Zwart Jantje

Jantje heeft vanavond zijn schoen gezet en besluit om midden in de nacht een kijkje te gaan nemen.

Jantje gaat rond twaalf uur naar de hal.

Hij luistert met zijn oor aan de deur.

In de kamer hoort hij iets. Jantje zet de deur op een kier.

En weet je wie ze ziet?

Piet!

En piet ziet Jantje.

‘’Dag Jantje,’’ zegt Piet. ‘’Ik ben zo moe, ik durf niet eens het dak meer op. Kan jij mijn plaats niet innemen?’’

‘’Ik ben niet zwart,’’ zegt Jantje. ‘’Ik ben er zeker van dat Sinterklaas dat ziet. En dan wordt hij kwaad op mij en dat wil ik niet!’’

‘’Dat is toch geen probleem,’’ zegt Piet.

‘’Soms als ik ziek ben, dan zie ik zelf wat wit. Daarvoor heb ik een speciaal potje zwarte schmink. Niemand die dan dat wit nog ziet!’’

Piet smeert Jantje vol met zwarte schmink.

‘’Kijk nu maar eens,’’ lacht Piet. ‘’Je kunt mijn broertje wel zijn!’’

Daar loopt Jantje dan. Zo zwart als Piet.

En Sinterklaas, die weet van niets.

Hij roept: ‘’Hier piet, een pakje voor Jantje. Maar let op dat hij jou niet ziet!’’