Geschiedenis

In het begin van 1944 waren er 58 Germaanse divisies gelegen in bezet Frankrijk,Belgie en Holland. Meer dan de helft waren trainingsdivisies of divisies met maar weinig ervaring. Er waren wel 27 divisies waarvan er 17 behoorden tot de infanterie die onderbezet waren of waarvan de uitrusting niet geheel complete was. Het totaal aantal grondtroepen bestond uit ongeveer 750.000 man, hiervan waren vele veteranen die werden geleid door perfecte officieren. Zij werden ondersteund door de "Kriegsmarine" en de "Luftwaffe" maar deze waren door de geallieerde luchtaanvallen al aardig in hoeveelheid geslonken.

Veldmaarschalk Gerd von Rundstedt was de Commandant van de Duitse legers in het westen. Een van zijn commandanten was Erwin Rommel die leiding gaf aan Legergroep B in Holland,Belgie en Noord Frankrijk. Hier verwachtten namelijk de Duitsers de Geallieerde invasie. Men had Rommel de leiding gegeven van 2/3 van de totale strijdkrachten in het Westen. Ondertussen was Generaal Eisenhouwer met de voorbereiding van Operatie Overlord bezig. Deze was namelijk gepland gedurende de eerste week van Juni 1944. De Britse Generaal Sir Bernard L. Montgomery was commandant van de geallieerde grondtroepen. Onder hem viel onder andere Luitenant-Generaal Omar Bradley die de Commandant was van het 1ste Amerikaanse Leger en Generaal Sir Miles Dempsey die commandant was van het 2e Engelse Leger.

(van links naar rechts: De Britse Generaal Sir Bernard L. Montgomery; Luitenant-Generaal Omar Bradley, Generaal Sir Miles Dempsey)

Er stonden 45 divisies klaar om aan de invasie deel te nemen, deze bestonden bijna voor 2/3 uit Amerikanen. Dit waren voornamelijk artillerie, tank en genie eenheden met in totaal zo'n 1.000.000 man Hierstond bijna hetzelfde aantal mensen tegenover om hun te voorzien in voeding,munitie hun te verplegen bij ziekte of als zij gewond raakten. Zij waren er ook voor om de vrachtwagens te besturen, het materiaal te herstellen en de radio en telefonieverbindingen intact te houden. Er waren nog veel meer taken die zij vervulden, hieruit blijkt wel dat de soldaten het zonder deze mensen het nog geen dag konden uithouden. Er was nog bijna 1 miljoen mensen nodig om de Luchtmacht en Marine te voorzien in personeel.

De Amerikaanse marine stond een deel onder commando van de Britse Admiraal Sir Bertram Ramsey. Zijn taak was de schepen,landingsvaartuigen te beschermen terwijl andere oorlogsbodems,cruisers en destroyers de Duitse defensie onder vuur namen met hun grote kanonnen. De ondersteunende Luchtmacht was in twee groepen verdeeld. De Amerikaanse lange afstand bommenwerpers stonden onder commando van de Amerikaanse Generaal Carl Spaatz die weer onder Generaal Eisenhouwer viel voor een korte periode. Deze periode betrof dan voor en tijdens de aanval.Wanneer de Geallieerden aan land waren gekomen en een stevig bruggehoofd hadden gevormd zouden zij weer worden ingezet voor het bombarderen van het Duitse industriegebied ( dit o.a de Ruhr.)

(van links naar rechts: Admiraal Sir Bertram Ramsey; Generaal Carl Spaatz)

De tactische Britse en Amerikaanse luchtmachtonderdelen stonden onderCommando van de Britse Maarschalk Sir Trafford Leigh-Mallory die op allerlei wijze ondersteuning gaven aan de grondtroepen. Al hadden de Geallieerden twee keer zoveel mannen als de Duitsers het stond nooit vast of de invasie zou slagen. Wanneer de geallieerden al hun landingsvaartuigen en transportvliegtuigen zouden inzetten konden ze niet meer dan 9 divisies tegelijk aan land brengen op de eerste dag van de aanval. Buiten al het materiaal,voeding en overige benodigdheden kon men de eerste week niet meer dan 1 divisie per dag aan wal brengen. De troepen die dan al aan land waren kregen de eerste tijd niet de volledige ondersteuning die zij nodig hadden. Zij werden wel bevoorraad door de korte afstandsvliegtuigen die in zuid Engeland waren gestationeerd maar deze droppings waren nooit voldoende op wat voor gebied dan ook. Het was dan ook zeer belangrijk dat de geallieerden snel vorderingen maak- ten zodat de havens konden worden ingericht (Arromanches). Hierdoor zou men dan een betere ondersteuning en bevoorrading kunnen garanderen aan de mannen die al aan land waren gekomen. Want de Marine ondersteuning met hun grote kannonnen konden niet steeds blijven vuren op de Duitse defensie daar hier nu ook hun eigen mannen liepen.

(Maarschalk Sir Trafford Leigh-Mallory)

Generaal Eisenhouwer en zijn planners hadden drie punten waar zij zich druk om maakten, dat waren de 20 Divisies die zij zouden tegenkomen in Normandie of zij hier niet door werden teruggeworpen in zee ten tweede was het weer, en als laatste was men bang dat er kort voor D-Day er nog versterkingen werden aangevoerd waardoor er nog meer schade kon ntstaan aan de landingsvaartuigen. En waardoor er natuurlijk veel meer gewonden en doden zouden vallen voordat zij aan land zouden zijn gekomen. Men kreeg al op 5 juni te maken met het eerste probleem en dat was het weer.

