Vakantie Hongarije 2025
Vrijdag 29 augustus.
Om 07:30 reden we, bepakt en bezakt en met Lola op de achterbank, weg van huis – op weg naar Hongarije.
Al vrij snel kwamen we erachter dat de weg die we helemaal moesten volgen (de A3) tot Oostenrijk, werd vernieuwd.
Kilometerslang langzaam rijdend of stilstaand verkeer kostte ons maar liefst 2,5 uur!
Tot overmaat van ramp was de afrit naar ons hotel nabij de grens van Oostenrijk ook nog afgesloten, dus moesten we omrijden.
Maar: het is allemaal goed gekomen!
Twaalf uur na vertrek zaten we eindelijk op het kleine balkonnetje van het hotel – met in de verte onweer, en eindelijk rust.
Lola vindt reizen helemaal niet leuk.
Vanaf het moment van vertrek tot 00:30 in het hotel is ze aan één stuk door aan het hijgen geweest.
Ik raak daar zelf best gestresst van, maar wat kun je eraan doen?
Zelfs als je bij haar op de achterbank zit als mentale ondersteuning, blijft ze het doen... dus ja.
Later die avond was er een heerlijk onweer: veel flitsen en harde klappen – zalig.
Kamer 04 in Hotel Kreuzhuber was basic, maar dat vinden wij niet erg.
Het bed kraakte al als je ernaar keek, en de douchekop draaide richting de wand zodra je eronder ging staan, alsof het zich discreet afwendde.
Maar eigenlijk is zo’n hotelkamer helemaal ons ding.
Zaterdag 30 augustus.Bim Bam Bim Bam x100.
De kerkklok wekte ons om 06:00 uur.
Een half uurtje later zaten we al in de auto voor het laatste stuk van de reis.
Volgens de navigatie zouden we om 14:45 bij de Lidl in Bonyhád aankomen.
Dat leek ons wel erg optimistisch, want bij het binnenrijden van Oostenrijk zagen we alweer wegwerkzaamheden.
Gelukkig liep het allemaal lekker door – daar werden we erg blij van.
Duitsers en Oostenrijkers houden zich – uitzonderingen daargelaten – heel netjes aan de verkeersregels, dat rijdt heel relaxed!
Ook in Hongarije werd volop aan de weg gewerkt.
Echter, daar worden de verkeersregels niet nageleefd; bumperkleven is daar de gewoonste zaak.
Op een gegeven moment zagen we in de verte aan de linkerkant laaghangende bewolking, met een soort trechter aan de onderkant.
Plots kwam er harde wind van rechts!
Binnen een paar minuten gingen we van een helder zicht naar bijna niets: een downburst met regen, windstoten en nauwelijks zicht.
Erik reed, en we konden nog net de lichten van onze voorgangers zien.
Sommigen reden door, anderen vluchtten de vluchtstrook op – maar hoe hard iedereen reed, was volstrekt onduidelijk.
De ruitenwissers konden het water niet aan en de airco moest aan om het beslaan van de ramen tegen te gaan.
Van 28 naar 17 graden in een paar minuten: behoorlijk heftig.
Gelukkig was het erg rustig op de weg, en Erik loodste ons er dankzij zijn zee- en vliegkunsten veilig doorheen.
Het bleef daarna gewoon regenen.
We hadden afgesproken dat we Max en Cora 45 minuten voor aankomst bij de Lidl zouden bellen, zodat we elkaar daar konden treffen en meteen boodschappen konden doen.
Toen we bij het stoplicht stonden om 14:45, zagen we Cora net uit hun auto stappen en haar paraplu uitklappen.
Ze liep richting de weg, ze zag ons zwaaien, ze zwaaide terug en we reden naar hen toe op de parkeerplaats van de Lidl.
Wat fijn om ze weer te zien – we hebben ze zo gemist.
De mannen gingen samen boodschappen doen, terwijl Cora en ik (met Lola) buiten bleven kletsen.
Ik had nog geprobeerd de verhuurster te bellen om te laten weten dat we eraan kwamen, maar kreeg alleen haar voicemail.
Na het boodschappen doen reed Erik met Max mee, en Cora (en uiteraard Lola) en ik reden in onze auto achter hen aan naar ons huisje.
