JETTIN’ AROUND
26-07-2006, Wednesday
“TRAVELLIN’
DAY…”
Alles is voorspoedig verlopen. De reis
viel gigantisch mee, ik dacht dat ik veel langer moest vliegen, maar het bleek
achteraf maar 10 uurtjes te zijn ipv de 16 uur die ik in gedachten had, dus dat was een
meevaller. Natuurlijk had ik ook gewoon mijn vluchtschema kunnen bestuderen,
maar dat ligt nu eenmaal niet in mijn aard.
Veilig in Bangkok aangekomen, moest ik
nog een drie uurtjes wachten op mijn reisgenootje
Wendy Bloemers. Een goede vriendin uit Taiwan.
Australisch, maar heeft toch ook 11 jaar in Nederland gewoond. Samen met haar
zou ik door Thailand en Indonesie gaan reizen. Backpacken zoals men dat noemt. Een concept waar ik nog
niet zo erg van overtuigd was, en geen concrete betekenis had voor mij tov. van reizen met een gewone
koffer die op slot kan… steviger is, georganiseerder
ingepakt, op slot kan, wieltjes heeft… etc.
Anyways, na een klein rondje gelopen
te hebben op vliegveld Bangkok op zoek naar een heerlijke massage salon die ik
niet kon vinden omdat die allemaal aan de “transfer” kant zaten van het
vliegveld. Dan maar op zoek naar een ticket loket voor 2 vluchten naar Koh Samui waar Wendy en ik zouden
gaan uitrusten van onze reis.
Alles verliep redelijk snel, geen rare
dingen tegengekomen… totdat ik in een slurf van het vliegveld tegen een erg aardige
man aanliep die mij kon vertellen dat ik nog tijd zat had (3 uren) om even
lekker Bangkok in te gaan en wat rond te kijken. Veel massages en veel vrouwen
werden mij beloofd… ok… whatever…
Dus eerst mijn tas in een ‘locker’
gestopt; een klein loket waar je je tas achterlaat en
tekent dat als er spullen verdwijnen ze niet aansprakelijk gesteld kunnen
worden. Daarna wees hij mij de bus, zorgde dat ik een bus ticket kreeg van de
pendel tussen Airport en Khao San rd. 100 bath, dat is 2,5 euro voor 45 minuten rijden. Geen geld!
Eerste goede deal in Thailand, deze
ouwe krijgen ze niet meer te pakken! 1-0 voor mij.
Daarna wachten op de bus, er waren inmiddels al 2 gepasseerd, maar ik mocht die niet nemen…
waarom? Dat was voor mij een vraag en voor hem een weet, maar ik moest me geen
zorgen maken. Nevertheless, ik wilde gaan!
Uiteindelijk aan boord gesprongen
samen met “Danny” my personal
guide. In de bus kwam een jongen naast me zitten, Kaled, en we raakten aan de praat. Ondertussen bleef Danny mijn
aandacht zoeken, zijn duimen opsteken en ontzettend overdreven lachen. Totdat
ik vroeg aan Danny, hoe het werkte. Betaal ik hem nu, betaal ik hem later, waar
gaan we naar toe, waar wil hij uitstappen… dat soort dingen… geen antwoord,
alleen maar ‘no worry…’ dus
dat werd ik een beetje zat. En toen Danny vroeg om uit
te stappen ergens in the middle of nowhere bedankte ik en zei dat ik lekker zelf op de mainstreet ging rond kijken samen met mijn nieuwe reisgenootje
Kaled. Kaled was 19 jaar
uit Brazillie.
Later samen met hem en zijn
Ierse vriend James wandelden we over de Khao San rd. En werd ik ineens tegengehouden door iemand.
Het was Jorn!!! Jorn ken ik uit Amsterdam en
hij was daar samen met Debbie, zijn vriendin. Te raar
voor woorden. Dus gelijk met z’n 5en een terrasje
gepakt in Bangkok.
Super gezellig allemaal, zo gezellig
dat ik de tijd een beetje uit het oog verloor, en te laat was om Wendy op te
pikken op het vliegveld. So I rushed
to get a taxi, Debbie had me gewaarschuwd een taxi te nemen die de meter
aan zet, en ja… het eerste wat ik te 
horen kreeg was een
afgesproken prijs van 400 Bath. Ik nam gelijk een
andere taxi, die de meter wel aan had staan tot ernstige teleurstelling van die
eerste taxi chauffeur en het kostte me enkel maar 230 Bath.
2-0 voor mij! J
Aangekomen op het vliegveld was het gelijk tijd om in te checken. Ik belde Wendy op en zag
haar al staan bij de incheck balie. Daarna ging alles
redelijk snel. Ingechecked, vliegen naar Koh Samui, busje genomen naar
onze paalbungalow aan een tropische strand met een vrolijk
verlichte bar, restaurant etc. Het zag er allemaal super gezellig uit. Heerlijk
wat cocktails gedronken, nog wat gewandeld aan het strand met de maneschijn, en
daarna de eerste nacht doorgebracht in Thailand !!! YESSSSSSS!!!! J
27-07-2006, Thursday
“RECON DAY !!!”
Na een lange nacht slapen, een
heerlijk ontbijtje aan het strand bestaande uit fantastische bananafruitshakes en toast met ommelets
ham kaas besloten we dat het tijd werd om het eiland eens te gaan verkennen.
We huurden een brommerke van het hotel (voor maar 3 euro per dag!) maar
dat ding was zo gigantisch gammel, en de weg was zo slecht, dat ik me alles behalve
veilig voelde in het chaotische verkeer. Vernon wilde een ‘ECHTE’ bike, die werkt als een normale motor zodat in geval van
nood er niet gezocht hoefde te worden naar de aparte pook om terug te schakelen
die bediend wordt met een specifieke hielbeweging die ik nog lang niet meester
ben, rekening houdend met de slechte achterrem, het te snel blokkerende
voorwiel, en het verkeer dat naar mijns inziens voordurend langs de ‘verkeerde
kant’ van de weg voorbij sjeest.
Welcome to the Jungle baby!!!
Een ervaring die jezelf zo’n bevrijdend gevoel geeft dat het je angst aanjaagt.
Total Anarchy in het verkeer. Het recht van de
sterkste… de wet van de jungle. En alles wat ik kon denken onder al het
getoeter, zwarte rookwolken, ontwijken van gaten in de weg, vrachtauto’s die de
heuvels niet opkwamen..... was:
“I need a bigger bike…” “I need a bigger bike…”
En zogezegd zo gedaan. Na de
hoofdstraat een paar keer op en neer gereden te hebben, en al wat leuke
dingetjes gespot, zagen we een bord met: “Big Bikes”
Onze gammele moped ingeruild voor een lekkere grote
twee cilindrische chopper met een hoop herrie.
“Honda Steed”.
Nooit van gehoord, maar het klonk lekker. Eindelijk een “normale” bike. Diezelfde avond zijn we gezellig uit eten gegaan in
een stadje aan het water, 15 km buiten ons tropical beach resort. Heerlijk uitgebreid
Thais gegeten voor maar 10 euro alles! Ik blijf me
verbazen want hoewel ik al bijna een compleet jaar in Azie
gewerkt heb (Taiwan), was ik me nooit bewust van deze ontzettend lage prijzen.
