Naar schatting moesten 500.000 Nederlanders in de tweede wereldoorlog gedwongen gaan werken voor de Duitse bezetter. Mijn vader was één van hen. Zoals dat ging bij veel van deze mensen werd over deze periode na de oorlog niet meer gepraat. Men had geen oor voor de dikwijlls toch schrijnende verhalen. Werken voor de bezetter was niet bepaald iets om trots op te zijn, vond men. Nederland moest weer worden opgebouwd. Niet kletsen of klagen, maar aanpakken was het devies. Als jongste uit een gezin met drie kinderen heb ik dan ook nooit iets gehoord over deze periode. Als dan beide ouders jong overlijden valt er ook niet veel meer te vragen.
Aan de hand van wat foto's en documenten die vader had achtergelaten, onderzoek ik archieven en uiteindelijk de reizen naar de plaatsen die vader in die periode heeft aangedaan, is een goed beeld ontstaan van die tijd. Wellicht nog belangrijker, ik weet nu wat meer over het leven van mijn vader.

Dit boek is indertijd uitgebracht bij uitgever Aquazz en is niet meer leverbaar. Zie de uitgave "De stilte van mijn vader" voor een geheel herziene druk.