Na Berlijn was ik weer eens toe aan een echt ouderwets stukje "sjravelen" met modder, bergen en lekker veel kilometers. Ik had van een aantal mensen al heel positieve dingen gehoord over de Röntgenlauf in Remscheid. Met name dat het een erg mooi en uitdagend parkoers was en dat de organisatie en de verzorging goed waren. Ook de organisatie maakte me met onderstaande beschrijving wel lekker:
"Alle Strecken ausser den Crossläufen führen ganz bzw. teilweise über den Röntgenweg, einen sehr abwechslungsreichen Rundweg um Remscheid. Auf seiner 63,3 Kilometer langen Strecke ermöglicht er reizvolle Ausblicke auf das Bergische Land. Der Weg führt durch kühle Täler, vorbei an Wasserhämmern, die als Zeitzeugen von einer im 19. Jahrhundert einsetzenden Industrialisierung kündigen. Vorbei an alten Bergischen Fachwerkhäusern führt der Weg unter der höchsten Eisenbahnbrücke Deutschlands, der Müngstner Brücke hindurch über das mittelalterliche Schloss Burg zur Eschbachtalsperre, der ältesten Trinkwassertalsperre Deutschlands. Der Höhenunterschied beträgt ± 1.100 Höhenmeter."
Daarnaast was ik behoorlijk nieuwsgierig geraakt door het logo van de loop. Zo'n rennend geraamte heeft wel wat. Zeker als je bedenkt dat de loop in het haloween weekend plaats vond.
Om dit raadsel maar meteen op te lossen: In het stadje Lennep bij Remscheid is W.C. Röntgen geboren. Hij heeft in 1895 de röntgenstralen ontdekt. Tevens is hij de eerste ontvanger van de nobelprijs voor natuurkunde. Terecht dus iemand waar het dorpje erg trots op is. Als eerbetoon aan deze grote wetenschapper is de Röntgenlauftag in het leven geroepen. Het logo is dus geen afbeelding van een ultraloper die teveel gelopen heeft !
Uiteraard had ik geen flauw idee waar Remscheid lag; maar het "klonk in de buurt", dus had ik besloten om hier mijn geluk te gaan beproeven. Inderdaad bleek Remscheid in de Eifel op circa 1,5 uur rijden te liggen. Dus ook dit was prima. John Uitenbroek is bezig met zijn rentree in de wereld van de loopjes en had zin om mee te gaan. Dus zouden we gezellig samen gaan en dat is een heel stuk leuker dan alleen naar zo'n festijn gaan. Aangezien de loop om 8.30 uur van start ging en we tot uiterlijk 45 minuten voor de start onze startnummers konden ophalen hebben we besloten om om 5.45 uur te vertrekken. Uiteraard moesten er voor het vertrek nog snel even de nodige calorieën naar binnen geschoven worden dus mocht ik lekker om 5.00 uit mijn nest. Eerlijk gezegd niet mijn meest favoriete tijd om op zondagmorgen uit mijn nest te rollen. Zeker als je bedenkt dat ik de nacht tevoren van een heel interessante maar ook vermoeiende klus uit Roemenië teruggekomen was. Maar niet zeuren: de klok was een uurtje teruggezet en je doet het vrijwillig en voor je plezier. Dus netjes om 5.45 vertrokken.
Het weer viel een beetje tegen: wind en motregen. Optimistisch als wij zijn hadden wij besloten dat die motregen wel zou ophouden. Hoe dichter wij bij Remscheid kwamen hoe meer wij gelijk kregen; de motregen werd vervangen door steeds hardere regen. Mentaal begon ik mij dus maar voor te bereiden op het genoegen om een uurtje of 6 in de regen te lopen. Of om het anders te stellen om lekker veel modder tegen te komen. Dit zou ook meteen een ander dilemma oplossen, namelijk de kledingvraag. In dit seizoen vind ik het altijd moeilijk om te beslissen in welke kleren ik moet rennen, korte broek, lange broek, t-shirt, singlet, jasje etc. Je ziet er komt heel wat kijken bij het lopen van een wedstrijdje. Toen wij Remscheid inreden was ik dus zo ver dat ik besloten had om in mijn jasje te lopen. Kon ik weer effe mooi reclame maken voor Wilma Running!.