Zo ongelooflijk laag dat je na een dag al begint te kijken op een paar
dubbeltjes. Gierig wordt je ervan.
Op de hoek van de straat stond een
stand met alle nieuwste DVD’s/Bioscoop films. Voor
een luttele 12 euro liepen we weg met: Superman Returns, Xmen3, Pirates of the Caribean2, The Omen, V for
Vendetta en Underworld2. 6stuks! En ook nog eens perfecte kwaliteit!
Na 1am
veranderde het hele shopping gebied in een soort “Red
Light District” en we besloten toen maar lekker een
film te gaan kijken en daarna te gaan slapen.
Vandaag zouden we op onze nieuwe bike het eiland rond gaan. Volgens een vriend van Wendy was
het een echte aanrader. Toen na 5 km bleek dat onze “Honda Steed”
niet eens de opgewassen was tegen de eerste heuvel besloten we ook deze maar
even om te ruilen voor een andere “ECHTE BIKE”!
De nacht ervoor hadden we nl. een dealer gezien met de zware racers die we kennen in
Nederland. Daar zijn we heen gegaan en een mooie Honda Shadow
Chopper Bob uitgezocht met maar liefs 750cc tov. onze armzalig slecht getunede
400cc Honda Steed. (Hij klonk echt als een Harley 1000cc!!)
Deze vette Shadow
kostte enkel maar 14 euro per dag, en dan ook nog eens gedeeld door 2 omdat we
de kosten splitten. Fantastisch! En wat een power, heerlijk! Op deze bike zijn we in 4 uurtjes het hele eiland rond gecruised.
Overal waar wat te zien viel zijn we op af gegaan.
Hier en daar gezellig wat gewinkeld,
watervallen bekeken, wat gedronken, heel wat mooie stranden gespot, etc… just sightseeing.
Het verkeer had veel meer respect voor
ons dan voorheen, en alles voelde goed. Het zonnetje scheen zo hard, dat ik aan
het einde van de dag een hemd
afdruk op mijn lichaam had, de rest was helemaal verkleurd.
Tevens was ik ook erg verbaasd dat het
eiland zo ontzettend klein was. Op veel plekken zie je dat er flink aan de weg
getimmerd word. Altijd nieuwe resorts, nieuwe
toeristische kolonies; de vlag staat er, en dan bouwen.
Nadat we terug gekomen waren hebben we
lekker gedouched in het onverwarmde water wat mijn
oververhitte lichaam dankbaar verwelkomde. Daarna zijn we naar een restaurant gegaan
wat we tijdens onze rit gezien hadden. Boven op de top van een berg, met
uizicht over de hele kust. Een houten ronde hut, met veel blauwe lampen, een
ronde bar en wat tafeltjes eromheen. The Blue Bar. De eigenaar was een fransman
en het eten was uitzonderlijk goed. Lang gepraat met elkaar over van alles en
nog wat en na veel whisky’s en bier zijn we naar huis gegaan, film gekeken en
gaan slapen.
Lekker een hele dag op het
strand gaan liggen. De gehele dag lekker niets doen op een supermooi strand dat
we gezien hadden toen we rond het eiland gingen. Helaas begon het ongenadig
hard te regenen halverwege, zo hard dat we onze reis gewoon moesten staken
omdat we geen hand meer voor ogen zagen. En kom op, ik ben nu niet bepaald een
mietje als het op motorrijden en slecht weer aankomt ;)
Enfin, we waren kleddernat geworden. Maar zo snel als de regen opkwam, verdween
deze ook weer maar het bleef wel erg bewolkt. Het mooie strand zijn we toen maar
voorbij gereden en kwamen onderweg bij een ander strand gebied dat we op onze
eerste rit gemist hadden. Een erg mooie baai, waar de zee zich ver had
teruggetrokken. Hier zijn we een beetje gaan wandelen naar de zee toe, veel
zeedieren gezien in de plassen water, veel mooie
foto’s gemaakt, en toen weer verder gegaan.
Aangekomen
bij ons eigen kleine bungalow paradijs scheen de zon intussen weer, en zijn we
daar op het strand gecrashed. Na een paar uur weer uit mijn
coma te zijn ontwaakt was de zon al onder gegaan, en werd ik wakker gemaakt om
me klaar te maken, want we wilden een duiktrip maken aan de kust van een ander
eiland; Koh Tao. Dit
schijnt de mooiste duikplek te zijn van Thailand. Ook moesten we nog een hapje
eten regelen.
Na de duiktrip geregeld te hebben (06.45am opstaan! Spijt!!) zijn we terug gegaan naar de Blue Bar.
Hier werden we uitgenodigd door de eigenaar in zijn huis waarna we later (1 am) naar de “Fusion”
zouden gaan. The place to be
op Koh Samui. Helaas, we
bedankten vriendelijk, maar 06.45am voelde toch een al
erg dichtbij, en als je gaat duiken behoor je redelijk fit te zijn wil je niet
in een stikstofnarcose belanden. Voor degene die niet
weten wat dat is; je weet dan niet meer wat boven of onder is, gaat je gedragen
alsof je in een flinke LSD trip zit… kortom je komt terecht in een heuse
onderwater trance, wel leuk, maar niet zo veilig. En aangezien onze tweede duik
richting de 40 meter zou gaan leek het me verstandig om voor 1x wijs te zijn en
op tijd te gaan slapen.
30-07-2006, Sunday
“UNDERWORLD”
06.00am…
wakker geworden door een zacht muziekje van Jack Jones. 06.30am… ok ok…
I’m up. Wendy
stond al te wachten op me. Snel mijn spullen gepakt en naar de receptie
gestrompeld. Daar werden we al snel opgepikt door een busje die ons naar de
pier bracht waar we onze dive-masters ontmoetten; Yummi en Kumba! Samen gingen we
bij een grote Ferry aan boord. Het was redelijk bewolkt, de golven stonden hoog
en het lawaai van de motor was zwaar en hard. Ik besloot me van dit alles maar
niets aan te trekken en zocht binnen een lekkere bank uit waar ik in slaap ben
gevallen. 2 uur later arriveerden we op Koh Tao. 
Hier stapten we over op een
boot waarvan de eigenaar Russisch was, er te weinig plaats was voor alle passagiers,
reling had alleen op enkele specifieke plaatsen, je dus goed moest uitkijken
dat je jezelf vasthield, iedereen na 5 minuten druipend nat was van al het
opspattende water, de boot bijna verticaal door het water race’te…
regelmatig zo hard naar beneden dook door golven van enkele meters hoog dat
complete golven over de gehele boot gingen… Dive-masters
die hun equipment krampachtig vasthielden om te
voorkomen dat het van de boot spoelde…
Hoe kan je nog duidelijker zeggen; Welcome to the hardcore scuba dive scene.
No fear… all
macho, not for pussies!
Aangekomen op de duik spot,
alle kleren te drogen gehangen, in ons wetsuit gestapt (shorty).
Duikvest aan, korte PADI check, en huppp!
Het diepe blauw in.
s’Middags lekker gegeten en het
zonnetje was inmiddels ook goed doorgebroken. Even heerlijk op het bovendek
liggen zonnen waarna we met z’n vieren weer oceaan in
gingen. Ditmaal op een andere plek.
