Op 2 mei 1945 bevrijdde de 82e US Airborne Division Ludwigslust. Dit was het teken voor de in het kamp
aanwezige SS manschappen het kamp te verlaten.
Hierdoor was het mogelijk dat 3
gevangenen zich buiten het terrein van het kamp Wöbbelin
begaven en in de richting van Ludwigslust liepen.
Toen ze bezig waren met het zoeken naar kleding - ze hadden niets meer
aan - werden ze gezien door de eerste manschappen van de 82e US Airborne Division. Na de
eerste taal moeilijkheden lukte het een Amerikaanse soldaat in het Frans
te vragen waar de drie vandaan kwamen. Ze vertelde hen toen het
verschrikkelijk nieuws van de aanwezigheid van een concentratiekamp.
Na deze informatie gingen diverse
officieren en soldaten van de 82e US Airborne Division richting concentratiekamp Wöbbelin. Tegen de middag van 2 mei 1945 bereikten ze
het kamp. De Amerikaanse soldaten stonden ontsteld van de vele lijken,
die ofwel op hopen gestapeld waren of verstrooid in het kamp lagen. De
commandant van deze Amerikaanse divisie, generaal James M. Gavin
beschreef dit ongenblik in zijn memoires als
volgt:
"We konden het concentratiekamp Wöbbelin ruiken voordat we het konden zien. En de
aanblik overtrof ieder menselijk voorstellingsvermogen. Zelf nog na drie
oorlogsjaren kreeg ik er tranen in mijn ogen van. Levende skeletten lagen
op de grond. De doden onderscheidden zich alleen van de levenden door hun
blauw-zwarte huidskleur. Bij de levenden spande
zich een in het groen overgaande huid over de botten heen. Honderden
doden lagen op de grond en in, de met teerband, afgedekte barakken."
Toen de Amerikanen het kamp bereikten
brak er onder de gevangenen, die daar nog de kracht voor hadden, een
gejubel en vreugde uit. Andere waren zo zwak dat ze amper konden beseffen
wat er gebeurde.
De Amerikaanse soldaten organiseerde zo
snel als mogelijk levensmiddelen en medicijnen alsmede doktoren voor de
zieke. Tijdens deze hulpmaatregelen traden echter onverwachte problemen
op. De vrachtwagen met het voedsel werd bestromd
door diverse gevangenen die in weken/maanden geen voedsel meer gezien
hadden, waardoor er diverse gevangenen in de chaos werden vertrapt. Ook
waren er zwakkeren die nog een laatste krachtsinspanning probeerden die
fataal werd voor ze.
Hierdoor besloten de artsen om in
plaats van voedsel eerst de bevrijde gevangene d.m.v. intraveneus voedsel
op krachten te helpen.
Naar
boven
