Vragen
Welke papieren heb ik nodig om Algerije binnen te mogen ?
Een paspoort mét visum. Je kan je visum wel pas aanvragen met een "prise en charge" van een plaatselijk reisbureau. Je contact regelt dit wel samen met jou.
Ik ben een 54-jarige, overigens niet onknappe man met 15 kg overgewicht, en het enige dat ik voor mijn conditie doe, is ’s ochtends met de fiets naar het station spurten om mijn trein niet te missen. Is de woestijn nog wel iets voor mij ?
Wel meneer, dat treft. Ik ben ook zo iemand. Ik ben al twee keer een weekje gaan wandelen in de woestijn, en dat is me zeer goed bekomen. Meestal gaat het om ontspannen wandelingen : ’s ochtends een uur of vier, dan een lange middagpauze in de schaduw, en dan nog eens een uurtje of drie wandelen. Je draagt alleen de spullen die je tijdens de wandeling nodig mocht hebben. Eigenlijk heb ik alleen op mijn tanden moeten bijten tijdens de klim naar het plateau. Dat was toch wel eventjes afzien. Maar we hebben zelfs dames van zestig, of was het zeventig, vol goede moed die pas zien opklauteren.
De duur en moeilijkheidsgraad van de wandelingen kunnen soepel aangepast worden aan de wensen van de groep, zelfs nog ter plaatse.
Ik zit in het zesde leerjaar. Mag ik ook mee naar de woestijn?
Maar natuurlijk, jonge vriend. Je zult zien dat je de oudjes vaak het nakijken zult geven. En je computer zul je geen seconde missen.
Waar ligt Djanet, en hoe moet ik daar in godsnaam geraken ?
Djanet is een oasestadje in het uiterste zuidoosten van Algerije, niet zo ver van de grens met Libië en Niger. Een goede tweeduizend km ten zuiden van Algiers. Er is een luchthaventje, en je hebt rechtstreekse vluchten vanuit Parijs (Orly Sud) met Point Afrique en Air Algérie. De vlucht duurt een kleine vier uur. Je kan ook via Algiers, en dan verder met een binnenlandse vlucht.
De woestijn, is dat niet heel saai : zand, zand en nog eens zand ?
En stenen, stenen en nog eens stenen. Maar wel in de meest uiteenlopende combinaties, vormen en kleuren. Wit zand, goudgeel zand, bruin zand, rood zand, en dan het spel van de zon erop. En ook de rotsen heb je in alle tinten en formaten : diepe canyons, natuurlijke bogen en bruggen, Cambodjaanse tempels, kathedralen van Gaudi, stekelvarkens en andere beesten. De woestijn blijft je dag na dag verrassen met weer wat nieuws. Als we iets moois te zien gaan krijgen, beginnen onze Toeareggidsen alvast ‘amai amai’ te zeggen. Dat hebben ze geleerd van hun Vlaamse klanten. En overigens is de woestijn lang niet zo doods als de stripverhalen en andere boekskes ons laten geloven. Lees het botanische artikel op deze site er maar op na. En er zijn ook heel wat dieren die het best naar hun zin hebben in de woestijn.
Schorpioenen en slangen zeker ? Brrr !
Inderdaad, schorpioenen en slangen. Miljoenen van die beesten zijn er in de Sahara. Alleen, als je ze te zien wilt krijgen, ga je het best eens op daguitstap naar de zoo van Antwerpen. Je moet al echt heel veel pech of geluk hebben – het is maar hoe je het bekijkt – om een specimen tegen te komen in de Sahara. Sporen zie je wel af en toe, maar die beesten maken zich cito presto uit de voeten als er menselijke nabijheid dreigt. Hoewel, kan een slang zich uit de voeten maken ? We hebben ook sporen van moeflons en jakhalzen gezien. Sporen. En geef toe, ’s ochtends gewekt worden door het gehuil van de jakhals, daar kan geen wekkerradio tegenop. Eerlijk gezegd : ik heb al meer last gehad van ongedierte in mijn tuin in Boortmeerbeek dan in de Sahara. Alleen de plakvliegen vinden ons soms net iets te sympathiek.
Ik heb al last genoeg met mijn eigen, en ik wil de woestijn dus het liefst verkennen op eigen houtje. Dat zou geen probleem mogen zijn : ik was bij de scouts de beste kaartlezer, en ik heb de meest gesofisticeerde gps op de markt.