De tweede duik was helemaal
adembenemend. Overal zwommen vissen in alle kleuren en vormen, koraal gezien,
zeeanemonen, de mooiste kleurcombinaties van planten, vissen en andere
zeedieren waarvan ik de namen allemaal niet ken.
Terug gekomen in ons privé paradijs
aan het strand hebben we gedouched, op de motor
gesprongen en naar een plek gereden waar we nog niet geweest waren, maar
ontzettend veel barretjes en clubjes waren. Heerlijk Thais
gegeten in een klein ‘fastfood’ restaurantje waar een
dikke tante de bestellingen schreeuwde naar vermoedelijk haar dochtertje van 15
achter de toonbank in de keuken.
Maar 1 euro 50 per schotel…
ongelooflijk goedkoop. Je zou je bijna schuldig gaan voelen.
Uiteindelijk gestrand in een enorme
open lucht regea club aan het water. Veel gedanst, veel
gedronken en om 5am als laatste samen met het
personeel de club uitgewankeld. Nog een hapje Thai gedaan in dezelfde favoriete
snackthai waar het jonge meisje onvermoeibaar
doorging met koken en ons moeders wat stoelen bij elkaar geschoven had en
ongegeneerd lag te snurken op wat kussens midden in haar bescheiden
restaurantje. Wat een land…
31-07-2006, Monday
“RAINDANCE”
Het weer laat ons vandaag een beetje
in de steek. Echt heel jammer want we hadden nl. geplanned om de 1e van augustus naar Koh Phangan te vertrekken MET de
motor. Dus er moesten een aantal dingen geregeld worden;
- LAUNDRY-DAY!
- Omdat onze verhuurder het
hoogstwaarschijnlijk niet op prijs zou stellen dat we het eiland zouden
verlaten MET zijn motor wilden we voorkomen dat hij ging bellen om te kijken of
nog steeds alles in orde was met ons en zijn investering. Dus even langs gegaan
voor een kleine beurt omdat de achterem enorm piepte,
klein tikje olie lekte uit het blok. Daar aangekomen sprongen gelijk 3 engineers op de motor, het ding werd letterlijk voor onze
ogen direct uit elkaar gehaald, ge-refurbished, en
weer in elkaar gezet. 
Ging het thuis ook maar zo
snel. Helemaal weer goed. Ondertussen brak de hemel open en
konden we de overkant van de 
straat niet
meer zien. Dan maar een beetje rondkijken naar wat mooie motoren die daar te koop
stonden. Een van mijn favorietjes stond daar ook bij.
De verhuurder vroeg ons vriendelijk of
we nu het hele bedrag wilden voldoen sinds er alleen nog maar 2 dagen open
stonden; 1500 Bath per persoon. Dat is gelijk aan 37
euro J No Wayyy
J Love this
country! MAAR, ik moest wel even langs een ATM… en echt zachter regenen deed
het niet. Het moest maar. Kletsnat terug gekomen, de goede man betaald en
verder gegaan.
- De foto’s die ik had geschoten met
mijn onderwater camera moesten ook ontwikkeld worden dus die hadden we ook
gelijk afgeleverd.
- Onze vriendin Yummi
opgezocht voor de aantekeningen in ons duik log, MET stempel. Bewijs van duiken
met datum en alle anders specificaties. Nadat Yummi
nog wat foto’s gemaakt had van Kumba (die overigens
precies op Jacky Chan leek)
en ons, en vice versa zijn we terug gegaan naar ons
huisje aan het strand.
Klets en Kletsnat… maar niet koud, de
rest van avond niets gedaan, opgedroogd, Underworld 2
gekeken, en lekker gaan slapen want de volgende morgen moesten we onze spullen
pakken, schone was ophalen, foto’s ophalen en uitchecken. Dit alles voor 11am.
01-08-2006, Tuesday
“LET’S GO BOATING…”
Vroege morgen, maar wel fitter dan
normaal en we hebben al onze dingetjes gelukkig al gedaan. Onze spullen snel
gepakt en bedachten opeens dat we onmogelijk al onze backpacks en andere tassen
mee konden nemen op de motor…. Hmmmm… Dan maar al het
meest nodige proberen te proppen in 1 backpack en die los voorop de tank leggen
en dan nog een rugtas achterop aan de rugleuning van de chopper hangen. De rest
lieten we achter op Koh Samui
in de andere backpack.
Aangekomen bij de pier in Nathao, bleek dat de ferry naar Koh
Phangan stuk was en dat we niet de motor mee konden
nemen omdat deze ferry te klein was. Wat we wel konden doen was eerst 1.5 uur
de ferry nemen naar Donsak aan het vaste land, en vanuit daar de 2.5 uur ferry
nemen naar Koh Phangan.
Vooruit dan maar, want we wilden heel graag de motor meenemen, aangezien motors
van dit kaliber heel erg schaars waren op de Thaise Eilanden. Na een uurtje wachten in een klein restaurantje waar ik eindelijk
wat tijd vond om wat te schrijven over mijn avonturen hier konden we eindelijk
aan boord gaan.
Onderweg kwam er nog een
aardige jongen een praatje maken met ons. Zijn naam was Noi.
Hij wist te vertellen dat er vlak bij Thongsala een
beetje meer naar het zuiden, een mooi bungalow park lag waar nog steeds wat
bungalows leeg stonden. Na een rit over het water van ongeveer 4 uur in totaal kwamen
we aan. Noi heeft ons vriendelijk even langs gebracht.
Soms gaan dingen gewoon vanzelf. Een heel leuk plekje wederom direct aan het
strand, hele aardige mensen, leuk restaurantje etc. Fantastisch!
Koh Phangan,
be ready!!!
Na een korte stop om alles een beetje
te installeren, te douchen etc. gingen we op verkenning. Het was ongeveer 21.00
en we hadden wel trek in een hapje. Eerst zijn we naar de “grote” havenstad
gegaan waar we hadden aangelegd, maar dat maakte weinig indruk op ons. Het zag
er niet echt ‘gezellig druk’ uit. Hier en daar wat marktkraampjes wat tafels en
stoeltjes her en der verspreid wat moest lijken op een soort restaurantje onder
TL verlichting.
Nee, zullen we dan maar naar Had Rin gaan? De toeristische trekpleister van Koh Phangan? Een
kleine 20 minuutjes rijden op de motor, niet te snel omdat de wegen in Koh Phangan niet zo goed waren
als op Koh Samui. Overal
gaten in het asfalt van wel 20cm diep, scherpe randen… rrrrr,
ik ben blij dat ik dikke banden heb en een set dikke schokbrekers want in het donker zijn
ze onmogelijk allemaal te ontwijken.
Als dit nog niet genoeg uitdagend was,
begon de weg ook nog eens met 50% of 60% te klimmen, en aan de top ging het
plots ook weer zo steil naar beneden dat je motorblok zowat over de grond schraapte
als je over de top ging, zo puntig ging de weg op en neer. Arme motor… volgens
mij heeft hij het nog nooit zo zwaar gehad. Heel zwaar trekken om de berg op te
komen, en ontzettend zwaar remmen op de motor in de eerste versnelling om weer
fatsoenlijk beneden te komen… Om maar niet te spreken over al het verkeer dat
bochten afsnijdt en ons op onze weghelft tegemoet kwam!!!
