Zandhappen in Libië
deel I: "warm" welkom in Libië
(door Travel-trek gastschrijvers Ellen en Peter)
De aankomst
Ons tripje heeft voor vertrek toch nog aan een zijden draadje gehangen! Dachten we thuis alles voor elkaar te hebben, bleek dat de Libische ambassade in Nederland in twee van de vier paspoorten een foutieve datum te hebben ingevuld.
Dus hectiek....
Uiteindelijk heeft een koerier de dag voor ons vertrek de met de pen verbeterde paspoorten thuis bezorgd.
Pfffffffff.......
De tocht naar Genua was prachtig. Bloeiende koolzaadvelden en fruitbomen, besneeuwde bergen tegen een blauwe lucht.
Na een behouden vaart duurde het door allerhande formaliteiten voor ons gevoel bij de douane erg lang. Nadat ik wat "charmes" in de strijd had geworpen (waar normaal nooit iemand van onder de indruk raakt...) reden we na 2½ uur toch bijna als eersten het douane terrein af. Later zou blijken dat dit erg snel was...
De afspraak in Tunis was een succes. Hoewel we(ik) de plattegrond waren vergeten konden we na een paar keer vragen het hotel redelijk snel vinden. Iedereen blij, zelfs het personeel van het hotel!
De volgende dag waren Paul en Ina, met Stefan en Robbert die in Tunesië blijven, aan de beurt om hun motorfietsen in te klaren. Om een lang verhaal kort te maken, zij hebben door douane ambtenarij de hele dag in loodsen en douane kantoren moeten doorbrengen en kwamen 's avonds nog zonder de motorfietsen terug. Wel waren zij zover gekomen dat we de volgende dag konden vertrekken richting Libische grens.
Dus eindelijk de volgende dag op pad!
In Kariouan, nog in Tunesië, hebben de mannen de eerste pech van Robbert's motor proberen te traceren. Nadat het zeker was dat de twee daar geholpen zouden worden hebben we daar afscheid van ze genomen en zijn op pad gegaan naar het zuiden.
...
en dan Libië ...
De Tunesische grens was geen probleem, maar aan de Libische grens moest veel geregeld worden. Inklaren, verzekering en de kentekenplaten moesten worden vervangen. Arkno-tours ons bureau in Tripoli, wist dat we die dag zouden arriveren, maar door een "misverstand" was de ons toegewezen gids niet aanwezig. Al met al heeft het vijf uur geduurd voordat we verder konden.
In eerste instantie hadden we enig wantrouwen ten opzichte van degene met wie we in Tripoli contact hadden (Mr. Jamal), dit wantrouwen blijkt achteraf volkomen terecht. Hij wist dat we met twee motorfietsen het land wilden bezoeken, en dus natuurlijk ook dat de gids daarom niet met ons mee zou kunnen rijden.
De eerste avond liep het al zover uit de hand dat de toeristenpolitie erbij aan te passen moest komen. Wij zijn namelijk geen watjes en laten ons niet afschepen, maar de stemming was mineur. De huurauto voor de gids en het bedrag wat we aan de douane hebben moeten betalen was de inzet. Jamal heeft vele malen beloofd naar ons toe te komen, maar hij stuurt of zijn broer, of de gids...
Zaterdagochtend (1 mei) is het zo geëscaleerd dat de broer van Mr. Jamal kwaad is weggelopen.
Wij hebben intussen een bloedheet Sabratha en de stad Tripoli bekeken. Dit lukt prima zonder een gids, iedereen is even aardig en behulpzaam en heet ons welkom in Libië!
Nadat het voor ons duidelijk was dat het reizen zonder gids nauwelijks of geen problemen zou opleveren besloten we toch voordat we richting Nalut zouden gaan, nog eenmaal langs Arkno-tours te rijden. Er wordt wel eens gezegd dat toeval niet bestaat.....
… We spreken een willekeurig iemand in Tripoli aan om te vragen waar Arkno-tours gevestigd is, heeft deze man er zelfs gewerkt.... Hij brengt ons vol trots naar het kantoortje, uiteraard niet wetende waarom....
Een tweede toeval...
Terwijl de mannen binnen de zaken regelen en de dames buiten staan te wachten komt er een mooie auto aanrijden, en jawel... Mr. Jamal himself! En, de zaak wordt zowaar zeeeeeer gunstig voor ons opgelost! We mogen onze reis (nu ineens wel zonder gids) voortzetten als wij hem 's avonds maar bellen waar we overnachten, omdat hij verantwoordelijk is voor onze "veiligheid"!
|
|
Dus eindelijk richting Nalut, maar helaas, alle borden met plaatsnamen worden alleen in het Arabisch weergegeven! …
"Missen we nu toch al onze gids?"
