Na het overlijden van onze vorige Leonberger hadden we besloten om -met de vakantie in zicht- een paar maanden hondenloos te blijven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ondanks dat we het verlies van onze vorige Leonberger aan het verwerken waren, oriënteerden we ons al snel op een nieuwe Leonberger. Mijn vrouw had voorkeur voor een pup, ik prefereerde een zeer jonge herplaatsingshond. Beide opties hielden we open. Na het nodige speurwerk hoorden we van Djenghis. Een herplaatsingshond, van toen twee en een half jaar, die weer bij de fokker in Wanroy zat. Twee en een half vonden we eigenlijk ruim een jaar te oud maar we namen toch contact op.

Kennel Usi Maya Ye, fam. Somers, daar zat Djenghis. Het eerste telefonische contact was prettig maar er zat nogal wat verschil tussen wat de fokker en wat wij wilden. Ondanks die verschillen kwamen we overeen om te gaan kijken. Op een vrijdagavond in juni 2001 togen we naar Rob en Sonja Somers in Wanroy, alwaar we gastvrij ontvangen werden. Een trio prachtige grote honden waaronder een schitterende reu kwam enthousiast aangesneld met in hun kielzog nog een jonge pup. We verwachtten een mooie reu, dat hadden we links en rechts al gehoord, maar dit overtrof onze verwachtingen. Een prachtige grote kop met veel zwart masker, een rug zo recht dat je er een waterpas op kon leggen, soepel licht gangwerk en hele mooie verhoudingen. Door zijn verleden had hij achterstand, maar potentie had deze hond genoeg.

Foto Djenghis 2,5 jaar

Belangrijker nog was zijn karakter. Djenghis was een open hond zonder enige terughoudendheid naar vreemden. Hij trad ons meteen frank en vrij tegemoet; overigens net als de andere 3 honden. Djenghis zat bij de fokker in een gezin met 3 kleine kinderen en die avond lag hij op een gegeven moment op een botje te knauwen tussen 2 spelende kinderen in. Met een dochter die nog 3 moest worden en een geplande gezinsuitbreiding in het vooruitzicht, gaf ons dat de zekerheid dat Djenghis prima met kinderen omging.

Wij waren verkocht dus we keken of er een middenweg te vinden was tussen de wensen van de fokker en die van ons. Met van beide kanten het beste voor Djenghis als uitgangspunt bleef op dat moment slechts een punt onoverbrugbaar. Rob Somers wilde dat Djenghis met zijn kwaliteiten beschikbaar zou zijn om de lijn voort te zetten, terwijl wij hem als huishond niet voor de fok in wilden zetten. Op dat vlak werden we het niet eens en we namen afscheid.

Vrij snel daarna namen we alsnog contact op want we zeiden steeds vaker tegen elkaar: "Djenghis is onze hond." De consequentie van beschikbaarheid voor de fok, waar we inmiddels ook voor de volle 100% achter staan, namen we voor lief. De rest was met over en weer wat water bij de wijn, zo geregeld. Drie, tot op de dag van vandaag, zeer tevreden partijen: Djenghis, fam. Somers en wij.