Goed uitkijken geblazen dus, veel toeteren en veel
seinen met de koplamp!
Maar uiteindelijk aangekomen,
motor geparkeerd en rond gaan lopen tussen alle nationaliteiten. Het was
gezellig druk, overal leuke winkeltjes, tentjes, souvenirtjes en restaurantjes.
Hier hebben we lekker gegeten, waarna we beide kanten van het schiereiland zijn
gaan bekijken. Er zit nl een linker en een rechterkant
aan; genaamd de Sunrise side
en de Sunset side.
Uiteindelijk bleek alle happenings te zijn aan de Sunrise
kant. Dit is het beruchte strand bekend om zijn zogenaamde Full
Moon Parties. Hier vind je allemaal
kleedjes op het
strand neergelegd met kleine houten tafeltjes in het midden.
Aan de boulevard kant staan honderden kraampjes
die plastic emmertjes verkopen. In die emmertjes vind je 2 flesjes van ongeveer
35ml sterke drank met 1 blikje of pakje frisdrank erbij.
Deze kan je kopen voor 150B.
Dat naar Nederlandse begrippen ongeveer 2 euro. Ha, Superb!
Goedkoop dronken worden onder het genot van acrobaten die aan het swingen waren
met vuur aan stokken, vuur aan kettingen, vuur aan speren, op de maat van de
luide muziek uit de clubs op de achtergrond. Het was werkelijk een fantastisch
schouwspel om te zien. Ook duurde het niet lang of er kwamen wat Engelsen bij
ons zitten omdat alle plaatsen bezet waren, en gingen we uit elkaars emmertjes
drinken omdat iedereen wilt weten wat voor smaak jij
hebt.
Wat later kwamen er ook nog drie
meisjes bij ons zitten wat ook erg gezellig was. Wendy raakte aan de praat met
die meisjes en ik werd begroet door een ander meisje dat kwam langslopen. We
raakten aan de praat en ze bleek uit Londen 
te komen. Debrah
was haar naam. Na haar verhaal gehoord te hebben was ik erg verbaasd. Hoe
misleidend een omgeving en uiterlijk kan werken. Ze
bleek genocide te studeren en was al op drie plaatsen geweest waar genocide
plaats vond waaronder andere Rowanda. Hier heeft ze
telkens ongeveer 3 maanden geleefd onder begeleiding van 4 bodyguards die haar
moesten beschermen. In deze plaatsen ging ze vertellen hoe de wereld in elkaar
steekt, wat goed en fout is, vertellen over aids, over seks, birth control, hygiëne… dat soort zaken. Ook vertelde ze dat ze na ieder project net
zo lang zwaar depressief was en niet meer de straat op wilde, haar vrienden
boodschappen liet doen omdat ze alleen maar kon huilen. Daar bovenop had ze ook
het conservatorium gedaan en kon praktisch ieder instrument bespelen dat er
was. Klarinet was haar favoriet en heeft al aardig wat solo concerten gegeven
waarvan haar mooiste wel was in het opera gebouw van Sydney
aan zee. Ze was pas 22 jaar oud… ongelooflijk.
Van haar vernam ik dat er de volgende
nacht een Half Moon Party
ging plaatsvinden ergens in de Jungle. Hier was ik wel nieuwsgierig naar
geworden. En wilde even op onderzoek gaan naar iemand die mij hier iets meer
over vertellen kon. Wie kunnen dat beter dan de clubgangers
achter de fireshows! Na hier en daar wat rondgevraagd
te hebben en meer en meer alcohol in me kreeg van al die emmertjes die je
aangeboden krijgt, kreeg ik al een aardige indruk waar het feest precies plaats
ging vinden. Maar niet helemaal exact. Toen werd mijn aandacht afgeleid door een
enorme ring van vuur die in een menigte de lucht in gehesen werd. Het hele ding
droop van de brandende olie en stond in lichterlaaie.
Vlammen van de onderkant van de ring reikten tot aan de bovenste rand van de
ring en de menigte deinsde achteruit om aan de plotselinge hitte van dit ding
te ontsnappen. Wachtend wat er ging gebeuren werd het al snel duidelijk toen
een van de toeschouwers een aanloop nam en er met zijn gezicht bedekkend door
de ring van vuur sprong. Na een hoop gejuich en gejubel volgde er een tweede,
en een derde…
Hmmm, ik voelde een uitdaging en
deed mijn slippers alvast uit en ging klaar staan. Nog eentje en dan ga ik…
Deze persoon bleef met zijn voet haken en de ring viel samen met hem en lag een
paar seconden boven op zijn rug. Haar en T-shirt vatte vlam en kreeg snel van
bediening water en zand over zich heen. Hij sprong op, lachte een beetje, en
toen waren mensen ineens niet meer zo dapper. Er werd nieuw
olie op de ring gegoten, toen vond ik dat ik wel kon gaan. Ik nam een
aanloop en dook door de vlammen heen. Bij het naderen voelde ik al hoe de
vlammen mijn gezicht en armen schroeiden. Snel… dacht ik… Handen eerst, dan
mijn schouders… ik voelde de hitte van het vuur om mij heen… mijn benen… yesss, niets geraakt. Een sierlijke koprol op het zand
erachteraan en ik stond alweer. De menigte juichte me toe, daarna durfden er
weer wat meer mensen.
Na nog 2
keer gesprongen te hebben was het nieuwe er een beetje vanaf en vond ik het wel
welletjes. Toen ik mijn slippers aandeed stond Debrah ineens
weer naast me om me te vertellen hoe gestoord ik was dat ik dat had gesprongen.
Zij had nl. de week ervoor een aantal mensen lelijk
zien verbranden. Na nog wat gepraat en gedronken te hebben vond ik het allemaal
wel weer welletjes, en tijd om naar huis te gaan. Het was tenslotte best wel weer een lange dag, en de volgende morgen wilde ik
het eiland gaan verkennen. Dus ik nam afscheid en we zouden elkaar wel weer
zien op de Half Moon Party.
Hierna zijn we naar huis gereden en
lekker gaan slapen in de nieuwe strandbungalow.
Late morgen, eenuurtje
of 13.00h wakker geworden, ik dan. Wendy stond zoals gewoonlijk alweer kant en klaar op mij te wachten. Hier tegenover staat uiteraard
dat ik niet meer dan 5 minuten nodig heb
om helemaal up en go te zijn… meestal
;) … als ik eenmaal wakker ben… Anyways, we
hadden besloten om naar Koh Ma te gaan vandaag, dat
is aan het noorden van het eiland. Onderweg zouden we nog twee watervallen
tegenkomen die we wilden zien, en 
verder bleek er niet veel meer
te zijn op Koh Phangan. Dat
kwam in principe wel goed uit, want echt veel tijd hadden we niet, twee daagjes
is niet zoveel. Wel moet ik zeggen dat Koh Phangan een mooi eiland is. Het is wat primitiever dan Koh Samui, maar dat heeft gelijk
ook weer zijn charme. Eindelijk konden we de wegen bij daglicht zien, en dat
reisde een stuk sneller dan s’nachts.
