Op de fiets. Het begon op de akademie met schilderen en beeldhouwen naar de waarneming. Ik deed er eindexamen mee maar snel daarna bleek dit niet meer genoeg voor mij te zijn. Ik wilde mijn werk verdiepen en uitbreiden. Buiten de mij bekende cultuur kijken. De horizon heb ik daarom letterlijk verlegd. Op de fiets ben ik de nieuwe ruimte gaan verkennen. Oost-Duitsland, Polen, Hongarije, Bulgarije, Tsjecho-Slowakije. Nieuwe ervaringen werden opgedaan, echter nog niet genoeg. Hongerig naar meer voeding, nieuwe indrukken volgende in 1997 een fietsreis door Nieuw Zeeland, Australië, Indonesië, Thailand en Birma. Wat ik tegen kwam waren grote verschillen in cultuur, in rijkdom, in armoe maar ook in kleur of geur. Naast vele fotos nam ik de indrukken en herinneringen mee terug. De reizen vormden vervolgens de basis voor mijn werk. Ik kon er mijn nieuwsgierigheid in kwijt, elk jaar een reis, altijd op zoek naar verschillen. De nieuwe input zette wat ik zeker dacht te weten op losse schroeven. Ook de ontberingen, de zoektochten naar een plaats om te overnachten vormden het denken. Mijn leven nam een nieuwe wending met de komst van mijn dochter. Ook hier nieuwe indrukken en een nieuwe horizon. Ik zie de relatie met de reizen. Ook hier wordt mijn werk op een nieuwe manier gevoed. De fysieke vernauwing van de horizon bleek een inhoudelijke uitbreiding niet in de weg te staan. Wellicht keek ik in de verre landen, door de onbekendheid, ook door de ogen van een kind. Mijn dochter laat me nu op eenzelfde manier naar de mij zo bekende wereld kijken. In de schilderijen probeer ik in het land door te dringen, in de mensen te kruipen, ze te doorgronden. In de sculpturen ga ik op zoek naar andere dingen. Hier speelt de omgeving een minder grote rol maar staat het willen bevatten van een nieuw mensje voorop. Inmiddels is de cirkel weer rond. In 2008 reisde ik met man en dochter door Cuba. Op de fiets. (voeding voor veel nieuwe werken)