Vergeet het. Zonder reisagentschap kom je er niet in. Het hele gebied is een nationaal park. En je gps mag je netjes afgeven aan de grenspolitie. Je krijgt hem na afloop van de reis wel terug. Vraag het maar aan onze webmaster. Ze zijn er in Algerije als de dood voor dat er weer toeristen zouden verdwijnen, of dat zo’n gps in de handen van rebellen zou vallen.
Oeioei ! Verdwenen toeristen ! Rebellen !
Jep! We gaan terug naar het jaar onzes Heren 2003. In de maanden februari en maart werden er in het zuiden van Algerije 32 Europese toeristen ontvoerd door de Salafistische Groep voor Prediking en Strijd. Moslimfundamentalisten die zich lieten helpen door smokkelaars. Die mensen zijn pas na een half jaar bevrijd. Ze kunnen het gelukkig nog allemaal navertellen, op één vrouw na wier hart het begeven heeft. Maar, en let nu goed op : dit waren nu net gps-toeristen die op eigen houtje reisden. Het is uitgesloten dat je zoiets voorkrijgt als je professioneel omkaderd wordt door Toearegs. En de laatste drie jaar is er trouwens niets meer vernomen van die rebellen.
Wanneer ga ik het best ?
Een tip : ga eens naar www.weeronline.nl en klik in Algerije op Djanet. Je kunt er de terugblikken op de maximum- en minimumtemperaturen van de afgelopen jaren, en zien welke temperaturen bij jouw profiel passen. Voor de masochisten onder ons is het heetst van de zomer een absolute aanrader. De anderen houden het beter op de periode oktober-april. Overdag wordt het dan zelden echt té warm. Maar in het putje van de winter durft het ’s nachts wel eens te vriezen. Op het plateau is het iets frisser dan beneden. Het ligt dan ook zo’n zevenhonderd meter hoger. Gelukkig regent het in de winter heel af en toe. Djanet haalt een gemiddelde van zo’n zes regendagen per jaar. De mensen ginds zouden niet echt depressief worden als het er meer waren.
Hoe lang moet zo’n reis duren ?
Een weekje in de woestijn is al heel mooi. De tijd gaat er ook veel trager voorbij dan in onze jachtige contreien. Na een week begin je toch te verlangen naar een grondige wasbeurt. En bovendien kun je verse groenten en fruit niet veel langer vers houden.
Hoe groot is zo’n groep en hoeveel Toearegs gaan er mee ?
Maakt niet uit. Wil je er alleen met z’n tweetjes op uit ? Dat kan. Wil je herbronnen met het voltallige gezin ? Dat kan ook. Maak je tien of vijftien vrienden warm ? Dat kan evenzeer. Hoe meer deelnemers, hoe groter de omkadering. Reken op één Toeareg per twee deelnemers.
Wat doen die Toearegs dan allemaal ?
Om te beginnen kun je niet zonder gids. Je houdt het niet voor mogelijk hoe die mannen moeiteloos de weg vinden in die eindeloze woestenij. Nog een belangrijke figuur : de kok. Die neemt eten mee voor de hele week, en het verbazende is : na zes dagen zijn de slaatjes ’s middags nog even fris als op dag 1. ’s Avonds eet je warm : pasta of couscous met een smakelijk gekruide groentensaus erover, met heel af en toe een stukje vlees erin. En dan is er ’s middags en ‘s avonds het theeritueel. Ten slotte heb je de ezeldrijvers of chauffeurs. Het plateau kan je alleen te voet op. Dat doe je dus met lastezels. In de Tadrart en elders rond Djanet kun je rondcrossen met jeeps. Of natuurlijk ook rondtrekken met ezels of kamelen. En het mooiste is als die mannen ’s avonds rond het kampvuur komen zitten, en hun repetitieve liederen beginnen te zingen, ritmisch begeleid op lege plastieken watervaten.
En kun je met die Toearegs ook een klapke doen ?
Toearegs spreken een Berbertaal, het Tamashek of Tamahaq. Maar met Arabisch kom je al een heel eind, haha. En gelukkig met Frans ook. Tot 1962 was Algerije een Franse kolonie, vandaar.
Je slaapt toch in een tent, durf ik te hopen ?