De sleutels zaten aan de buitenkant van de deur, hoe makkelijk!
We bekeken eerst samen het schattige, kneuterige huisje dat we – op hun aanraden – hadden gehuurd.
Daarna reden we met z'n allen in één auto naar het huis van Max en Cora.
Wat een geweldig huis – echt superleuk, met een prachtige tuin vol opgeknapte trappen en mooi afgewerkte randen.
De kippen zaten in hun ren, naast de duiven, en niet te vergeten de Chihuahua-meiden.
Kleine hondjes lieten meteen goed duidelijk te merken aan Lola dat het hun huis en tuin was.
Maar na een flinke berisping werd het al snel rustiger.
Lola vond de hondjes een beetje raar, maar Piel de kat vond ze wél meteen leuk – en dat was wederzijds.
Ze mocht zelfs aan hem snuffelen.
Ook wij vielen in de smaak: we móésten hem aaien, daar stond hij op.
Het schilderij wat ik van Evi maakte, hing binnen als blikvanger op een prachtige groene muur.
’s Avonds gingen we uit eten bij Vakert.
Ik nam een pizza funghi en Erik had iets van schnitzel met friet. Het was heerlijk!
Maar ik was zo moe dat ik maar een halve pizza op kreeg – gelukkig is een doggybag in Hongarije heel normaal.
Ik heb ook nog even met mijn moeder gebeld, zoals elke zaterdagavond.
Lola kreeg een bakje water van de bediening en viel eindelijk in slaap.
Het was een gezellig samen zijn, en we praatte wat af.
Natuurlijk zien we elkaar nog wel dagelijks op de socials gezien, maar dat is toch anders.
Rond 20:00 uur waren we ‘thuis’.
We haalden de lakens van de schuin aflopende bedbank in de woonkamer en maakten het bed aan de straatkant op – dat lag namelijk een stuk vlakker.
Wel wat meer geluid van de straat, maar dat geeft niet.
Lola’s stresshijgen was helemaal voorbij, en ze mocht lekker bij ons in de slaapkamer slapen.
Na een heerlijk warm, ontspannen bad ben ik aan dit verslag begonnen.
Zondag 31 augustus.
We hadden allemaal heerlijk geslapen.
Na een ontbijtje met gekookt ei en brood werden we opgehaald om naar de markt in Pécs te gaan.
Lola mocht lekker thuisblijven; weer in een auto leek ons niet fijn voor haar.
Op de markt was het bijzonder rustig.
Vannacht had het flink geregend en het miezerde nog een beetje – maar er was genoeg te zien: van kippen tot ondergoed, van honing tot een kraam met Nederlandse kaas.
Cora kocht een luchtbuks om op de ratten te kunnen schieten, en ze was daar helemaal blij mee.
Wij hebben verder niets gekocht – we zagen niets wat we echt graag mee wilden nemen.
Bij het restaurant met de grote M genoten we van een vroege lunch.
Rond 12:00 waren we weer terug in het huisje.
Lola had waarschijnlijk lekker wat slaapjes gedaan, en natuurlijk was ze dolblij dat we er weer waren.
Tijd voor een siësta, want we waren nog best moe van alle kilometers die we de afgelopen dagen hadden gemaakt in de auto.
Eten klaarmaken in het keukentje met een tweepitsgasstel is wel even behelpen.
De oude teflonpannen waren in verschillende gradaties beschadigd – ik heb de minst slechte uitgekozen om pan-tosti’s mee te maken.
De halve pizza van gisteren heb ik opgewarmd in de magnetron, en zo hadden we toch een prima avondmaaltijd.
Morgen willen we weer wat boodschapjes gaan doen.
Lola deed het vandaag al iets beter dan gisteren, maar alles blijft nog een beetje eng.
Vooral de gladde tegels en het kleine opstapje naar de keuken – in haar hoofd is dat een soort Himalaya. Niet te doen!
Langs de weg uitlaten is niet mogelijk met al die blaffende ‘deurbellen’ die onaardige dingen naar ons roepen.
Dus ze mag ‘het’ gewoon in de tuin doen – ik ruim het wel iedere keer netjes op.
Ze kijkt me daarbij steeds even aan, alsof ze toestemming vraagt. Zo lief.
