 |
Zandhappen in Libië
deel IV (slot): de laatste etappe
(door Travel-trek gastschrijvers Ellen en Peter)
19 mei 2004
Inmiddels zijn we in Tunesië om wat bij te komen en uit te rusten.
Sinds we sleutel 27 (......?) hebben kunnen kopen lijkt het steeds beter met het wiel te gaan, maar om nog extra rond te rijden
voor we naar huis gaan is onverstandig, zeker gezien de enorme afstanden. Vandaar de keuze om naar Tunesië te gaan, klinkt ook al veel dichter bij huis!
We hopen wel met de motor thuis te kunnen komen maar mocht dit niet lukken, aan de overkant van de plas gaat alles wat gemakkelijker en Tunis halen we nu zeker!
Vanuit Sebha was het weer een lange etappe. Direct nadat we de stad hadden verlaten belandden we in een zandstorm waardoor de motoren aan de windzijde helemaal werden gezandstraald. Middenbok, voorvork en kroonplaat waren bij ons in no time helemaal kaal, daar kun je niet tegen poetsen!
De grens vormde dit keer geen enkel probleem. We kregen de borg terug van de Arabische kentekenplaten en binnen 1½ uur was alles gepiept.
Libië
De hele trip was een gewééééldige ervaring.....
We hebben geen andere individuele toeristen gezien en al helemaal geen motorfietsen. Tweewielers komen hier op een paar fietsen na helemaal niet voor, ook geen bromfietsen en scooters.
Hoewel het land niet echt een "motorland" is vanwege de lange rechte wegen is het asfalt over het algemeen goed te noemen. Dit zullen de Libiërs waarschijnlijk ook vinden gezien het aantal autowrakken en kadavers en skeletten van aangereden kamelen langs de kant van de weg.
Kamelen zijn hier overigens altijd van het soort Dromedaris maar worden wel "kameel" genoemd.
De Libiërs zijn een aardig, gastvrij en behulpzaam volk. Het is ons opgevallen dat er heel veel mensen werken en wonen uit de omringende landen zoals Niger, Egypte, Tunesië en Marokko. Bilyl, onze kok kwam uit Mali.
De checkpoints hebben geen enkel probleem gevormd, hooguit werd het Libische kenteken genoteerd. We hebben ons de laatste dagen ook niet meer bij Jamal gemeld, we geloofden het wel.....
Souvenirs zijn, op een paar Touareg-sieraden in het zuiden na, niet te koop. Het wereldbekende “kijken, kijken en niet kopen” kent men dan ook niet, in tegenstelling tot hier in Tunesië. Kinderen bedelen ook niet om pennen of snoep maar geven alleen een hand en willen hooguit een stukje achterop de motor meerijden.
Ik zal ook genoeg vergeten zijn om te melden.....
Helaas is door de val van het fototoestel een aanzienlijk aantal foto's onscherp geworden, maar gelukkig hadden we een “gewoon” reserve toestel bij ons.
In Libië is het internet nog beter dan in Tunesië, dus thuis zullen we nog wat foto's naar Wendy en Erik doorsturen.
We hebben inmiddels afscheid genomen van Paul en Ina die eerder in Tunis moeten zijn vanwege het inkratten van hun motor. Het is wel voor ze te hopen dat het uitvoeren van een motor heel wat gemakkelijker gaat dan het invoeren ervan.....
Verder wil ik Wendy en Erik bedanken voor de tijd en energie die ze in ons verhaal hebben gestoken, zodat iedereen onze belevenissen op hun site kon volgen. Gaaf hoor!
Tot weer in Nederland!
Zandhappertjes Paul, Ina, Peter en Ellen.
|
|