Ik zal je eens wat vertellen. De eerste keer dat we naar de woestijn gingen, hadden mijn echtgenote en ikzelf inderdaad een tentje mee. Maar wat was het geval? Ons vliegtuig had úren vertraging, en we kwamen middenin de nacht toe op onze kampplaats. Het was daar aardedonker, te donker om een tent op te zetten. Noodgedwongen hebben we ons dan maar neergevleid onder de open hemel. Wel, we hebben ons tentje nooit meer uitgepakt. Alleen al dat inslapen en weer ontwaken onder dat machtige uitspansel maakt de reis meer dan de moeite waard. En daar dachten al onze metgezellen net zo over. Op één dame na. Die had toch liever de geborgenheid van haar tentje.
Ik ben nogal proper op mijn eigen. Hoe gaat dat zo midden in de woestijn ?
Kijk, als u écht niet kunt zonder uw dagelijkse douche en een fijn toilet waar het goed kranten lezen is, dan is de woestijn niets voor u. Jammer, maar helaas. Wie nu nog niet heeft afgehaakt, leze de volgende handleiding voor het toiletgebeuren in de woestijn :
- Neem wc-papier, een aansteker en eventueel een schopje.
- Zoek discreet een knus, sanitair verantwoord plekje achter een rots of zo.
- Hurk neer, en geniet ondertussen van de omgeving.
- Graaf in wat je hebt achtergelaten, en verbrand terstond het wc-papier.
- Bedenk ondertussen dat er toch niets gaat boven een plasje of kakje in Gods mooie natuur.
Water is schaars, en het dient alleen om te koken en af te wassen, en uiteraard om de drinkbussen mee te vullen. En dus zeker niet om je mee te wassen. In de woestijn leer je creatief te zijn met vochtige doekjes. Je zweet wel een beetje, maar het verdampt ook dadelijk door de droge atmosfeer. Ik had niet de indruk dat we na een week echt uren in het rond stonken. Toearegs wasten zich vroeger overigens nooit. Ze vonden dat slecht voor de gezondheid. Nu gaan ze naar de hamam. En dat doen wij ook altijd op de laatste dag. Mannen en vrouwen netjes gescheiden. En zo kunnen we toch fris het vliegtuig op, terug naar onze huizen met saaie badkamers en toiletten.
Hier is de 54-jarige, niet onknappe man weer. Om in de sfeer van de vorige vraag te blijven : ik ben nogal een schrikschijter, en ik ben maar bang dat er mij iets ernstigs zou overkomen, zo ver van de bewoonde wereld. Moet ik voorbereid zijn op het ergste ?
Dat is natuurlijk nooit slecht. Maar ik zou me toch niet teveel nodeloze zorgen maken. Een jeep brengt je op maximaal een paar uur naar het hospitaal in Djanet. Waar er geen jeeps kunnen komen, op het plateau bijvoorbeeld, kan er in het ergste geval een helikopter opgeroepen worden. Sayah heeft een satelliettelefoon voor zulke noodgevallen. Overigens beperken lichamelijke ongemakken zich doorgaans tot een diarreetje hier of een hoestje of keelpijntje ginder, en die zijn allemaal perfect en snel op te lossen met een pilletje.
Wat moet en mag er allemaal in mijn bagage ?
Onontbeerlijk zijn stevige stapschoenen, een slaapzak die lichte vriestemperaturen aankan, een zaklamp, toiletpapier, een drinkbus, een warme trui of fleece tegen de avond- en ochtendkou en een hoed, pet of sjaal voor de zon. Als dat vooraf geregeld is, kun je ter plekke ook zo’n chèche krijgen om je hoofd in te wikkelen zoals de Toearegs dat doen. Beperk je garderobe. Enkele dagen met dezelfde kleren rondlopen, in de woestijn kan dat. Een slaapmatje is ook aangeraden. Je krijgt wel een 4 cm dik schuimrubberen matrasje, maar met je slaapmatje erop is het eens zo comfortabel. Denk er ook aan dat je onderweg geen batterijen kunt opladen. Misschien denk je dat het nuttig is plastieken zakjes mee te nemen om al je woestijnvondsten in op te bergen. Besef dan dat je je in de illegaliteit begeeft als je daar het land mee uitwil. Zelfs zand mag je niet meenemen, en voorlopig dreigt er toch nog geen zandschaarste in de Sahara, dacht ik. Maar nee hoor, als ze je betrappen, worden je zand en al die woestijnspulletjes waar je ondertussen al zo aan gehecht was, onverbiddelijk in beslag genomen. Maar anderzijds, als je eens in de huid van een drugskoerier wilt kruipen, probeer dan de vorsende blikken en stekelige vragen van de Algerijnse grenspolitie te trotseren met vier zakjes woestijnzand in verschillende tinten, een dozijn prehistorische potscherven, een paar rozen van Jericho en een halve set witgeblakerde nekwervels van een kameel. Je weet niet wat je voelt.