Aan het begin van de avond brak de zon door de regenwolken.
Voor morgen wordt een zomerse dag verwacht, met minimaal 26 graden. Heerlijk vooruitzicht!
Filmpje van het huis.
1 september.
Echt heerlijk geslapen vannacht!Na het ontbijt maakten we een klein wandel rondje achter het huisje – nog geen 1,5 kilometer, maar wél met hoogteverschil.
Dat beviel zó goed dat we besloten het elke dag te gaan doen.
We kwamen langs de heerlijk kneuterige Coop, en die was open!
Dus zijn we even naar huis gelopen om het boodschappenlijstje te halen en hebben we wat basisdingen ingeslagen.
Na de koffie heb ik een handwasje gedaan en buiten opgehangen.
Achter in de tuin staat een grote houten tafel met houten banken – een perfecte plek om even wat tijd door te brengen met een puzzelboekje, terwijl Lola de tuin uitgebreid stond te besnuffelen.
Dat is een goed teken: als haar neus weer ‘aan’ staat, dan gaat het meestal snel beter met haar.
Thuis doen we ook siësta’s, dus op vakantie zeker ook.
En nadat we weer helemaal fris en fruitig waren, reden we met Lola op de achterbank naar Max en Cora.
De hondjes vonden Lola al iets minder eng vandaag – al blijven het echte waakhonden, dat merk je goed.
Eentje is de aanstichtster, en de rest doet vervolgens gewoon mee. Hahaha.
Lola vond de hondjes een stuk leuker dan gisteren, en Piel kwam ook nog even kijken.
Toen de meiden even een time-out kregen, ging Lola alleen op verkenning.
Ze ontdekte de tuin helemaal zelf, en toen ze bij de kippenren kwam, zag ze voor het eerst van haar leven een kip.
En niet zomaar een kip – een héle grote!
Ze schrok een beetje en keek echt zo van: WAT IS DAT?!
Voordat we uit eten gingen, brachten we Lola terug naar het huisje voor haar brokjes, zodat ze weer lekker kon uitrusten.
Het eten was weer heerlijk, en we bleven maar praten met elkaar – zo fijn.
We sloten de dag af met een serie op de iPad, en daarna keek ik nog even naar B&B Vol Liefde.
2 september.
Na het ontbijt liepen we opnieuw dezelfde route als gisteren naar de Coop.
We kochten verse broodjes, want we wilden eens iets anders dan het oude, droge brood, opgebakken in de gehavende koekenpan.
Ook namen we wat vleeswaren en kaas mee, een fles limonade en een douchegel, want dat hadden we niet meegenomen.
Normaal liggen er in hotels wel mini-zeepjes of kleine flesjes douchegel, maar hier stonden hervulbare flessen – en die neem je natuurlijk niet mee!
Na een verfrissende douche heb ik meteen maar een handwasje gedaan – waarschijnlijk de laatste, want voor morgen wordt regen verwacht.
We hebben overigens genoeg kleding bij ons om niet te hoeven wassen, maar vieze was in een plastic zak laten stinken, daar houd ik echt niet van.
Lola durft nu zelf naar buiten én weer naar binnen, maar als de buurhonden weer beginnen te schelden, komt ze snel naar binnen gelopen.
Ze is gelukkig wel helemaal ontspannen nu.
De rest van de dag deden we weinig: siësta, puzzelen met een puzzelboekje, muziekje aan.
Het was heerlijk weer: alles stond open, er stond een licht briesje en het was zo’n 26 graden.
In de namiddag heb ik lekker op de veranda gezeten – af en toe schoof er een wolkje voor de zon, wat het extra aangenaam maakte.
Volgens het weerbericht krijgen we vannacht regen en onweer. Ik ben benieuwd.
3 september.
Het slechte weer viel gelukkig mee – alleen een beetje regen.
Vandaag was het weer gewoon zonnig, met een fijne 26 graden.
Het oude brood dat ik vanochtend wilde roosteren bleek beschimmeld, dus ik stond iets na 07:00 alweer bij de Coop voor de dagelijkse boodschapjes.
We hebben opnieuw ons vaste ommetje gelopen, net als de afgelopen dagen.
Lola is inmiddels helemaal happy en volledig in haar element.