In Remscheid, eigenlijk in Lennep zijn wij naar de "Kirmesplatz" gereden. Daar konden we parkeren en stonden de pendelbussen naar de start klaar. Prima georganiseerd, geen gelazer met parkeerplaatsje zoeken en zo. Opmerkelijk was wel dat het de pendelbus lukt om voor het stukje van circa 2 kilometer van de parkeerplaats naar de start een omweg te vinden om te keren, zodat de uiteindelijke route ruim 7 kilometer was. Maar goed het was lekker warm en droog in de bus. Aangekomen bij de start, een groot complex met sportvelden, sporthallen en zwembaden gingen we op zoek naar de startnummers. Dit was allemaal prima aangegeven met borden; dus goed te vinden. De uitgifte van de startnummers kan nog wel wat beter georganiseerd worden. Ik had netjes op de grote lijsten aan de muur mijn nummer gezocht en was in de goede rij gaan staan. Toe ik aan de beurt was kwam na enig zoeken de mededeling "tut mich leid, ich habe Ihre nummer nicht". Uiteraard gevolgd door de vraag of ik wel goed gekeken had etc. Dit was wel het geval dus heeft de goede man nog eens gezocht. En toen kwam de verrassende mededeling "ach Sie sind ja kein Deutscher". Ik weet nog steeds niet of ik dit nu als een compliment moet zien (je spreekt zo goed Duits dat we niet in de gaten hebben dat je een Nederlander bent) of anders moet interpreteren (we zien je hier staan en denken dit moet wel een Duitser zijn). Maar goed als buitenlander moest ik eerst naar een ander tafeltje om daar te betalen en het nummer te halen en mocht dan terug voor mijn shirt. Dus naar de andere tafel en netjes achteraan gaan staan. De man voor mij in de rij -buiten discussie wel een Duitser- was redelijk moeilijk aan het doen omdat volgens hem de organisatie een fout had gemaakt en hem het verkeerde startnummer had gegeven. Mooie oeverloze, langdurige en zinloze discussie. Maar goed, na verloop van tijd was ik aan de beurt en kreeg ik mijn startnummer en kon terug naar de achterkant van de vorige rij om mijn shirt op te halen. Dit is inderdaad een prachtig "functions" shirt. Mooi spul met 6 keer (was de zesde editie) het röntgenmannetje aan de voorkant en een keer op de achterkant. Wat ook leuk was was de halve marathonlopers geen shirt kregen, de marathonlopers een t-shirt en de ultralopers een shirt (hemd) met lange mouwen. Zie toch maar dat je die paar extra kilometertjes niet voor niets loopt!
Het was inmiddels tijd om naar de start te gaan en de lucht begon op te klaren. Dus maar eens wat spanning in mijn leven gebracht en spontaan besloten om mijn jasje uit te laten. Jammer voor de reclame voor Wilma maar ik moet er niet aan denken om de volgende keer in de winkel achter een hele rij lopers te moeten staan die ook zo'n mooie spullen willen omdat ze mij daar in gezien hebben.
Bij de start was het onverwacht druk. Er waren ruim 400 ultralopers. En dit is ongekend veel. Daarnaast circa 300 marathonlopers en meer dan 2000 halve-marathonlopers. Als klap op de vuurpijl starten hierbij ook nog een behoorlijk aantal Nordic walkers. Ik vind het prachtig dat iedereen loopt en vind ook dat iedereen aan alle wedstrijden mee mag doen. Ook ben ik er een groot voorstander van dat iedereen de lat zo hoog mogelijk legt. Toch vind ik het heel verstandig om wat differentiatie in het starten van de diverse onderdelen aan te brengen. Het feit dat hier bovengenoemde groepen samen startten was verre van prettig. Ik realiseer mij ook wel dat ik door mijn voorkeur om ver achterin te starten een hoop "problemen" voor me zelf creëer, maar dit was niet leuk meer. De Nordic walkers waren driftig met hun stokken in de weer dus mocht ik mijn vaardigheden op de horden ten toon spreiden. Uiteraard is dit een echte uitdaging maar toch. Ook de vele relatief onervaren halve- marathonlopers zorgen voor de nodige opstoppingen. Kortom de eerste kilometer ging in ruim 7 minuten. Om het positief te stellen ik kreeg meer dan genoeg gelegenheid om rustig in te lopen en volop te genieten van het landschap. Alhoewel je verdraaid goed moest uitkijken om niet klem te komen te zitten. Maar goed vanaf kilometer 4 ging het een stukje beter.