Kleren die meer tonen dan bedekken, laat je het beste thuis. Dus geen topjes en korte shorts. De mensen ginder voelen zich ongemakkelijk bij blote schouders, navels en dijen. Niet alle toeristen respecteren dat. Wij wel. En laat die gps dus ook maar thuis. Neem een reistas die tegen een stootje kan en zorg ervoor dat ze niet meer weegt dan 15 kilo. De ezels zullen u dankbaar zijn.
Waar ga ik het beste naartoe : het plateau of de Tadrart ?
Doe ze absoluut allebei, maar liefst niet samen in één reis. Ze zijn zeer verschillend van uitzicht en sfeer. De Tadrart is heel wijds, met brede wadi’s, omgeven door steile rotswanden, en indrukwekkende duinen, waaronder zelfs eentje die ‘zingt’. Het plateau is over het algemeen intiemer van sfeer. De rotsen zijn er niet zo hoog. Zand is er nauwelijks. Je hebt op sommige plekken de indruk dat je in verlaten straatjes wandelt, of in een groot openluchtmuseum, van de ene prehistorische wandschildering naar de andere. Die schilderingen heb je ook wel in de Tadrart, maar daar zijn ze niet zo geconcentreerd. Na het gesteente van het plateau is het wel heel aangenaam om ook een dag of twee te vertoeven in het duinenlandschap van de Erg Admer. Adembenemend.
Welk prijskaartje hangt er aan zo’n weekje woestijn ?
Afhankelijk van het aantal reizigers en de fomule kost een volledige week circuit, alles inbegrepen tussen 350 en 500 euro. Vliegtickets vanuit Paris kosten ook ongeveer zoveel, daar komen dan nog vliegtaksen bij.
Kan ik zo’n reis niet even goed boeken bij een gespecialiseerd reisbureau?
Natuurlijk. Verschillende reisbureaus organiseren woestijntochten vanuit Djanet. Er is er zelfs één (Anders Reizen) dat vaak Lut en Sayah inschakelt. Maar als je echt een reis à la carte wilt, in een periode die jou het beste uitkomt, met de mensen die jij leuk vindt, en je dát bepaalde traject wilt afwandelen, dan is dat het soepelste rechtstreeks met hen te regelen. En wees maar gerust dat het allemaal dik in orde zal zijn.
Ga jij nog terug naar ginder ?
Wat dacht je ?
Mijn belangstelling is gewekt. Waar vind ik nog meer informatie ?
Nu je toch op het internet bezig bent, kun je bijvoorbeeld eens een kijkje nemen op de volgende sites. Wij hebben er alleszins veel aan gehad :
www.fjexpeditions.com/tassili.html (Tassili N’ Ajjer algemeen)
www.naturalarches.org/tassili/ (rotsbogen en wandelkaarten)
www.futura-sciences.com/comprendre/d/dossier232-1.php (rotstekeningen en gravures)
www.aars.fr(rotstekeningen en gravures)
www.sahara-nature.com/ (planten en dieren)
www.unep-wcmc.org (werelderfgoed Tassili)
www.djanet.org/UPLOAD/rubrique/pages/31/31_rubrique.php (Djanet)
www.lps.ens.fr/~hersen/data_html_french/chants.html (zingende duinen)
Nog een bibliofiel toemaatje : het relaas van Henri Lhote over zijn expedities naar de rotstekeningen van de Tassili in de jaren 1950 leest als een avonturenroman (A la découverte des fresques du Tassili,1958). Antiquarisch nog vlot te verkrijgen via het internet.
Disclaimer | Contact Us | ©2006
vrienden van Sayah