Maartens kliniek woensdag 8 maart   Eindelijk werd het dan 8 maart, de afspraak stond al vanaf december en het duurde echt een eeuwigheid. Ik wist niet echt wat me te wachten stond, maar ik had toch een stille hoop dat er in die tussentijd iets nieuws boven tafel was gekomen. De scan die gemaakt is in dec 2005 wees toen uit dat de enkel op zich nu wel goed vast zat, maar meer werd me toen ook niet verteld aan de telefoon. Ik was al iets te vroeg en ben eigenlijk nooit nerveus of zo, maar de zenuwen zaten er goed in. Waar was ik nu zo bang voor, het antwoord wist ik eigenlijk zelf heel goed. Bang voor de keiharde waarheid die ik steeds verdrong met hoop en hopen. De wachtkamer zat verschrikkelijk vol maar omdat er 9 spreekkamers zijn dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. Niet dus mijn arts werd ook nog weggeroepen en toen hij terug kwam zei hij dan ook dat hij meer dan een uur was uitgelopen, nou daar zat ik dan. Toen ik tot twee misschien wel drie keer toe de telegraaf uit had gelezen was ik eindelijk aan de beurt. Nu heb ik een geweldige dokter dat zeker maar zijn gezicht sprak boekdelen en hij begon te vertellen. Nadat hij uitleg had gegeven over de scan vond hij het heel erg moeilijk om mij te vertellen dat het vastzetten van mijn enkel achteraf niet nodig was geweest want dat de gewrichten niet de oorzaak waren van de problemen. Dat was meer dan alleen maar schrikken want een enkel die vast zit kan nooit meer worden losgemaakt het is definitief maar achteraf 2 jaar aan bed of op de stoel zitten voor niks omdat ik er niks mee ben opgeschoten een stijve enkel en nog niet kunnen lopen. Eigenlijk was ik nu uitbehandeld maar mijn arts in nijmegen vond niet dat hij er een streep onder kon zetten en wil proberen om me toch verder te behandelen al is dat een groot woord de pijn is chronisch en zal nooit meer verdwijnen en de dystrofie bepaalt nu eigenlijk mijn leven. Ik wordt nu op kort termijn opgenomen de afspraak is nu om een blokkade aan te leggen dat houdt in mijn rechterbeen afsluiten van bloedtoevoer en dan in combinatie met infuus heel langzaam de bloedtoevoer weer op gang brengen. Dit zal enkele dagen tot een week duren en mocht dit een beetje resultaat hebben dan zullen er nog vele opnames volgen. Degene die mij kennen van de gedichtenfreaks zal ik zeker op de hoogte houden. En hier hou ik natuurlijk iedereen op de hoogte  na de opname en hoe nu verder    wanneer  tranen niet  zijn te stoppen en je de toekomst somber inziet waar haal je dan het positieve uit dit verschrikkelijke verdriet wat moet ik nu gaan verwachten op dit moment weet ik het niet     het gevoel is niet te beschrijven vraag me niet om het uit te leggen mij ontbreekt nu echt de kracht eigenlijk zou ik heel veel willen zeggen maar ik kan de woorden niet vinden om te zeggen wat deze dag mij bracht       stil turend in gedachten zie ik jou lieve gezicht een traan die zijn weg weet belemmerd het zicht pap het leven is oneerlijk vandaag werd gezegd dat het nooit goed komt mijn been is te slecht we hadden een afspraak want bij het lenteweer zouden we gaan fietsen maar je bent er niet meer wij gaan dus niet samen maar ik ook niet alleen het zal  nooit meer kunnen vanwege het slechte been het zou je veel verdriet doen zoals alles je pijn heeft gedaan maar je zou me duidelijk maken dat ik er opnieuw voor moet gaan