De beklimming van de Weissmies
     Enkele weetjes
    Mountain: Weissmies (Pennine Alps)
    Convenient Center: Saas Grund (Wallis)
    Country: Switzerland (Europe)
    Technical difficulty: (L)eicht
    Total time: 5 hours
    Elevation: 4'023 meters / 13'199 feet
    Year First Climbed: 1855
    Date Climbed: 31/07/02 - 01/08/02

    
De Weissmies is met 4023 meter de hoogste berg in de noord-oostelijke Pennine alpen. De aanloop naar de top loopt over een grote gletscher en kan heden ten dagen gedaan worden via hohsaas wat als het ware onder aan de gletsjer ligt. 

De beklimming is niet zonder gevaar. Marcel Bastyns en Jos Van Deun zijn op 3 september 1992 naar de Weissmies getrokken. Ze zijn in slecht weer terechtgekomen en sinds de nacht van 3 op 4 september 1992 vermist. Hun lichamen zijn nooit geborgen. Gelukkig trof ons niet hetzelfde lot als deze beide mannen uit Turnhout.

De tocht
Op het moment dat ik deze berg beklommen had was ik 16 jaar oud. Samen met mijn broertje (12 jaar), een plaatselijke gids (ongeveer 30 jaar) en mijn vader (tussen de 40 en de 50 ;-)) zijn we 's middags aan deze tocht begonnen. Het was mooi weer, weinig wolken en voor de komende dagen geen slechte weersvoorspelling. Maar zoals bij velen bekend is kan het weer in de bergen heel plotseling omslaan. Het eerste stuk naar de hut was makkelijk. We zijn met de kabelbaan vertrokken vanuit Saas Grund (op 1'559 meter) naar Hohsaas (op 3'100 meter), een goed begin is het halve werk vonden wij ;-). Op onderstaande foto is de hut te zien met op de achtergrond de Weissmies



    
Aan het eind van de kabelbaan was het maar een klein stukje lopen naar de hut waar we overnacht hebben. Ik geloof dat het maar 300 hoogte meters waren. Op onderstaande foto is onder andere de hut te zien en de twee kabelbanen die wij genomen hebben om in de buurt van de hut te komen.



    
Alleen op de terug weg hebben we foto's gemaakt, dit omdat we op de heenweg zo snel mogelijk naar de top wouden zodat de kans kleiner was dat we de tocht moesten staken vanwege slechte weersomstandigheden en dergelijke. Dit betekend alleen wel dat de foto's als het ware 'achterste voren' lijken te staan. Om 8.00 uur precies stonden we 's ochtends al op te top. Mijn eerste keer op 4023 meter hoog! We hadden bijna de hele weg in het donker, of beter gezegd, in de schaduw gelopen. Dit kwam doordat de zon aan de andere kant van de berg opkwam. Het was een prachtig gezicht om de zon op te zien komen. Vooral de bergen aan de andere kant van het dal waren mooi verlicht door de zon. Je kon duidelijk zien dat de zon steeds verder kwam. Op onderstaande foto sta / zit ik met mijn broertje op de top.



    
Om 4.15 werden we al in alle vroegte wakker gemaakt door de waard van de hut. 's avond hadden we al onze rugzakken al zoveel mogelijk ingepakt zodat we nu snel weg konden. Eerst moest er flink ontbeten worden. Rond 4.30 werd tijdens het ontbijt de dag besproken. Om 5.15 konden we eindelijk op pad. De gids had een lamp op zijn hoofd, net als mijn vader die helemaal achteraan liep. Ik liep achter mijn broertje die op zijn beurt weer achter de gids liep.  Op de foto zien we "Bob op de top". Tja wat kan ik zeggen. Bob is onze mascotte en gaat altijd achterop de rugzak van één van ons mee tijdens het klimmen.



    
Voordat we bij de top konden komen moesten we een stukje over de graat lopen. Je had prachtig uitzicht, als je kon kijken. Omdat er van de andere kant een vreselijk koude wind aan kwam waaien kon je maar beter doorlopen en niet stil staan. Gelukkig hadden wij ons warm aangekleed, waardoor er geen vingers of tenen zijn afgevroren ;-). De graad die overgestoken moest worden in aanloop naar de top.



    
Hierboven is goed te zien dat we 's ochtends op de heenweg in de schaduw hebben gelopen en dat we pas op de terugweg in de zon lopen.De graad die overgestoken moest worden in aanloop naar de top. Alleen komt onderstaande foto niet van ons maar van een ansichtkaart.



