Zandhappen in Libië

deel II: 320 kilometer niets

(door Travel-trek gastschrijvers Ellen en Peter)

 

 

Met een volle tank, 21½ liter voor omgerekend het lieve sommetje van 1,57 euro, gingen we naar onze volgende bestemming Shebha, een reis van zeker twee dagen. Maar het geluk stond deze dag niet aan onze kant. De dag begon al met allebei een scheur in onze broek omdat zowel Peter als ik voor het gemak het raam van het hotel als deur gebruikten.
We zouden 440 km af moeten leggen en we waren gewaarschuwd dat er vanaf Derj 320 km totaal niets zou zijn. Dat wil zeggen … niets dan zand ….

 

Gewapend met vijf liter water vertrokken we en stopten in Derj om voor de zekerheid bij te tanken. Ziet Peter dat er speling zit op het achterwiel van onze motor. We hoorden soms al wat geschaaf onderweg, maar dat het wiel zo los zat wisten we niet.
Gelukkig is Paul een techneut, dus gesleutel en wiel eruit. Hoogstwaarschijnlijk is de oorzaak de reparatie, vlak voor onze vakantie, iets met een lager(?).

Ik vraag een willekeurige man naar de dichtstbijzijnde garage, geeft hij zo zijn autosleutels...(?!?!)
Dit was niet mijn bedoeling, dus ben ik maar gauw bij hem in de auto gesprongen. De anderen reden achter ons aan en in de garage is het mankement snel verholpen. Tevens kreeg ik van een wildvreemd iemand een adres van zijn vriend in de plaats waar we zouden stoppen om te overnachten. Ook het adres van hemzelf in Tripoli als we daar nog mochten komen.... Hoezo gastvrij?

Inderdaad was de weg naar Al Quaryat heel bijzonder. Werkelijk over 320 km geen dorpje, geen huis, zelfs geen boom.
In Al Quaryat aangekomen zit er toch weer wat speling op het achterwiel; dat is niet zo best...
Tot overmaat van ramp viel mijn digitale camera door een windvlaag van een muurtje van anderhalve meter met de lens recht in het zand! Maak ik bewust geen foto's van de zandstormen vanwege de apparatuur, nu dit weer.

Even heerste bij ons de "ver-beneden-nul-punt-stemming"...

De volgende dag maakte gelukkig weer heel veel goed!
Ik verlies alleen maar een schroef uit mijn helm, dus het kinstuk en vizier zit helemaal los, maar met wat bouten en ringen hebben we dat snel weer gerepareerd. Voor de rest blijven de kleerscheuren gelukkig uit.
 

De route is werkelijke schitterend. Kale vlaktes veranderden langzaam in rotsachtig terrein en later in enorme zandduinen. Onderweg wees Paul's thermometer tijdens een stop 44 graden Celsius aan, dus het was beter te rijden dan stil te staan.
Onze motor houdt zich redelijk, maar het lijkt verstandig om niet naar Ghat te rijden maar van hieruit (Shebha) onze tocht met een terreinwagen voort te zetten. 
We gaan morgen voor vijf dagen met zo'n auto de woestijn in, slapen in tenten of in de open lucht en onze gids gaat voor ons koken... Voor deze tocht zijn we hier nog maar net op tijd, want over twee weken houden deze trips op vanwege de warmte en de schorpioenen. Als het te warm is wordt het zand te dun (?).

Waar we echt voor gaan deze trip gaat morgen beginnen.........................

 

 

Vorig verhaal                                                                                                            Volgende verhaal