Ik had op internet iets gelezen over de zwaarste marathon ter wereld. Nu is iedere marathon altijd wel ergens de ste in (snelste, groenste, mooiste etc.). Dus hierbij hoorde volgens mij de nodige korrels zout. Wat mij wel opviel is dat de snelste tijd op deze marathon ooit 3.16 was en deze was gelopen door iemand die normaal rond 2.30 liep. De meeste lopers zaten ruim boven de 4 uur. Met andere woorden mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Wat ook opviel is dat de algemene benaming voor deze marathon was "Nur für Verrückte". Ik voelde mij dus duidelijk aangesproken. Ook beschrijvingen over de locatie: kalimijnen meer dan 800 meter onder de grond, temperatuur ruim boven de 25 graden, luchtvochtigheid rond de 20 procent en stijgingen tussen de 20 en 24 procent klonken aanlokkelijk.

Even overlegd met mijn maatje John Uitenbroek en die was ook wel in voor een aparte afsluiting van dit renjaar. Aangezien het aantal deelnemers gemaximeerd was tot 350. Hebben we nog heel wat moeite moeten doen om de laatste startnummers te bemachtigen.

Op vrijdagmorgen zijn John en ik naar het voormalige Oost-Duitsland vertrokken. Met name door mijn navigatiekunde is dit een flinke reis geworden en waren we blij dat wij een leuk hotel geboekt hadden.

De volgende morgen zijn wij bij een temperatuur van 5 graden onder het vriespunt naar de kalimijn in Sonderhausen vertrokken.

Bij de deelname papieren zat het dringende advies om je boven de grond om te kleden en dus in je ren kleren af te dalen naar de mijn. Dit advies gehoorgevend had ik mijn ren kleren al aan en hier alleen een fleece trui over. We konden voor de deur parkeren en meteen de startnummers ophalen. Vervolgens richting lift die ons naar 800 meter diepte zou brengen.

De lift – trouwens een heel duur woord voor het apparaat wat ons onder de grond zou stoppen - was een combinatie van 2 ijzeren platen een aantal kettingen en wat jute zakken. Allereerst werden op de eerste plaat zoveel mogelijk lopers geladen, dan zakte het geheel ongeveer 1.70 meter en was de twee aan de beurt. Vervolgens ging het geheel met een rotvaart de duisternis in. Na circa 7 minuten kwamen de platen weer leeg naar boven en begon het spelletje opnieuw. Om zo 350 lopers, de nodige toeschouwers, een harmonie orkest, een hele hoop brancards en een aantal fietsen naar onder te brengen duurde wel even. Wij sloten dan ook netjes achter in de rij aan en waren na 1,5 uur ook aan de beurt. Nu is 1,5 uur wachten en gezellig keuvelen met allerlei mede lopers best leuk. Maar bij –5 graden in een loods staan die niet verwarmd is, gaten in het dak heeft, waar de wind doorheen fluit en regelmatig een poort opengaat waardoor normaal een trein naar binnen kan... Zeker als je dan ren-kleren aan hebt die uitgekozen zijn om een marathon boven de 25 graden te lopen. Kortom ik had het enorm koud. Op het laatst stond ik behoorlijk te rillen. Maar goed, beneden had ik nog 40 minuten om weer een beetje op temperatuur te komen.

En toen ging het gebeuren. Om de meute te entertainen speelde een grote Duitse harmonie een aantal walsen. Dit heeft iets op 800 meter onder de grond.

Vervolgens werd de winnaar van vorig jaar geïnterviewd: hij vertelde dat met name het stuk van kilometer 4 tot 7,5 erg zwaar was. Het parkoers was namelijk een rondje van 10,5 kilometer dat 4 keer gelopen moest worden. Mijn planning was dan ook ronde 1 verkennen, 2 en 3 verdelen en 4 alles eruit gooien. Vervolgens kwam ook de speaker met de legendarische spreuk "wer raziert verliert". Was ik even blij dat ik mij al een paar dagen niet geschoren had.