Al snel waren we bij de eerste
waterval aangekomen. Een verlaten plek waar de lokale mensen druk bezig waren
met het opknappen van de terrasjes, bouwen van mooie trappen naar boven, iets
wat moest gaan lijken op een soort van tuintje… dat soort dingen.
Wij vroegen even waar we heen moesten
en zijn toen de trappen naar boven gaan beklimmen. Al snel veranderde de mooie
trap in een soort van trap gemaakt van zand en losse stenen, na nog enkele tien
meters moest je je al redelijk goed vasthouden aan
wortels van bomen en planten om je heen om niet uit te glijden en de hele weg
naar beneden te vallen. En ongeveer na een kleine 100 meter omhoog stonden er
alleen nog maar wegwijzers die een bepaalde richting opwezen, maar geen
voetpad, of wat voor pad dan ook was meer te bekennen.
Toch wilden we wel de top van
de waterval bereiken die overigens niet meer bleek dan een klein stroompje
bergafwaarts vanwege de droogte. Na wel een half uur zwoegen
en zweten… het was echt een helse tocht… fysiek gezien dan, want het was wel
spannend en hebben veel lol gehad onderweg naar boven. Maar uiteindelijk
na ongeveer een kilometer klimmen, 3 liter vocht te hebben verdampt,
struikelend over mijn tong, vastklampend aan ieder boompje of struikje dat zich
maar aanbood, druipend van het zweet waren we dan toch eindelijk aangekomen op
de top van de waterval. Eigenlijk was de waterval toen niet eens meer zo
interessant want toen ik op de hoogste kei klom werd mijn adem benomen door het
uitzicht. We zaten werkelijk op het dak van het eiland… we konden de hele
kustlijn om ons heen zien, de jungle, de dorpjes, de rookpluimen van verbranden
van oude palmtakken. Schitterend.
Na onze ietwat snellere, maar niet
minder vermoeiende afdaling en 6 flesjes water vervolgden we onze weg. Het
blijft me verbazen hoeveel mensen letterlijk in the middle
of nowhere wonen. Een klein restaurantje runnen, of een kraampje hebben met een schamele collectie
souvenirs. Waar leven deze mensen van, want er komt hier volgens mij geen ziel,
laat staan zijn brommer of auto parkeert en 
besluit wat te gaan eten of
misschien wat te kopen van deze mensen.
Onderweg hebben we nog wat andere
dingen gezien zoals een olifanten farm. Er is mij
verteld dat deze olifanten worden gebruikt om stukken land op te ruimen, huizen
te bouwen etc. en dat dit invloeden zijn uit India net zoals het Hindoeïsme in Indonesie.
Rond een uurtje of 3 s’middags waren we aangekomen in het noordelijke puntje van
Koh Phangan. Hier ergens
moest het eilandje Koh Ma zijn. Als het eb is kan je
er nl. zo naar toe lopen over de zandbanken die dan
verschijnen. Eigenlijk een beetje net zoiets als
wadlopen, maar dan in het zonnetje ;)
Na een beetje rondrijden vonden we een
beach resort dat een strand
had en aansloot op de zandbanken van Koh Ma. Hier
hebben we de bike geparkeerd en zijn we op verkenning
gegaan. Wauw… het was werkelijk een heel mooi strand, zo jammer dat het ver van
de ‘bewoonde, feestende’ wereld af ligt, anders had ik hier wel een paar dagen
willen vertoeven. Maargoed, hier hebben we de rest van de dag rond gelopen. We zijn naar Koh Ma gelopen, maar konden
niet te lang blijven want het tij kwam weer op en als we niet oppasten moesten
we terug zwemmen, en daar waagde ik me 
liever niet
aan met mijn camera.
Nog even een uurtje zonnen op het
strand en daana hebben we ons klaargemaakt voor de
terugreis. Nog een allerlaatste blik naar de mooie zonsondergang alvorens weer
terug te keren naar het bruisende zuiden van Koh Phangan.
Teruggekomen hebben we lekker rustig
aan gedaan, eerst lekker een douche genomen, wat gehangen in de hangmat voor de
bungalow, een lekker cocktailtje gedronken en toen weer terug gegaan naar
toeristisch Had Rin. Lekker wat geshopped,
een restaurantje gepakt, nog wat gedronken op het strand waar we de 2 meiden
uit Australie weer tegenkwamen. De een wilde heel
graag naar de Half Moon Party,
en de ander was moe, wilde slapen, had geen geld meer… een beetje aan het einde
van haar Latijn. Uiteindelijk wist de een de ander toch over te halen, en wij
hadden inmiddels al een pamflet weten te bemachtigen
waar het adres op stond. Hoe het ook zij, je moest gewoon achter in een taxi
springen en vertellen dat je naar de Half Moon Party ging, dan wist de taxi chaufeur
exact waar je zijn moest… hoop je dan. Zelf wist ik dat ik helemaal eraan ging met al die
emmers drank, dus ik wilde eerst de motor thuis droppen en vanuit daar een taxi
pakken.
Zogezegd, zo gedaan. De zwaar
overgeladen taxi nam ons ergens mee naar toe waarvan ik zeker weet dat ik de
weg nooit meer terug had kunnen vinden. Donkere omgeving, slechte weg, takken
die zwiepen tegen het raam en het dak alsof we op een off
the road trip door de jungle waren midden in de
nacht. Je zou bijna beginnen te twijfelen of de taxi chaufeur je wel goed begrepen had… maar aan het einde van
de tunnel schijnt het licht… en wat voor licht. Wauw… een heel 
open gebied in het midden van
de jungle. Aangekomen op de Half Moon Party moesten we eerst in de rij staan en een goedkoop
kaartje kopen voordat we naar binnen mochten. Iedereen was bont gekleurd.
Allemaal hadden ze bodypaintings
van felle neon kleuren wat een mooi gezicht was in het
blacklight en het maanlicht en ook ik ontkwam er niet
aan. Dronken als ik al was werd ik op een muurtje neergezet en mocht ik alleen
gekleurd het feest in, en met nee werd geen genoegen genomen. Het was namelijk
volgens locale religie dat op elke Moon Party iedereen gekleurd behoort te zijn. Dat maakt de Moon Parties Uniek. Het schijnt
ook een grotere samenhang te creëren, waarschijnlijk omdat iedereen er net zo maf bijloopt als
ieder ander J
Hoe ik die nacht thuis ben gekomen
weet ik niet meer. Waarschijnlijk onder het wakende oog van mijn wat
verstandiger reisgenootje. Wel heel erg diep en lekker geslapen die nacht… ;-)
Ugh… 11.00h in de morgen, ik wordt wakker van wat muziek en wat geritsel in tassen… waar
ben ik? WAAR WAS IK?... Pfff… wat een nacht. Oh ja!
Vandaag varen we met de ferry terug naar Koh Samui, blijven daar nog 1 nacht slapen en dan vliegen we
terug naar Bangkok. Hmmm… ik kan maar beter opstaan
dan, want mjin travelmate
stond alweer helemaal paraat. Even snel de verf van mijn gezicht gewassen,
tanden gepoetst, mijn hele zooi gedumpt in de tas, mijn kleren van gisteren
hingen nog lekker in de wind uit te waaien… maar ik had geen tijd meer om
nieuwe uit te zoeken. We had a boat
to catch!!