Trouwens rond kilometer 4 zag ik Willem Mütze voor mij. Dus met een vriendelijk "hallo Willem" langs. Willem meteen "Hallo Henk, hé ik ga iets organiseren". Dus nog maar even de rem er op en even met Willem gepraat. Willem is volgend jaar 25 jaar met atletiek bezig en wil in dit kader een 4-daagse ultraloop van 250 kilometer (dus 10 kilometer voor ieder jaar) organiseren. Met in ieder geval de ronde van Amsterdam, een loop en Berg en Dal en een loop in het zuiden hierin. Omdat ik toch langzaam richting het echte werk wil lijkt mij dit schitterend en wil ik graag volgend jaar eens gaan proberen of het mij dit lukt om deze loop (dus geen loopje) te voltooien.
Terug naar dit loopje. Onderstaand het kaartje met de route.
Het rondje ziet erg nog vrij onschuldig uit. Het overzicht van de heuveltjes onderweg maakt het een stuk spannender.
Je ziet dat met name de ultralopers na het bedwingen van de marathon-afstand getrakteerd worden op een paar extra heuveltjes.
Ik had met een aantal ervaren lopers over dit loopje gepraat omdat ik niet echt zeker wist hoe ik deze jongen moest aanpakken. De algemene beleving was dat hij-als de conditie goed was en de omstandigheden redelijk- rond de 6.30 uur te lopen moest zijn. Als je echt een superdag had en je wilde er echt voor gaan dan moest 6.19 mogelijk zijn. 6.19 leek mij wel wat maar ik vond het wel moeilijk om dit in drie-en te verdelen dus besloot ik om er drie hele rustige en gelijkmatige halve-marathonnetjes van 2 uur van te maken en mooi in 6.00 uur binnen te zijn.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: door de drukte etc. kon ik op eerste halve marathon absoluut niet in mijn ritme komen en heb ik maar wat aangeklooid en kwam super fit met een gemiddelde hartslag van onder de 140 op 1.56 de eerste halve binnen. Om aan te geven hoe rustig dit was: op een snelle marathon heb ik een gemiddelde hartslag van 171. Na de eerste had ik vrij spel en de tweede halve liep ik dan ook volgens planning in exact 2.00. De derde duurde 2.01. Die minuut extra is te wijten aan het feit dat ik op een gegeven moment ontdekt heb dat je bij de verzorgingsposten hele lekkere müsli-repen en heel lekker gebak kreeg (zogenaamde marathon-schnecken) en het even kosten voor dat ik mijn mondje leeg had en door kon lopen.
Uiteindelijk kwam ik dus binnen in 5.58.49 en was nummer 51 overall en nummer 10 in mijn klasse. Ik mag wel zeggen dat ik super tevreden was en met uitzondering van 2 bloedblaartjes nergens last van had. Achteraf zag ik dat nummer 50 precies 5 seconden sneller was. Als ik dat geweten had had ik waarschijnlijk een müsli reep minder gegeten.
Zoals uit het bovenstaande mag blijken was de verzorging perfect. Om de vijf kilometer een post. Tot en met km 15 alleen water en thee. En vanaf 20 (lees nadat de halve-marathonlopers uit de koers waren) daarnaast ook sportdrank, cola, koeken, fruit en müsli repen. Perfect was zelfs dat je kon kiezen tussen koude en lauwwarme sportdrank.
Op onderstaande foto's kun je een indruk krijgen van hetgeen allemaal te zien was onderweg. De organisatie heeft absoluut niet overdreven het was een prachtig en zeer afwisselde parkoers. Ook de brandweer en politie die onderweg het verkeer regelde en zorgde dat je nergens last van auto's e.d. had was perfect. Ten slotte de vele vrijwilligers die op ieder punt waar je zou kunnen twijfelen over de juiste route stonden en er voor zorgden dat je niet de mist ik gingen waren perfect. Ik heb dus weer eens genoten en weer een loopje voor op de lijst van aanraders.