Na de start dook de hele meute de eerste donker gang in. Voor zover ik kon zien begon het parkoers te stijgen en dat was niet zo’n beetje zowel qua stijgingspercentage als qua lengte van de stijging. Dit ging door tot ongeveer kilometer 2.5. Toen was het dalen en dan niet van dat benauwde maar gewoon categorie ik val van een rots. Vervolgens stijging en bochten werk. Ik begon mij inmiddels na dit meegemaakt te hebben af te vragen of ik het verhaal over de winnaar of het moeilijke stuk vanaf kilometer 4 wel goed verstaan c.q. begrepen had. Toen ik bij km 4 kwam bleek het inderdaad goed verstaan te hebben. Hier begon het feest. Stijgingspercentage ruim boven de 20 procent en echt geen kort fel hellinkje. Maar wat veel vreemder was dat ik tijdens de stijging finaal de controle over mijn lichaam begon te verliezen. Ik bedoel: ik begon te slingeren, ik had geen controle meer over mijn spieren en werd licht in mijn hoofd. Het was pas na zo’n 5 kilometer; ik heb het dus niet over het helemaal kapot zitten aan het einde van een wedstrijd. Het werd nog gekker toen ik op de laatste 2,5 kilometer kwam. Ook die gingen behoorlijk omhoog maar hier kon ik opeens zonder problemen enorm hard lopen. Ik had dus geen flauw idee wat hier aan de hand was maar begreep wel dat dit wel een hele zware jongen ging worden. Ik besloot dan ook de volgende rondes heel rustig te gaan rennen.

Ook voor verzorging werd gezorgd.

 Deze mannen moesten bij houden dat je ook alle rondjes gelopen had. Daarom zetten ze met viltstift een streep op je startnummer.

Uiteraard wist ik dit niet en vond het ook een beetje vreemd dat ik na de eerste ronde vastgegrepen werd. Eerlijk gezegd: als je om een bocht gelopen komt en je wordt ineens omringt door een aantal mensen die naar je startnummer tasten dan..... Maar na de tweede ronden was ik hierop voorbereid en begon ik te remmen voor ik de bocht om ging.

Wil je foto's van John of van mij zien dat kun je je lol op bij http://www.halbmarathon-foto.de/. Als startnummer moet je dan in geven 313 resp. 312.

 Nog even terugkomen op mijn"problemen op het diepste punt". Achteraf heb ik begrepen wat er aan de hand was. Toen de zware klim begon zat je op het diepste punt van de mijn, ergens tussen de 1100 en 1200 meter onder de grond. De temperatuur daar was ruim boven de 30 graden en de luchtvochtigheid onder de 20 procent. De temperatuur merkte je niet zo door de luchtvochtigheid. Op dit punt was ook heel er weinig zuurstof aanwezig en dat werd niet beter door 350 zwoegende hardlopers die hun uiterste best deden om dit laatste beetje zuurstof te verbruiken. Dit effect is dus een beetje te vergelijken met de problemen die bergbeklimmers hebben door de ijle lucht. Daarom ging het ook op het laatste stuk weer zo goed: daar was dus weer voldoende zuurstof door de luchtstromen uit de schachten en kon mijn machientje weer lekker draaien.

Uiteindelijk heb dus deze marathon in 4.20 gelopen en was ik 13^e in mijn klasse. John kwam in precies 5.00 binnen. Als je van tevoren tegen mij gezegd had dat ik voor een marathon waarop ik serieus voorbereid was langer dan 4.00 zou lopen dan zou ik dit absoluut niet geloofd hebben. Na deze ervaring die ik voor geen goud zou willen missen denk ik hier heel wat genuanceerder over. Ik ben dan ook erg tevreden met mijn 4.20 en het feit dat ik het volbracht heb.

Na afloop zijn John en ik met een zeer voldaan gevoel naar ons hotel vertokken. De daar aanwezige bubbelbaden hebben ons zeer goed gedaan en wij vinden ook dat wij die meer dan verdiend hebben.

Toen ik zondagmiddag thuis kwam had ik naast een mooie oorkonde, een medaille en T-shirt ook nog een griepje gekregen. Zodoende werd de beslissing of ik weer meteen volle bak moest trainen ook voor mij genomen.

Per 31 december had ik 11 wedstrijden gelopen in plaats van de geplande 12. Ik had dus nog precies een dag om mijn planning te halen. Dus in plaats van de laatste dag van het jaar een beetje rond te lummelen moest ik nog even aan de bak. Nu was 30 december een dag met allerlei weeralarmen een hoop sneeuw, ijzel en ander ellende. Dus de vraag was of het überhaupt nog mogelijk was om een marathonnetje te lopen. Gelukkig had Jo Schoonbroodt weer iets moois bedacht en de mannen kennend zou het motief wel weer zijn hoe smeriger het weer hoe groter het plezier.