Dus het met verf besmeurde kloffie van gisteren maar weer aan getrokken… ik keek ernaar
en dacht even; “Jeetje, achteraf wel zonde eigenlijk…” je doet wel eens gekke
dingen als je dronken bent… sommige acties zijn soms wat beter dan de 
andere.
Eigenlijk is de verdere reis compleet
aan mij voorbij gegaan. Alles geslapen. Het was dan ook niet echt een hele interessante reis, want het weer liet het die dag een
beetje afweten alsof het wist dat het een beetje een offday ging worden voor
me, en ik was zooooooo verschrikkelijk moe. Overal
waar we zaten dommelde ik in.
Uiteindelijk na een korte motorrit van
ongeveer een half uurtje kwamen we aan bij onze oude vertrouwde MoonHut in Koh Samui. Hier werden we hartelijk onthaald door de bediening
en de eigenaresse. En na een praatje en een lekkere maaltijd zijn we naar onze
hut begeleid. Hier moesten we even onze spullen weer sorteren en in de juiste
backpacks stoppen, en ons een beetje voorbereiden op de vlucht van morgen terug
naar Bangkok.
Die avond kreeg ik nog wat honger en
wilde eigenlijk bij die tante wat Thai gaan eten. Dus ik pakte de motor voor
nog 1 lekkere rit over het eiland, maar (uiteraard!) nam ik ergens een
verkeerde afslag. Na 10km begon ik me af te vragen of dit wel de juiste weg
was, want ik zag wel een HEEL erg veel jungle om mij heen, geen verlichting,
weinig mensen… Toch stug door blijven rijden. Niet lang daarna besefte ik ook
ineens dat mijn tank al bijna leeg was… Hmmm… stond
het kraantje nou op ‘open’? Of stond het
kraantje al op ‘reserve’? In dat geval zou de motor tot een
volledig stil komen te staan en was ik zwaar de sigaar! Geen mensen in
de buurt om de weg te vragen, opeens reed ik zomaar langs het vliegveld!!!??? Dat betekende dat ik helemaal naar het Oosten gereden
was met enorme omweg want van de MoonHut naar het
vliegveld was het enkel maar 15 km’s en ik had er
onderhand wel 40 gereden. EN nog steeds niets gegeten…
Uiteindelijk een 7-Eleven gevonden en daar met handen en voeten de weg gevraagd
en was ik na 10 minuutjes weer terug bij de MoonHut. Schuin
tegenover de MoonHut was ook een klein Thais restaurant open, dus heb ik daar nog even wat gegeten
voordat ik uiteindelijk in mijn bedje kroop.
D-day…10.00 Uur in de morgen… terug
naar Bangkok. All was set, het enige dat nog restte
was het terugbrengen van de motor naar de dealer. Ook wilde ik nog even een
kleine omweg maken omdat Wendy haar zonnebril was gesneuveld in mijn tas onder
het gewicht van mijn enorme dikke camera. En ook al was het een imitatie Chanel
bril, hij stond wel erg goed, dus vond ik het zonde om
zonder weg te gaan. Snel helemaal naar het zuiden gereden van het eiland waar
ze de bril had gekocht. Helaas, alles was nog gesloten. De gezellige standjes
waren nergens meer te bekennen en overal hingen de grauwe ijzeren roldeuren
voor de etalages. Enkele kleine shopjes waren nog over, dus daar maakten we een
paar stops voor. Helaas, niemand had dezelfde zonnebril te koop. Toen opeens weigerde
de motor te starten!!!!!
Het enige dat ik kon denken op dat
moment was; “NO BLOODY FUCKING HELL!!!
Ik ga mijn vliegtuig niet missen omdat dit ding ermee uitscheidt!!!” Nadat ik met de startmotor de hele accu had opgebrand
bleef er nog maar 1 ding over… Dan maar ouderwets aanrennen. Dus hup
versnelling in z’n 2 en galopperen maar. Helaas, na 2
pogingen kon ik concluderen dat de motor niet echt pakte… dan maar heel robuust
in z’n 1e versnelling. Ik nam een aanloop
en sprong in dameszit op het zadel, benen aan de linker kant en liet de
koppeling gaan… BOM! Stond ineens de hele motor stil, en kukelde langzaam om
naar de rechterkant… waar ik dus met mijn rug naartoe zat… Die kon ik niet meer
houden, dus ik sprong eraf en moest ‘m laten gaan. Gelukkig had ik een motor
uitgekozen met rolbeugels aan de zijkant, dus er was geen noemenswaardige schade.
Toen ik me omgedraaid had, kon ik de motor omhoogtrekken. Een diepe zucht en
nog 1x rennen dan maar… 1 plof van de cilinder moet genoeg zijn dacht ik, dus
ik rende extra hard, en JA, hij pakte, een plof en de motor was aan…. MOOI, die
doe ik ook niet meer uit nu J Mijn enige conclusie was, dat
ik afgelopen dagen het ding redelijk hard op z’n lazer
gegeven had, met inhalen op hellingen, HELE steile hellingen, hard remmen op de
motor etc. Daar is hij niet goed genoeg voor onderhouden en ’t
beestje begon echt een beetje de geest te geven. Ik meende het al te voelen
sinds een paar dagen, maar dacht dat het verbeelding was. Dus gelijk naar de
dealer gereden het ding gedumpt, iedereen hartelijk bedankt voor de service, en
een taxi genomen naar de MoonHut.
Nog even een ontbijtje met hun
unieke lekkere bananenshake waarna we opgehaald
werden door de taxi naar het vliegveld. Hier moest ik erg lachen omdat het
vliegveld niet echt op een vliegveld lijkt.
Het heeft meer van een beach resort. De incheck balie
bestond uit niet meer dan een houten tafeltje met nog zo’n
echte oude weegschaal ernaast. Er was geen lopende band, maar wel wat Umpa Lumpa’s achter de balie die
je tas naar een karretje brachten wat vervolgens naar het vliegtuig gereden
werd.
Hier links zie je het binnenplaatsje
van het vliegveld met bordjes naar de incheckbalie, restaurant, toiletten etc. en
rechts een foto van de balie met een Umpa Lumpa en de ouderwetse weegschalen die ze gebruiken.
Nadat we waren aankomen vliegen
met ons kleurrijke blije feest vliegtuig in Bangkok, liep het al redelijk tegen
etenstijd. Eerst even een hotel regelen. Dit hotel had ik via Kaled en James van de eerste dag gevonden. Het ligt in het
midden van Khao San Road
waar het allemaal schijnt te gebeuren s’nachts. De
bediening van het hotel was alles behalve vriendelijk en ze hadden niet echt
plezier in hun werk.
Ergens kan ik me daar ook wel iets bij
voorstellen want ik zou daar ook niet iedere dag 16 uur willen
staan. Genoeg begrip voor de locals! Tijd voor wat
actie!
