Het begin

In juni 2000 ben ik met school op fietskamp geweest. We gingen de elfstedentocht in 5 dagen fietsen met bagage achterop. Die week stond er extreem veel wind, toch fietste ik alles in de zwaarste versnelling. Halverwege de week werd m'n knie erg dik en de volgende ochtend kon ik m'n knie nog nauwelijks buigen. Maar eigenwijs als ik was, ben ik 
        gewoon door gaan fietsen en heb niets tegen de leiding gezegd. Toen we 
        op vrijdag de tocht uitgereden hadden kon ik bijna niet meer lopen en 
        thuis aangekomen zijn we gelijk naar de huisarts gegaan. Hij constateerde 
        een ontstoken kniegewricht en dat zou met een paar dagen krukken over
        moeten zijn. Na een week was het nog niet over, maar aangezien we op 
        vakantie gingen konden we niet terug naar de huisarts en we hoopten 
        dat het in de vakantie vanzelf wel weer over zou gaan. Dit bleek echter 
        niet het geval, de zwelling nam weliswaar af, maar de pijn bleef, als het 
        al niet erger werd! De hele vakantie op krukken gelopen en toen we terug
        kwamen weer terug naar de huisarts gegaan. Het advies was om dan 
        maar gewoon zonder krukken te lopen, dan was de kans groot dat het 
        vanzelf wel over zou gaan. Die dag heb ik met m'n moeder boodschappen 
        gedaan zonder krukken en verder niks. De volgende dag deed m'n hele 
        been pijn en werden we toch maar doorgestuurd naar de orthopeed. 
        
        De orthopeed liet röntgenfoto's maken, waarop geen afwijkingen te zien 
        waren. Hij stelde vast dat ik retropatellaire chondropathie had. Dit houdt 
        in dat het kraakbeen achter m'n knieschijf slecht was, wat pijn 
        veroorzaakte. Met wat fysiotherapie zou dit vanzelf overgaan. Dit was ook 
        het geval, want in december 2000 werd ik ontslagen bij de fysio en kon ik 
        weer gaan hockeyen. Het leek erop dat het over was. Wel hield ik na iedere 
        wedstrijd nog pijn, maar dat was niet erg. Het probleem was dat ik op een 
        gegevenmoment niet slechts een dag pijn had na de wedstrijd, maar dat 
        het steeds langer en langer werd. In februari was het zo erg dat ik met 
        pijn de wedstrijd in ging en toen ben ik net zolang door blijven spelen 
        tot ik bijna op de grond viel van de pijn en niet meer kon lopen. Toen ben
        ik er weer uitgegaan en moest weer met krukken lopen. Fysiotherapie 
        hielp deze keer niet, dus werd ik weer teruggestuurd naar de orthopeed.
        Daar bleek dat ik er een kniepeesontsteking bij had gekregen en ik kreeg
        de behandeling "Histamine iontoforese" voorgeschreven. Dit houdt in dat
        er via stroom histamine in m'n knie gebracht werd. Helaas had dit niet het 
        gewenste resultaat, want na iedere behandeling werd de pijn alleen maar 
        erger! Hier zijn we dan ook eerder mee gestopt dan de bedoeling was. 
        
        Daarna ging het langzaam aan weer beter, maar ik bleef maar schommelen 
        en liep het grootste deel van de tijd met krukken. Keer op keer kreeg ik 
        weer een terugslag, waardoor ik weer van voor af aan kon beginnen. 
        Bijvoorbeeld doordat er appels op m'n knie vielen (ja, dat krijg alleen ík 
        voor elkaar), of doordat ik een stuk omhoog moest lopen terwijl ik dat 
        eigenlijk nog niet kon, of gewoon doordat ik weer te lang doorgegaan 
        was, maar het kon ook zo zijn dat er helemaal niets gebeurde en ik 
        gewoon spontaan heel veel pijn kreeg. Er was geen touw aan vast te 
        knopen, maar ik werd er dood en doodmoe van. Iedere keer als ik weer 
        een klein beetje aan sporten kon gaan denken kon ik weer opnieuw 
        beginnen. In december 2001 kreeg ik hyperventilatie aanvallen en uitslag
        en begon ik psychisch onder dit alles te leiden. Toen was het tijd om weer 
        terug te gaan naar de orthopeed en hij liet een botscan maken, maar ook
        hier waren geen duidelijk aanwijsbare afwijkingen te zien, behalve dan de
        chondropathie. Ik werd doorgestuurd naar de revalidatiearts, dr Kap. 
        
        Begin februari ben ik daarnaartoe geweest en hij heeft m'n knie 
        onderzocht. Ook hij vond geen duidelijk aanwijsbare afwijkingen, maar 
        daarmee was de pijn natuurlijk nog steeds niet weg. Ik liep ondertussen 
        nog steeds met krukken. Volgens hem was het belangrijk dat ik de 
        belastbaarheid op verantwoorde wijze zou opbouwen en ook mentaal 
        gecoacht zou worden.Dus hij stuurde me door naar de revalidatiearts 
        van de jeugdafeling in revalidatiecentrum de Hoogstraat. In april ben ik 
        daarheen gegaan, maar op dat moment ging het alweer zo goed dat ik 
        het niet meer nodig vond om daar voor behandeling heen te gaan. Maar 
        aangezien het wel vaker goedging, spraken we af dat ik verder zou gaan
        met fysiotherapie en dat ik contact op zou nemen als het weer fout zou 
        gaan. Eind april was ik gevallen in de tuin en ging het weer steeds 
        slechter. Toch wilde ik niet naar de Hoogstraat. Ondertussen hadden we 
        via via iets gehoord over een osteopaat. Dit leek de ideale oplossing, dus
        ben ik naar een osteopaat gegaan. Hij vertelde dat er van alles scheef en
        vast zat in m'n lichaam. Dit zou hij kunnen verhelpen, waarbij hij m'n 
        knie niet zou aanraken. Perfect leek het, maar de dagen na zo'n 
        behandeling kon ik helemaal niet meer lopen en ook hier ben ik mee 
        gestopt omdat ik het niet meer aankon. Uiteindelijk hebben we besloten 
        dat het toch echt nodig was om naar de Hoogstraat te gaan. Ik kreeg een
        intakegesprek met de revalidatiearts, orthopedagoge en maatschappelijk 
        werker en zij kwamen tot het besluit dat interne opname het beste voor 
        me zou zijn. Dit was iets wat ik absoluut niet wilde, maar als het zou 
        helpen, moest het maar.....