Esch

Wandelend te Esch over de Groenweg passeert men de oude muur van het kerkhof dat bij de Willibrorduskerk hoort. Wanneer men van hier uit een blik werpt op de 15e eeuwse toren, dan ziet men aan de voet van dit rijksmonument een imposante grafzerk staan. Als men deze wat beter wil bekijken dan moet men door het toegangshek het kerkhof betreden. Men staat dan oog een oog met het gedateerde monument uit de 16e eeuw dat Esch op dit moment rijk is. Het staat daar al zo'n 50 jaar, bloot gesteld aan weer en wind. Wanneer je bestuurslid bent van Heemkundekring De Kleine Meijerij, dan rest je maar één opdracht en deze is er zorg voor te dragen dat dit bezondere monument bewaard blijft voor het nageslacht. Gelukkig zal de hierboven beschreven situatie in September 1998 tot het verleden behoren. Reeds in jumi 1992 luidde het voormalige bestuurslid Piet Jansen de noodklok. Nu anno 1998 hebben we samen met het kerkbestuur, bouwcommissie en enkele vrijwilligers van de Willibrordusparochie en het bestuur van heemkundekring De Kleine Meijerij onze schouders gezet onder deze "zwaarwichtige operatie" . Dit heeft er toe geleid dat de grafzerk die eer krijgt, die hem toekomt en dat is een permanente plaats in de kerk. Als amateur-heemkundige heb ik getracht het verleden van dit monument te achterhalen. Daarmee hebben we gezamelijk voldaan aan de opdracht die Gambetta als volgt schreef.

"Wij moeten er een eer in stellen het erfgoed van hen die ons zijn voorgegaan; vermeerderd en verbeterd over te dragen aan de geslachten die na ons komen".

' U zij de glorie ' zong het kerkkoor van ESCH in 1950 uit volle borst toen de zielenherder van die tijd, pastoor Van Hackfoort, op het kerkplein voor de eerste keer in de historie van zijn parochie de paarden uit zijn dorp en omliggende plaatsen zegende. De vokaal uit- en opgedragen glorie gold uiteraard de Schepper van de paarden als edelste der dieren. Toch wagen wij erop in deze rubliek daaraan een sprankeltje glorie te ontleden voor de initiatiefnemers voor deze devote traditie die het in de kleinste maar niet de minste der Brabantse dorpen, Esch genaamd, maar liefst veertig jaren zou volhouden. Tot 1990 immers zijn daar jaar-in-jaar-uit de paarden gezegend, zoals die werden voorgeleid door allerlei ruiters, individueel en in vereningsverband, alsmede door de boeren die samen hun viervoeters op het land de kost verdienen voor vrouw en kinderen