En inderdaad stonden wij met 30 diehards ‘s morgens om 9.00 uur in Geulle om 42 kilometer te genieten van het Limburgs landschap.

Omdat ik het niet treffender kan formuleren dan Jo en Jos Vrancken onderstaand enige citaten uit hun verslagen.

"Voor het 4e jaar werd er als sportieve onderbreking tussen Kerstmis en Nieuwjaar op zaterdagdag 31 december de Limburgse SM-loop (Silvester Marathon) georganiseerd.

Dit jaar met een NIEUW parcours waarbij vanaf Meerssen het riviertje de Geul stroomopwaarts 21km werd gevolgd tot Camerig, om vervolgens te keren. Deze, GRATIS, marathon over 90% onverharde paden door het Geuldal was een mooie gelegenheid om het kerstkonijn eruit te lopen door nog een paar km's aan het jaartotaal toe te voegen.

Er zat geen wedstrijdelement in deze Geuldal Silvester-Marathon over 42195m dwars door de Limburgse heuvels, hoewel 42km hardlopen over sneeuw, ijs, modder en pratsj voldoende uitdaging zijn. Dat er überhaupt gelopen kon worden was 12 uur voor de wedstrijd nog maar de vraag. Het land werd geteisterd door sneeuwstormen met ijzel en het KNMI gaf een weeralarm. Om 9uur vertrokken de 30 dyhards voor hun tocht der tochten op een schema van 4 uur en het motto was GENIETEN samen uit, samen thuis.

Ultraloper Henk Sipers ging voor zijn 200e marathon en kreeg een gepast startnummer. Al snel bleek dat het een bijzondere tocht ging worden want de soms spiegelgladde ondergrond zorgde voor menig pirouette en klunen toestanden. Dat menigeen niet op zijn voeten kon blijven staan is dus niet de wijten aan de 3 brouwerijen op de route (De Leeuw, Gulpener en Brand). Via het hellingbos langs de Geul wordt het in kerstsferen verkerende Valkenburg (5km) bereikt en gaat het via Schin op Geul naar de drankpost aan de voet van de Keutenberg (10km). Daar waar zomers de wielrenners de 22% kuitenbijter op draaien schravelen wij op een ijzig pad langs de Geul richting Gulpen waar de fam. van Klaus Krolzig een kompleet lopersfeestmaal met muziek als drankpost heeft ingericht. Ondanks dat we de Geul volgen zitten er toch enkele Limburgse hellingen in het parcours als we via Mechelen naar Camerig gaan. Op de hoger gelegen delen is het nog wit en de paden zijn een ijsbaan waar mijn IceBug schoenen hun nut weer eens bewijzen. Via de nodige draaihekjes (stechels) door drassige weiden en sneeuwduinen bereiken we na 2:15uur het halve marathon punt bij hoeve de Wingberg. Hier staan Leny en Thea ons op te wachten met warme thee en kunnen we na een rondje van de zaak beginnen aan de terugweg. Het voordeel van zo een gezamenlijke tocht is dat je met andere lopers eens kunt kennis maken en ervaring uit wisselen. Iedereen heeft ondertussen natte voeten en er wordt uitvoerig gebruik gemaakt van de drankpost bij 27km waar de top 2000 muziek zorgt voor de sfeer. De Dode man helling laten we links liggen en het smalle pad langs de Geul is zo glad dat een loper zich juist aan een boom kan vast grijpen om niet in het koude water te donderen.

Inmiddels beginnen de krachten bij velen af te nemen en worden er verschillende tempo groepjes geformeerd.

Na 4:05uur bereiken de eerste de finish en de laatste volgen binnen 30minuten. In uitspanning "De Nachtegaal" wordt het vocht aangevuld met Gerardusbier en uiensoep. Bij de evaluatie is iedereen het eens, volgend jaar gaan we er weer voor. …."

Wat kan ik nog meer zeggen, er was veel ijs, nog meer modder en nog veel meer genieten en ik ben hopelijk volgend jaar weer van de partij.