Maar we vissen de gidsen gewoon van de straat. Degenen aan wie we de weg vroegen hebben zomaar zeker 20 kilometer voor ons uitgereden om ons naar de goede weg te leiden. Iedereen zwaait, toetert, knippert met de lichten en heet ons hier welkom. Soms moeten we stoppen omdat ze ons een hand willen geven. Het is hier echt de omgekeerde wereld, ze lezen niet alleen van rechts naar links, maar in plaats van dat wij de foto's maken, maken zij foto's van ons. We zijn een echte bezienswaardigheid. Ook hebben we zelf geen individuele toerist gezien, en hier rijden al helemaal geen motorfietsen.
Het water is hier aanzienlijk duurder dan de benzine en we kunnen al een beetje Arabisch lezen. Het ziet er wel naar uit dat we onze trip moeten inkorten. Het zal er op neer komen dat we het oosten en Benghazi moeten laten vervallen.
***
Nalut is een leuk berberstadje in de Jebel Nafusa, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving.
We hebben daar de in de rotsen uitgehouwen graanschuur bekeken met meer dan 400 kamers. De laatste kamers zijn nog gebruikt tot in 1960.
Van hieruit was Ghadames de volgende bestemming.
 |
Inmiddels werd het bewolkt maar bleef het erg warm. De hele lucht is gewoon grauw van het zand. Vanaf Nalut werd de weg steeds kaler. Eerst moesten we nog af en toe stoppen voor overstekende geiten en kamelen, maar dichterbij Ghadames groeit er nauwelijks een polletje gras. Inmiddels begon het harder te waaien en vooral Paul, met Ina achterop en een motor zonder windscherm, moest alle zeilen bijzetten om tegen de wind in te ploeteren.
Ondertussen raakten we verzeild in een zandstorm, de weg was nauwelijks nog te volgen, en af en toe viel er ook nog een druppel regen. Dus als het goed is komen we straks thuis met een jong geschrobd velletje!
Wat is dit land een immense zandbak!
De "checkpoints" waar Mr. Jamal " bang" voor was vormen geen enkel probleem. Eén keer moesten we de paspoorten laten zien maar dit was meer uit nieuwsgierigheid, verder kunnen we deze punten tot nu toe zwaaiend passeren.
Ghadames
De legende vertelt waar Ghadames haar naam aan te danken heeft.
Een groep handelaren en reizigers te paard zou de stad aangedaan hebben om hun erbarmelijke tocht te onderbreken voor een lunch. De oase was een welkome onderbreking hoewel ze dachten dat er niet genoeg water zou zijn voor een langer verblijf. Toen zij de volgende dag hun tocht voortzetten bleek een van hen een kookpot vergeten te zijn en de man werd teruggestuurd. Toen ook hij zijn tocht wilde vervolgen werd zijn paard onrustig en schraapte met zijn hoef over de grond, waardoor er vers water naar de oppervlakte steeg.
Het woord "ghad" betekent lunch en "ames' betekent gisteren. Dus de stad heet 'Lunch gisteren".
 |
De "oude stad" Ghadames is erg indrukwekkend.
Het is een heel oude stad waar resten van menselijke lichamen gevonden zijn uit prehistorische tijden. In de 8e eeuw was het een belangrijke plaats voor karavanen en pelgrims. In de 17e eeuw was het een bloeiende handelsstad voor de trans-Sahara-route, een nieuw ontdekte route vanaf de (Middellandse) zee naar West-Afrika.
De oorspronkelijke stad bestaat uit ondergrondse woningen waarin het in de zomer heerlijk koel is. Nadat de zon was ondergegaan leefden de mensen op de daken, waar zich ook de keukens bevonden, het domein van de vrouwen. Zij mochten alleen naar de straten afdalen na zonsondergang of vlak voor zonsopkomst, wanneer de mannen weg waren naar de moskee of voor gemeenschappelijk gebed. Ook communiceerden zij met elkaar via de daken en door de bouw van de daken konden zij elkaar op deze manier bezoeken.
Het is heel bijzonder om door deze oude stad te wandelen. Je krijgt echt een goede indruk van hoe het leven vroeger is geweest.
Ons volgend doel is Sebha, waar we waarschijnlijk wel twee dagen over zullen doen om dit te bereiken.