|
| |
Het ontstaan van het Rode
Kruis
1859, Solferino – Italië. Tijdens een bloedige veldslag
tussen het Franse en Oostenrijkse leger roept Henri Dunant, een Zwitserse
zakenman, de hulp van vrouwen uit de naburige dorpen in om de gewonden te
verzorgen. Hij zorgt ervoor dat er hulpposten worden opgericht en dat de
gewonden van beide partijen verzorging krijgen.
Later schrijft Henri Dunant zijn ideeën over de mogelijkheden om de gewonden in
een oorlog te helpen neer in een boek: ‘Un souvenir de Solférino’. Zijn
drievoudige voorstel komt samengevat hierop neer:
• In elk land moeten vrijwillige hulpverenigingen worden opgericht die zijn
uitgerust en opgeleid om gewonden op het slagveld te verzorgen en om de
ontoereikende medische diensten van het leger bij te staan of hun plaats in te
nemen.
• De gewonden op het slagveld en het medische personeel en hun uitrusting moeten
als neutraal worden beschouwd en moeten door een kenteken worden beschermd.
• Een internationaal verdrag moet deze voorstellen kracht van wet geven en de
bescherming waarborgen van de gewonden en van het medische personeel dat hen
verzorgt.
Tijdens een conferentie die eindigde op 29 oktober 1863 keurden
vertegenwoordigers van 16 Europese staten de voorstellen van Henri Dunant goed
en leggen het rood kruis op een wit veld – het omgekeerde van de Zwitserse vlag
– als kenteken vast. Deze dag wordt beschouwd als de geboortedag van de
Internationale Rodekruis- en Rodehalvemaanbeweging.
De officiële start
Op 22 augustus 1864 ondertekenen vertegenwoordigers van 12 landen, waaronder
België, plechtig het eerste ‘Verdrag van Genève tot verbetering van het lot der
gewonden bij de legers te velde in oorlogstijd’. Hierdoor wordt het Rode Kruis
officieel erkend.
In de eerste decennia gaat alle aandacht van het Rode Kruis naar de
hulpverlening aan slachtoffers van de talrijke oorlogen en conflicten.
Uitbreiding naar hulpverlening in vredestijd
In 1910 heeft het Rode Kruis zich al over meer dan 40 landen verspreid.
Oorspronkelijk ontstaan om hulp te verlenen aan oorlogslachtoffers, ontstond na
de Eerste Wereldoorlog de idee om het rodekruiswerk ook in vredestijd verder te
zetten. In 1919 wordt een overkoepelende organisatie opgericht om de
ontwikkeling en de uitbouw van nationale rodekruis- en rodehalvemaanverenigingen
te stimuleren. Deze ‘Federatie van Rodekruis- en Rodehalvemaanverenigingen’
probeert via haar werking menselijk lijden te verzachten en te voorkomen.
Vandaag telt het Rode Kruis wereldwijd meer dan 20 miljoen vrijwilligers. Meer
dan 180 landen hebben een nationale rodekruis- of rodehalvemaan-vereniging, met
een werking die is afgestemd op de plaatselijke noden. Het Rode Kruis is
hierdoor de grootste hulpverlenende organisatie in de wereld.
|
