|
Kamelot - The Black Halo
Gelikte powermetal. Een niet al te avontuurlijke ritmesectie. Deze band heeft met hun
zanger (Roy Khan) goud in handen. Zelden heb ik een zanger gehoord met zoveel techniek
en gevoel. Hij munt uit in de ingetogen gedeelten maar weet ook te overtuigen als de
muziek steviger wordt. Voor ik deze band beluisterd had, vroeg ik me af waarom een
band uit de Verenigde Staten en zanger uit Noorwegen heeft. Nu begrijp ik dat heel
goed. Roy komt erg goed uit de verf in deze setting en de band heeft een zanger die
met een hand op zijn rug ver boven het gemiddelde van metalzangers uit steekt.
Maar goed, wat nog te zeggen over de rest van de band na deze lofzang op hun zanger?
Nou, wat ik echt opmerkelijk vind is dat uit alles blijkt dat de gitarist zeer getalenteerd is
maar zich desalniettemin erg beheerst. Meerdere keren zat ik te wachten op een virtuoze solo die maar niet
komt. Na een paar luisterbeurten ben ik van mening dat dit juist een kracht is die de band ten goede komt. Het
dramatische blijft overeind en wordt niet verstoord door een drukke solo. Nu ik het over drama heb, waarschijnlijk
stip ik dan het hart aan van de beleving van deze muziek. Voornamelijk verzorgt door de zang en orkestrale
keyboards, maar evengoed voortreffelijk ondersteunt door de gitaar, bas en drums. In de track 'The Haunting
(Somewhere in Time) zingt Epica's Simone enkele stukjes mee. En in de begintrack 'March of Mephisto' blaft
meneer Shagrath (Dimmu Borgir) zo nu en dan wat in de microfoon. Op zich allemaal wel leuke smaakmakers.
In grote lijnen vertellen de teksten een vrij duister verhaal met wat vage bijbelreferenties zoals 'I am the thorn in
your side' en 'nothing new under the sun'. Persoonlijk kan ik er mee leven, zeker gezien dat bovengemiddelde
muziek maar ik prefeer eerlijk gezegd meer opgewekte teksten.
Terug naar het overzicht.
|
