Terwijl ik het bruinrode stof van m'n handen probeer te wrijven, draai ik me nog een keer om en kijk een laatste keer in de richting van het water, waarin het gebouw onder een helling verdwijnt.
De drijver is vanuit deze plek, net als de meeste onderdelen niet te zien.
De cellen weerkaatsen het roder wordende zonlicht op een manier die me doet denken aan het licht op de UFO foto's van Eduard Meier.
Eigenlijk nog niet zo'n vreemde associatie.
Ook dit is een aliën. Saltship enterprise, los van de plek maar als een Pathfinder ontworpen voor het gebied van zijn missie.
Of als een raketauto op de zoutvlakten van Utah.
Ontworpen aan de hand van het scenario, opgesteld binnen het bereik van de actieradius.
De raketauto raast met meer dan 300 meter per seconde door de Amerikaanse desert. Ook dit gebouw is ontworpen voor snelheid, maar dan in de vorm van traagheid.
Een andere overeenkomst met Meier's foto's is de plaats van fictie, werkelijkheid en verbeelding.
Hoe overtuigend is de fictie en hoe ongeloofwaardig klinkt de werkelijkheid?

Er is nogal wat veranderd tijdens mijn aanwezigheid. Het banale heeft plaats gemaakt voor het basale. Het programma heeft zich geabstraheerd.
Tijd, traagheid, verandering, aanpassing, beweging en evenwicht hebben een eigen plaats en betekenis gekregen.

Het zal voor de vluchtige bezoeker niet eenvoudig zijn een plek te vinden. Maar misschien is het oppervlakkige bezoek de grootste garantie voor de dwaling. Net zoals mijn verblijf een dwaling en ontdekkingsreis was.

Toch heb ik geprobeerd zoveel mogelijk ervaringen door te geven zodat het verblijf voor de bezoeker na mij eenvoudiger wordt.

Mijn kuur zit er op.


Ik draai me om naar de ondergaande zon en loop verder............

Kuur dode zee,
een gebouw op de verplaatsende kustlijn van de indampende dode zee.

Twan Verheyen, Arnhem 2 september 1999

Begeleiding: Frans Sturkenboom en Wim Korvinus

Mentor: Annette Marx

Gecommitteerde: Maurice Nio