Maar... het opstapje naar de keuken blijft voor haar echt onneembaar.
Ze struint vrolijk door de tuin, en als ze ziet dat ik naar haar kijk, kijkt ze me aan en haar houding laat me weten dat ze het leuk vindt als ik ook in de tuin kom.
Dan doet ze de ‘Bullen Boem’ – in volle vaart tegen mij aan botsen, al dan niet met een sprongetje – daagt mij uit en rent ze snel verder. Heerlijk om te zien.
Om 13:30 uur werden we opgehaald om te gaan lunchen bij Ti-To.
Max en Cora weten echt waar je lekker kunt eten!
Na het eten haalden we nog wat boodschappen bij een iets grotere supermarkt, en verderop aten we een heerlijk ijsje.
Om 18:00 uur kwam de verhuurster langs om af te rekenen.
‘s Avonds hebben we een aflevering van een serie gekeken en gepuzzeld.
We zaten nog zo vol van de lunch dat we het avondeten hebben overgeslagen.
4 september.
De dag voor vertrek naar Nederland.
Om 08:30 uur werden we opgehaald om naar Pécs te gaan.
Daar begonnen we de dag goed: met een lekker bakje koffie.
Ze hadden een tuk-tuk-golfkarretje voor ons geregeld, waarmee we een rondrit kregen door Pécs.
De chauffeur was een trotse Hongaar die verrassend goed Duits sprak.
We bezochten een handschoenenwinkel waar ze hun beroemde handgemaakte handschoenen verkochten – vooral bedoeld voor rijke mensen en popsterren.
Sommige modellen hadden zelfs een logo van goud!
Maar gelukkig waren er ook wat ‘lowbudget’-opties (voor hun doen) voor de gewone mens.
Daarna reden we naar de fabriek van Zsolnay.
In een soort winkelmuseum stond van alles tentoongesteld met porseleinen kunst en gebruiksvoorwerpen – van vazen tot hangers, van koelkastmagneten en servies tot glimmende beelden.
Hoewel het totaal niet onze smaak is, kun je echt zien dat het ontzettend kunstig en met veel vakmanschap is gemaakt.
Het ene object glom nog meer dan het andere – maar er was ook ingetogen, stijlvol servies, of juist uitbundig gedecoreerd. Voor ieder wat wils.
Maar om nou als souvenir een ‘goedkoop’ koelkastmagneetje van 80 euro te kopen... dat ging ons toch wat te ver.
Er is zelfs een gebouw met porseleinen dakpannen, en volgens mij zelfs porseleinen dakgoten en regenpijpen!
De winkel ligt in het ommuurde terrein van de fabriek, waar overigens nog veel meer te zien is.
Je kunt soms van buiten naar binnen kijken bij de werkplaatsen of tekenlokalen, er zijn betaalbare winkeltjes met snuisterijen, en er is een gezellig restaurantje.
Mocht je ooit in de buurt zijn: zeker een aanrader om eens te bezoeken.
We mochten ons daar zo lang vermaken als we wilden; de tuk-tukbestuurder wachtte gewoon op ons.
Maar we hielden het bij daar een rondje lopen en de rondrit, die uiteindelijk toch zo’n twee uur duurde.
Daarna natuurlijk weer even een vorkje geprikt – en nog een ijsje gegeten.
Bij het afscheid moest ik toch even huilen.
We gaan ze weer missen, ondanks dat we elkaar dagelijks online spreken.
Ze voelden deze week heel goed aan wat wij nodig hadden: een beetje op onszelf, en een beetje samen – restaurantjes, uitstapjes, alles klopte. Zo fijn!
Lola was zó blij toen ze ons weer zag toen we de deur weer opendraaiden.
Ze rende, draaide rondjes, sprong en danste gewoon van blijdschap.
In de middag heb ik de foto‘s teruggekeken en wat doorgestuurd naar Cora.
We puzzelden wat – gewoon heerlijk relaxed.
Toen ik Lola even niet zag, keek ik naar buiten, en daar lag ze... lekker onderaan de trap in het zonnetje.
Zo tevreden.
Ik ben benieuwd hoe het morgen met haar gaat, op de terugreis.
De Route
5 september.
Om iets voor half zeven draaiden we de sleutel om, een bitterzoet afscheid.
