aantal malen per seconde waarmee geprikkeld wordt, heeft ook grote invloed op de ervaring. Wanneer deze laag is, ervaart het `patiënt' afzonderlijke tikjes of klopjes. Wanneer de frequentie hoger wordt gemaakt, `vervloeien' de tikjes tot een continu trillend of knijpend gevoel, dat sterker wordt ervaren dan wanneer nog afzonderlijke tikjes worden gevoeld. Dit is ook iets om rekening mee te houden.

Ten slotte

Ik hoop dat deze informatie nuttig wordt gevonden. Als je fouten of onvolledigheden bent tegengekomen, wil ik dat graag horen zodat ik e.e.a. kan verbeteren of aanvullen. Ook ben ik geïnteresseerd in ervaringen van anderen.

``Dr. Ernst''

(terug) naar de Orgon Electro Homepage
 contact met Dr. Ernst
© EJ/2002-10