9 januari Grotten Marathon Valkenburg

In januari was de 2^e keer dat in Valkenburg de grottenmarathon zou plaats vinden. Ik was een van de gelukkigen die ook aan de eerste versie had deelgenomen. Ik vond het toen wel heel apart 25 rondjes onder de grond, tussendoor even naar buiten en de Cauberg op en weer de grot in. Lampje op je kop en enorm veel binnen- en buitenlandse pers.

De start was aan de Cauberg en dus mocht je eerst even omhoog.

Vervolgens dook je boven de grotten. Vlak achter de ingang zit er een mooie stevige ijzeren balk in het plafond (dat donkere onder de grijze balk). Ik was dus best blij met mijn helm.

Hele verhalen dat het superzwaar was. Dit laatste viel eerlijk gezegd wel mee. Voor mij was hij alleen maar zwaar omdat er 1300 bochten inzaten en het dus vrijwel onmogelijk was om in je ritme te komen. Daarnaast was het in de eerste versie zo dat je zelf het aantal afgelegde rondes moest bijhouden. Dat betekende in mijn geval dat ik ergens rond de 7 ronden finaal de tel kwijt was. Uiteindelijk heb ik de eerste keer waarschijnlijk 27 rondes in plaats van 25 gelopen. Met andere woorden toen heb ik mijn eerste ultra gelopen.

Kortom ik vond dat ik hier nog iets goed te maken had dus mijn januari marathon zou de grottenmarathon moeten worden. Voor het probleem met de rondes tellen had ik ook een oplossing ik had mijn trouwe Aldi hartslagmeter ingeruild tegen een echte Polar met de mogelijkheid om 99 rondes vast te leggen. Dus zoals van mij te verwachten was ik op alles voorbereid. Ik had zelfs batterijen in mijn lamp die voor 6 uur licht zouden moeten zorgen.

Ik was er echt klaar voor, serieus getraind, naar alle goed bedoelde adviezen van Wilma geluisterd en me zelfs aan sommige hiervan gehouden, wat zou er dus kunnen gebeuren….

Op de donderdagavond voor de wedstrijd kreeg ik een beetje zeurderige pijn in mijn onderrug. Zeker te serieus meegedaan met de oefeningen bij de training. Zal dus wel overgaan. Op vrijdag was het helemaal mis. Ik kon niet zitten, staan liggen bewegen etc.. Met heel veel moeite en nog meer hulp van buren en vrienden tot bij de fysio/ manueel therapeut gekomen. Die kon doodleuk vertellen dat een wervel verschoven was. Hij kon proberen om die recht te zetten; dat kon lukken of niet lukken. Mijn eerste reactie was "dan zal het wel voorlopig over zijn met rennen". Nou zei de fysio als je straks weer kunt bewegen dan moet je ook blijven bewegen. Vrijdag avond kon ik met wat kunst en vliegwerk weer in een stoel zitten. Zaterdag was ik al in staat om mijn schoenen aan te doen. Zaterdagmiddag kon ik al een stukje op straat wandelen. Dat zat dus wel snor. Met andere woorden zondagmorgen ben ik toch naar Valkenburg gegaan. Je kunt je voorstellen dat mijn vrouw dat een ontzettend goede actie vond. Ik kon altijd wel na 1 of 2 rondes uitstappen…

Dus ik stond aan de start. Inmiddels was ook tot de organisatie doorgedrongen dat het zelf tellen van de rondes niet zo’n goed idee was. Zij hadden dan ook een of ander exotisch type chip georganiseerd waardoor de rondes geautomatiseerd geteld werden. De chip zat in een roood-groen gestreept polstasje wat persé aan een enkel gedragen moest worden wilde het een en ander functioneren. De hilariteit was dan ook erg groot toen er een loper kwam met zo’n dikke enkels dat het tasje niet paste.

Laat ik nou toevallig precies hetzelfde tasje hebben (presentje bij de pepijnloop) dat ik aan mijn pols droeg met mijn sleutels. Het gevolg hiervan was dat toen ik na de eerste ronde doorkwam er door de speaker geroepen werd dat mijn ronde niet geregistreerd werd omdat ik het tasje aan mijn pols had in plaats van aan mijn enkel. Gelukkig loos alarm dus.

Maar toch …. Tijdens de 18^e ronde kwamen mijn vrouw en de kinderen kijken. Ik seinde naar haar nog 7 rondes. Gelukkig zag de jury dat ook en was zo vriendelijk om mij te corrigeren. Nog 8 rondes zeiden zij vriendelijk. Nu had ik netjes met mijn nieuwe Polar geklokt en ter controle zag ik ook dat mijn rondetijden behoorlijk constant waren en zelfs de vierkantstelling kopte ook. Dus de volgende ronde seinde ik netjes 6 en werd ik netjes gecorrigeerd door de jury. Dit spelletje herhaalde zich iedere ronde en de toonzetting werd ook steeds vriendelijker. De jury heeft altijd gelijk. Uiteindelijk kwam de laatste ronde. Ik zat in een redelijk dilemma. Ik wist 100% zeker dat ik gelijk had. Dus eigenlijk zou ik moeten stoppen. Van de andere kant, dit zou een hoop gelazer geven en we doen het toch allemaal voor ons plezier. Dus in plaats van een gigantische eindsprint mijn krachten maar gespaard en maar aan ronde 26 begonnen. Na ruim 100 meter gestopt. Ik ben toch niet achterlijk ik wilde dus terug, uiteindelijk toch maar doorgelopen. Toen ik binnen was ben ik toch maar even de jury wagen binnen gegaan. Reuze aardige mensen trouwens. Ik snapte het echt niet. Wat blijkt nu: er zat daar gewoon een heel aardige dame de rondjes te tellen. En de registratie van de chips gebeurde op een computer waar niemand iets mee deed. Dus maar even gepraat met de mannen. Opmerking 1: je bent toch gefinisht. Nadat ze eindelijk in het systeem gekeken hadden: je bent toch 26 keer over de lijn gekomen. Dus… O shit. Uiteindelijk was het geen probleem en zouden ze alles corrigeren. Om de een of ander manier is dit in eerste instantie niet gelukt. Na wat heen en weer gemaild hebben ze uiteindelijk alles keurig aangepast.

 Er was best het een en ander te zien in de grotten. Het gekke was dat je ieder rondje wel wat anders opviel.

Al met al toch een aparte marathon en een mooi begin van mijn plan voor 2005.

De uitslag was no 20 overall in een tijd van 3.35.