Een gevoel van weemoed maakte zich even van mij meester toen het slot in het huisje dichtviel en ik instapte en we wegreden.
De temperatuur was zalig: 17 graden en een opkomend zonnetje.
Erik reed de eerste drie uur, daarna nam ik het over.
Wat we al vreesden: weer files en wegwerkzaamheden.
Een uur filerijden voor werkzaamheden die nauwelijks vijftig meter in beslag namen...
Ondertussen werd het ook flink warm.
Gelukkig was het met alle ramen open en de rijwind erbij nog goed te doen.
We lunchten bij de Burger King – véél lekkerder dan bij de Mac!
Na wat voedingsstoffen (en een plaspauze voor Lola) konden we weer verder.
Wegwerkzaamheden en files en ongelukken bleven elkaar afwisselen, en toen begon het ook nog te regenen, maar dat maakte de temperatuur wel weer aangenamer.
Lola herkende bij het uitstappen het hotel meteen, en haar hijgen hield al snel op.
Helaas regende het tijdens het uitlaten, maar ze leek het niet erg te vinden – eindelijk even de pootjes strekken en plassen en poepen.
Ze liep zo de trap op naar boven!
We kregen deze keer een andere kamer: nummer 106.
Iets kleiner dan 04 op de heenweg, maar wel netter/schoner en met een iets minder krakend bed.
Een handdoek op de grond, brokjes in haar bak en vers water – en Lola ging na het eten en drinken heerlijk slapen tot het laatste plasrondje.
Ikzelf heb even uitgerust en mezelf wat afgekoeld voordat ik onder de douche stapte.
Deze douchekop bleef wél netjes staan (fijn!), het water was heerlijk warm – al kwam er af en toe een verrassing met warmer water als iemand ergens een wc doorspoelde.
Wat was het fijn om gewoon te kunnen douchen zonder te moeten bukken, omdat de slang te kort is.
Eindelijk je haar wassen zonder yogaposes (voor mijn doen)!
Lola kreeg mijn gebruikte handdoek – met twee zachte lappen op de grond was ze helemaal in haar element.
Bij het laatste rondje regende het nog steeds gestaag door.
6 september.
Om 06:00 uur werden we gewekt door de kerkklok, en twintig minuten later zaten we in de auto voor de laatste etappe van onze vakantie.
De regen was gestopt, maar nu hing er mist.
Volgens de weersvoorspelling zou het een zonnige dag worden, dus we hoopten dat het snel zou opklaren.
Lola schoot meteen weer in de stress – tja, het is niet anders.
Ze zal nooit een reishond worden.
We reden van de ene file naar de volgende wegwerkzaamheden, en soms zat er ook een ongeluk tussen.
Op een gegeven moment zelfs een ongeluk in een wegwerkzaamhedenzone – dubbel pech dus.
De navigatie gaf 14:30 als aankomsttijd aan, maar dat vonden we wel héél optimistisch.
Dat had alleen gekund als je continu 120 of 130 km/u rijdt, geen pauze neemt én nergens oponthoud hebt – en dat zat er duidelijk niet in vandaag.
Je zou denken dat een zaterdag wat rustiger zou zijn op de snelwegen, zeker nu in heel Europa de schoolvakanties voorbij zijn.
Maar nee.
En het werd warm – zo‘n 27 graden.
Om de 250 of 300 kilometer wisselden we van bestuurder, na even gegeten en geplast te hebben, en natuurlijk zodat Lola ook even kon lopen.
Omdat we toch langs ‘Het Ei’ kwamen, haalde Erik wat eten bij, terwijl ik met Lola nog een plasrondje deed.
Rond 18:00 uur waren we eindelijk thuis.
We rammelden helemaal in ons hoofd van de vermoeidheid.
Na het eten belde ik even met mijn moeder, gooide een was in de machine, en verder...
Benen omhoog, en ons laten bestralen door de tv.
Mijmerend over de afgelopen week kwam ik tot de conclusie:
Het was een fijne vakantie.
Thuis kreeg ze eerst een beetje zachte brokjes voor maagvulling en vocht.
Ik was mij er van bewust dat het lichaam en vooral de voeten de tijd nodig had om zich aan te passen aan een andere manier van lopen.