Eerst ergens een lekker hapje eten. En
dan wil ik wel eens lekker gaan struinen over de beroemde Khao
San Road, want de eerste dag kwam ik niet verder dan
de eerste pub ;-) Voordat ik bij de
straat kwam werd ik even een Tailor shop binnengeleid waar mij een pak op maat werd aangeboden
door een Indiër. Hij gaf mij drinken en liet uitgebreid zien wat zijn sterke
punten waren van zijn producten en ik moest eerlijk zeggen, al mijn pakken uit
Nederland waren redelijk naturel vgl. bij wat hij allemaal aanbood. Ook de
prijs was ernstig goed, zo goed dat je er geen miskoop aan kon hebben
eigenlijk, en ik had nog nooit de ervaring mogen hebben dat er werkelijk een compleet
pak van gewoon een rol stof tot aan een compleet pak met overjas en 3 shirts
gemaakt werden. Erg interessant, goedkoop en zeer mooi! Goed, de maten waren
genomen, de stof voor het pak had ik uitgezocht met de hulp van de verkoper en
Wendy want ik vind het heel moeilijk om vooruit al te zeggen of ik het mooi ga
vinden of niet. Ook de stof voor de overjas en de shirts moest ik uitzoeken. De
volgende dag moest ik even rond 15.00h langskomen om de exacte maten te checken
van het grove model.
Hierna zijn we naar Khao San Road gelopen. Khao San Road is eigenlijk niets
anders dan een drukke straat met onwijs veel kraampjes
met souvenirs, aanstekers, kleding etc. waar heel veel verschillende
nationaliteiten elkaar ontmoeten, rondlopen en de locale pubs en clubs bezoeken.
Een orgie van licht, hawkers die je naar binnen
proberen te lokken, en dronken toeristen die niet meer weten aan welke kant van
de straat hun hotel ook alweer was. Ergens werd ik gevraagd of ik mijn haren
wilde laten invlechten, en een vriend van mij heeft dat ooit eens laten doen en
ik was eigenlijk wel nieuwsgierig hoe dat zou staan bij mij. In Nederland zou
dit mij ongeveer een paar honderd euro kosten omdat het erg arbeidsintensief
is. Het kostte het meisje dan ook net geen anderhalf uur voordat ze klaar was,
en ik hoefde haar enkel maar 12 euro te betalen. Kijk! Dat
zijn prijzen waar over te praten valt. Aan het resultaat moest ik wel even
wennen. Het voelde alsof ik een hele strakke pet op
had en als ik mijn hoofd draaide kon het maar een beetje omdat ik mijn hele nek
meetrok. Wennen dus. Hierna was het eigenlijk alweer 2 uur s’nachts
en had ik het wel een beetje gehad. Vlak hierna ben ik dan ook lekker in mijn
bedje gedoken en lekker gaan slapen.
Goedemorgen Bangkok! Vandaag heb ik grootse plannen met U. Voor lunch wil ik
het paleis gezien hebben, daarna sluit het namelijk. Daarna wilde ik naar het Oriental Hotel vragen over een boottocht over de rivier met
een boot die ingericht is als club, daarna was er nog een speciaal groot
winkelcentrum waar Wendy heen wilde gaan. Zij heeft nl.
een jaar in Bangkok gewoond, dus ze wist haar weg wel een beetje te vinden. Kan altijd van pas komen!
Dus we zijn naar buiten
gewandeld en werden al gelijk overvallen door verschillende mensen die een TukTuk aan boden. Dat is een bromfiets op drie wielen met
een bakje achter waar twee personen in kunnen zitten. Deze karretjes nemen je
dan (hopelijk) voor een mooi prijsje mee naar de plek waar je wilt zijn. Helaas
wordt je wel bloot gesteld aan alle benzine en gasdampen van de stad, want
zelfs een TukTuk staat soms in de file… en van
katalysators hebben ze daar nog nooit van gehoord.
Rond 11 uur waren we bij het
Paleis en hebben daar veel foto’s gemaakt. Heel erg veel goud, veel beelden, je
moest in elk geval je benen bedekken, dus korte broeken of korte rokjes waren
niet toegestaan. Wendy moest dus een lange rok gaan huren bij een van de lokale
souvenirshops. Een hoop mooie gebouwen gezien, de versiersels zijn
ongelofelijk. Zoveel mozaïeken, en zoveel werk wat er in gestopt word… om nog
maar te zwijgen over het poetswerk wat je er aan hebt! Na een uur foto’s
schieten, bij tempels naar binnen te zijn gegaan (altijd je schoenen of
slippers uit doen!) hadden we het wel een beetje gezien. Het was mooi J en een heleboel werk als je het mij
vraagt.
Onze volgende stap was het Orienthotel voor de partyboat.
Weer in een TukTuk gesprongen en een klein prijsje
afgesproken, maar op voorwaarde dat we een stop maakten bij een kleermaker
ergens. Eerder had ik al iets gehoord over hoe dat werkt, als zo’n TukTuk driver
ergens toeristen brengt, dan krijg hij een commissie van ongeveer 200B aan
benzine voor zijn karretje. Dat is niets vergeleken met de 40B die wij met hem
afgesproken hadden. Okay, gun hem ook een pleziertje, dus wij daar naar binnen.
Gelijk zo’n gast op je nek die je z’n hele winkel wilt
laten zien. “Jajaja, maar waarom zou ik nu juist bij
jou mijn pak willen laten maken?” Vroeg ik hem. ‘Because I have best quality
my friend…’. Nu werd ik
nieuwsgierig want ik weet natuurlijk heel weinig van kleermakerij maar ik wist
wat mijn eigen kleermaker mij had laten zien, dus ik vroeg “Kan je mij laten zien waar dat enorme verschil in kwaliteit dan in
zit?” Dat kon hij niet en hij werd me gelijk ook een beetje zat geloof ik, want
redelijk snel werd ik vriendelijk de winkel uit gebonjourd… Mij best…, apart
volk hoor.
Goed, wij weer op de TukTuk, en die bracht ons ineens bij een Silver Juwelier… jahaa… daar
betaal ik niet voor. Maar er werd bijna gesmeekt of we niet hier even naar
binnen konden gaan dus vooruit… maar echt de laatste hoor! Wij hebben ook een
tijdschema! Goed, hier heb ik toevallig wel een leuke duimring gevonden, maar
alleen omdat 
ik al een tijdje op zoek was
naar eentje ;-) echt waar! Enfin, wij weer in de TukTuk, en toen wilde hij naar NOG een zaakje ergens gaan…
dus volgde er een hele discussie over dat we nu even zonder gezeik naar onze
bestemming wilden gaan. Toen vroeg hij of hij ons op een taxi kon zetten, maar
in dat geval weigerde ik hem te betalen, want ik wilde naar het Oriental Hotel, en dat was de deal. Dus na een kleine
woordenwisseling kwamen we aan bij het Oriental
Hotel.
Binnen gekomen bleek het Oriental Hotel helemaal geen bootrips meer te regelen.
Daarvoor moesten we naar het Sangrila Hotel verderop
zijn. 5 Min lopen vanaf daar. Maak daar maar een half uurtje lopen van, want
het was een behoorlijk eind. Daar aangekomen wisten ze niets van een Partyboat, maar wel van boattrips
naar Ayatuya. Een plek waar ik toch wel 
graag naar toe wilde gaan
vanwege zijn oude tempels. Via het hotel een day trip
geboekt voor de volgende dag omdat ik Bangkok al een beetje zat begon te
worden. Teveel rook, teveel gezeik, teveel gebedel, teveel getrek. Lekker even
er tussenuit met een boottochtje op de rivier leek me wel wat.