    
Meer dan 4000 meter hoog, het begint nu pas tot je door te dringen dat je het toch maar even gehaald hebt. Het was lichamelijk niet eens zo'n hele zwaarte tocht maar geestelijk vergde het des te meer energie. Omdat je toch wel behoorlijk hoog zit is de lucht behoorlijk ijl. En dat er weinig zuurstof in de lucht zit merk je toch wel vrij snel met ademhalen. In het midden van de foto is de hut te zien (een heel klein puntje op de rotsen) van waaruit we vertrokken zijn.



    
Het uitzicht was dankzij het prachtige weer fantastisch! Er wordt mij wel eens gevraagd hoever je nu kan kijken. Tja, ik zou het niet weten uit te drukken in kilometers, maar het zijn er vast vele. Aan kant van Italië (deze foto's staan niet op internet) hing in het dal een enorme wolk. Door onze hoogte kon je uitkijken over een prachtig wolken dek. Aan de Zwitserse kant kon je wel het dal inkijken en de bergen aan de overkant zien. Rechts zie je bijvoorbeeld de DOM (4'545 meter), de hoogste berg die helemaal in Zwitserland ligt. Aan de linker kant is de Britannia Hüte te zien. Voor meer details moet je onderaan de pagina naar de kaart kijken.



    
Pause ... Tijd om eens van de zon te genieten en wat te eten. Omdat we het grootste gedeelte van de tocht over ijs lopen hebben we allemaal stijgijzers onder onze schoenen zitten. Ook hebben we allemaal een pikkel in onze handen. En deze mochten we niet eens gebruiken als wandelstok om op te leunen :-(. Deze foto is genomen vlak voordat we de gletsjer over staken. Van links naar rechts staan mijn broertje, ik en onze gids.



    
Doordat we allemaal een gordel dragen, kunnen we met een touw aan elkaar vast gesjord worden. Mocht er ééntje vallen, dan vallen we gezellig met z'n allen mee :-(. Waar gletsjers zijn, zijn gletsjer spleten. Deze spleten kunnen ongelooflijk groot zijn. Maar door nieuwe sneeuw en door het verschuiven van de gletsjer zelf kun je ze vaak niet zien. Opeens kan de grond onder je voeten weg storten en dan ben je toch blij als je aan elkaar zit met zo'n touw. De anderen moeten natuurlijk wel snel reageren en weten wat ze moeten doen, anders zijn ze als nog te laat.IJspegels (misschien wel aan de rand van een spleet).



    
Tijdens het oversteken van de gletsjer komen we mensen tegen die nu nog omhoog gaan. Wij gaan alweer terug en zij gaan omhoog. Ach dat is hun keus. Op de terugweg konden wij in ieder geval gewoon lopen. Zij zullen waarschijnlijk voortdurend tot aan hun enkels in de (gesmolten) sneeuw wegzakken als ze terug komen.Tegenliggers op de gletsjer.



    
10.30 uur: Veilig terug bij de hut. We hebben weer een (prachtige) tocht overleefd. Dit was één van mijn mooiste tochten tot nu toe! Mede dankzij het geweldige uitzicht en de enorme hoogte. Een groot glas Rivella gaat er zonder moeite in. Waar is overigens mijn gel gebleven, m'n haar zit niet goed :-).



    
Geen tocht zonder kaart, weliswaar is dit niet de kaart die we gebruikt hebben maar het gaat om het idee, toch? Op de kaart is aangegeven wat te zien is op de 'panoramafoto'.



    
13.00 uur weer thuis bij mams. Die zich bijna doodschrok toen we binnen kwamen, omdat de planning 17.00uur was. Natuurlijk wordt er eerst weer een geintje gemaakt van: "Pap is in het ziekenhuis. Hij heeft z'n been gebroken." 

Waarom ik bergen beklim?
Misschien het mooie uitzicht? Misschien omdat mijn vader het doet? Misschien is het de kick? Gewoon het besef dat je bij één vergeerde stap dood kan gaan. Als je op kritische momenten niet 100% oplet en je struikelt ... ... ... Zo'n afgrond is diep. En al die enorme gletsjer spleten? Eén grote vrieskist. Onverwacht onweer? geëlektorcuteerd door bliksem. Of één mega glijbaan: de gletsjer zelf. Niet stijl, maar wel lang. Tja, dood gaan we toch allemaal wel een keer ... ... ... 



Loading image ...

 click here to close the image