(links Eisenhouwer rechts Patton)

Tijdens het inschepen van de manschappen brak er een enorme storm los op het Kanaal. De weermannen vertelden aan Eisenhouwer dat er maar 1 dag was dat het weer een beetje rustig zou zijn en dat was 6 Juni. Hierdoor moest hij een enorme beslissing nemen en dat was dat zijn mannen een dag langer aan boord moesten blijven dat er minder materiaal de eerste dagen zouden worden aangevoerd of het geheel uit te stellen waardoor er een kans bestond dat het plan zou uitlekken. Hij besefte dat de mannen alleen in de ochtend konden landen want hij wist dat een landing in de nacht of overdag nog grotere gevolgen zou hebben.

Uiteindelijk nam Eisenhouwer zijn besluit: D-day zou op 6 Juni 1944 vallen.

In de nacht van 5 op 6 juni werden de eerste luchtlandingstroepen gedropt. Men had de Amerikanen in het Westen en de Britten in het Oosten.
Het 101 ste en het 82 ste div. (beide USA) werden beide gedropt met elk een afzonderlijke opdracht. Zo moest het 101ste bepaalde sluizen en bruggen veroveren in tegenstaande met het 82ste die St-mère église moest veroveren. Toch was deze opdracht niet vanzelfssprekend zo bewezen de problemen van het 82ste die (door stromingen) met 2 regimenten naast het 91ste(GER) werden geland, het gevolg was een bittere strijd. Toch kon het andere(1div. = 3regimenten) de stad veroveren.

Ondertussen werd ook de 6de luchtlandingsdiv(UK) gedropt achter het 716 en 711(beide GER). Zij moest zoveel mogelijk dorpjes en bruggehoofden proberen te veroveren en te consolideren(bezetten). Omdat dit geen al te gemakkelijke klus zou worden hadden ze zwaar materieel terbeschikking die ook mee werd gedropt.
Zoals het 82ste hadden de Britten eveneens geen geluk ze werden bij een Duitse pantserreserve(21ste pantserdiv) gedropt. Allicht onstond er een hard gevecht maar geen van beide partijen kon de ander overtreffen, zelfs probeerden de Duitsers een tegenaanval te lanceren maar de Britse troepen hielden alle beschikbare troepen vast zodat sommige bevelhebbers troepen uit het nauw van Calais wilden halen. Maar Von Rundstedt was er nog altijd van overtuigd dat de beslissende landingen in de buurt van Calais zouden gebeuren. In de strijd beginnen de Britten de overhand te behalen nadat ze de 716 div hadden verslagen. De Britten moesten ook proberen het batterij van Merderet het zwijgen op te leggen door er troepen op te droppen maar dit lukte niet. De Britten zagen zich genoodzaakt stormenderhand dit klein fort te veroveren, na een zwaar gevecht hadden ze het kunnen veroveren.

Die beslissende landing zou op 6 juni in de morgen worden gelanceerd. De stranden werden verdeeld naar land(USA of UK) en langs legereenheid. Zo werd de Normandische stranden verdeelt in 5 stukken: Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword.

Utah zou worden aangedaan door de 4de infanteriediv. en zij had als doel op te trekken naar het schierland Cherbourg. Op 6 juni werd het strand zeer gemakkelijk veroverd na een geslaagd bombardement.

Omaha zou moeten worden veroverd door de 1ste infanteriediv(USA). Maar daar ging het niet zo gemakkelijk. Na een scheepsbombardement was er veel stof uit de bunkers gekomen daarom hadden de bommenwerpers hun bommen niet durven droppen omdat de kans dat ze de eigen troepen zouden raken te groot was. Eén van de grootste redenen waarom er zoveel doden vielen op het strand(1000) want toen de genie en de infanterie probeerde op te rukken troffen ze de meeste bunkers in ongenaakbare toestand aan. Het werd een verschrikkelijk schouwspel, toen de klappen van hun landingsvaartuigen naar beneden gingen werden ze direct getrakteerd met mitrailleuzen, bommen, mortieren, granaten,.... Von Rundstedt begint te beseffen dat Rommel gelijk had en stuurt 90 tanks naar omaha beach om een tegenaanval te lanceren maar het losprutsen van tanks uit de reserves was zeer moeilijk omdat de hoogste opperbevelhebber, Hitler nog lag te slapen.

De 3de infanteriediv(UK) kende niet veel problemen bij de verovering van Sword maar landinwaarts verging het hen slechter. Ze werden onder vuur genomen door mitrailleuzen en anti-tankgeschut, op sommige plaatsen stokte de aanval zelfs. De Duitsers zendden nog eens 140 tanks uit hun reserves 50 om de Britten tegen te houden en nog eens 90 om een wig te drijven tussen Juno en Sword. Maar de Britten bleven halsstarrig doorvechten zodat de Duitse troepen(+ die 50 tanks)werden teruggeslagen.

Bij Gold kregen de verdedigers een zwaar bombardement te verwerken maar bij wonder was bijna alles intact gebleven zodat de 50ste div moest wachten tot de middag om hun opmars verder te zetten.

In Juno verliep de landing bijna vlekkeloos behalve dat sommige afdelingen van het Canadese 3de divisie zwaar onder vuur werden genomen maar al spoedig trokken ze landinwaarts.

Dus het eerste deel van operatie Overlord was met succes beeindigd.
Het dodental bij de geallieerden zou 2500 zijn waarvan 1000 sneuvelden bij Omaha, men veronderstelt nog altijd als Bradley die tanks niet had geweigerd dat er dan ook veel minder doden waren gevallen op omaha beach.

» meer over de diverse Legeronderdelen