6.5 De wet van Barthes

 

In het bovenstaande is duidelijk zichtbaar dat Van Ostaijen de afzonderlijke elementen van zijn tekst als losse bouwstenen (lees 'lexias') op elkaar heeft gestapeld, waardoor Bezette Stad een wankel bouwwerk van intertekstualiteit is geworden. Dankzij de onstabiele verhoudingen tussen de teksten krijgt geen enkele definitieve waarde vaste voet aan de grond en ontsnapt het werk aan datgene wat Barthes eens beschreef als "the law of context" (Barthes, 1977, p. 172).

 

Het probleem is volgens de Franse denker dat de aanwezigheid van context de lezer automatisch dwingt om voor één betekenis te kiezen en de rest te vergeten (Mortimer, 1989). "Hence the ideal would be", aldus Barthes, "neither a text of vanity, nor a text of lucidity, but a text with uncertain quotation marks, with floating parentheses (never to close the parenthesis is very specifically: to drift ). This also depends on the reader, who produces the spaces of reading" (Barthes, 1977, p. 106). Op veel plekken in Bezette Stad kan de lezer iets van dit ideaal ervaren, door op ongedwongen wijze nieuwe verbanden te leggen tussen de zwalkende 'lexias' en zo al lezende een persoonlijke "potpourri van alle teksten" te verwezenlijken.

 

Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing | Gerealiseerd door Design by Dumont.