Hierna zijn we naar het MBA gegaan.
Dat is een heel groot winkel complex in Bangkok. Met
binnenin winkels zoals wij die kennen, maar ook hele gedeeltes met alleen maar
kraampjes die mobiele telefoontjes verkopen enzo.
Hier hebben we lekker Tepanyaki gegeten, en wat rond
gewinkeld. Inmiddels was het alweer 16.00h, een uur te
laat voor de afspraak met de kleermaker! Deze keer hebben we maar een taxi
genomen MET de meter aan want dat gezeur en gezanik
met die TukTuks heb ik nu wel een beetje gehad.
Hij heeft ons eerst gebracht bij een
computer complex, want ik moest nog een externe harddisk kopen om al mijn
foto’s op te zetten. Hierna zijn we door getuft naar Khao
San Road. 18.00h. De kleermaker stond al te wachten,
maar vond het niet erg. Ik kreeg snel wat lappen stof omgehangen wat enigszins
leek op een colbertje en hetzelfde gold voor de overjas. Nog even werden alle
maten goed aangekruist en toen was het alweer klaar. En konden we gaan. Tijd
voor een hapje eten. Maar eerst wilde ik van die vlechten af. Ze maakten me
gek. Mijn hele hoofd trok en ik vond het wel weer welletjes geweest. Het was
een leuk experiment, maar ik was blij toen het eruit was. Het gevolg was dat ik
een enorme Afro op mijn hoofd had ineens en ik eerst
een goede douche moest nemen voordat het er weer een beetje fatsoenlijk uitzag.
Hierna hebben we een lekker hapje
gegeten ergens langs Khao San Road,
en nog een beetje rondgekeken tussen alle winkeltjes. Hierna zijn we in een taxi
gesprongen naar het PatPong area,
want hier zaten een hoop interessante clubjes waar 10 meisjes achter de bar
staan te dansen aan palen. Net als ons eigen Red Light
District was dit ook een plek wat je gezien moest hebben, maar alles was al
grotendeels afgelopen toen we daar uiteindelijk aankwamen. Wel hebben we even
rond gekeken, kennis gemaakt met de bediening van een tentje daar die ons iets
meer over de clubs kon vertellen. Waar je op moest letten enzo.
Na een drankje in een club vol lelijke danseressen hielden we het voor gezien
en zijn we terug gegaan naar ons hotel. Morgen hadden we een boottocht, en
moesten om 06.00h alweer paraat staan voor de pickup.
Hierna zijn we met de hele groep op
een boot gestapt waar we uitgebreid te eten kregen en we lekker op het dak terras
konden zonnen, slapen of naar de omgeving kijken.
En er viel heel wat te zien. Vooral
veel armoede, maar ook de chaos van transportbootjes, grote duwbakken en
winkelbootjes op de rivier.
Terug in Bangkok moest ik wederom even
langs de kleermaker om nu het hele pak als een geheel te passen. Deze keer was
ik gelukkig ruim op tijd. Alles klopte wel ongeveer. Hier en daar moest nog
iets meer ruimte gecreëerd worden omdat als ik door mijn knieën ging de broek
te strak kwam te zitten en ik bang was dat hij zou scheuren evenals de jas die
vond ik een tikje te strak zitten hier en daar. Dat zou allemaal worden
vermaakt. En aangezien we de volgende dag zouden vertrekken naar Indonesië
moest het pak wel voor lunchtijd af zijn de volgende dag. Maar dat was allemaal
geen probleem. Even thuis een douche genomen en toen de stad weer in om wat te
gaan eten. Een heel mooi plekje gevonden met uitzicht over Khao
San Road boven in het restaurant waar ik de eerste
dag wat gedronken had met Jorn, Debbie,
Kaled en James.
Na het eten
liepen we terug naar het hotel en kwamen we nog een bekende tegen; Adele samen met 2 vrienden van haar. Adele is een goede vriendin van
Wendy uit Taiwan die ik ook had ontmoet toen ik daar aan het werk was. Een leuk
weerzien dus, maar zij gingen eerst een hapje eten in de stad, en wij waren
alweer onderweg naar onze volgende event; een MUAY
THAI boxing match! Ja, je kan
Thailand niet verlaten zonder een echte Muay Thai
match gezien te hebben. Dus gingen we naar het stadion, ik samen met mijn
camera. En het waren mooie gevechten. De eerste was een westerling die het
opnam tegen een Thai. Helaas legde hij het af tegen de Thai. En door een
overvloed aan bloed werd de wedstrijd uiteindelijk gestaakt en moest de jury
beslissen wie de wedstrijd gewonnen had. De keuze ging uiteindelijk naar de
Thai die het duidelijke overwicht had in de wedstrijd. De volgende wedstrijd
waren twee Thaise boxers en die werd onverwacht beslist door een K.O. van de boxer waar iedereen het het minste van verwachtte! De neergeslagen boxer kwam
niet meer bij en moest letterlijk op een brancard afgevoerd worden. Alle bookies die beneden in de arena stonden gingen uit hun dak
want er werd flink illegaal gegokt daar. Een groepje mannen dat boven over de
reling hing, wild naar beneden aan het schreeuwen waren en met geld stonden te
wapperen wilden graag hun geld ‘beleggen’. Links in de hoek stond het live
orkestje dat telkens als de bel ging weer begon te spelen en de maat van het
gevecht aangaf.
Na de spannende gevechten zijn we de
stad in gegaan. Naar het PatPong area
dat we de avond daarvoor al verkend hadden. Een taxi chauffeur wilde ons wel
brengen, maar wilde niet de meter aanzetten. Dus ik stelde een bedrag voor dat
veel te weinig was. De taxi chauffeur accepteerde het vreemd genoeg en nam ons
mee. Maar, hij nam ons niet mee naar het PatPong area zag ik, hij ging precies hetzelfde doen wat de TukTuk drivers ook deden. Hij
bracht ons nl. naar een club waar we veel entree
moesten betalen en dat was volgens hem en de meneer
die de deur opendeed de beste PingPong bar die er
was. Het gebied schijnt nl. bekend te zijn geraakt
door zijn ietwat bizarre PingPong shows met vrouwen.
Gebruik je fantasie maar. Maargoed, daar wilden wij niet heen, dus de taxi was
verplicht ons te droppen aan de straat, en kon zijn commissie vergeten. Dat
scheelde weer een smak geld, maar ja, dan moet hij maar niet proberen een extra
centje uit ons te slaan.
Hier zijn we Adele
nog tegengekomen en na 2 uur ging alles dicht. Daarna zijn we teruggekeerd naar
ons hotel en gaan slapen want morgen moesten we om 12.00h naar het vliegveld om
naar Indonesië te vliegen… en ik heb er erg veel zin in. Bangkok is leuk, maar
twee dagen vind ik al veel. Vooral omdat het zo’n
gezeur is als je ergens heen wilt. Het verkeer is nog gekker dan Taiwan, en de
taxi’s en TukTuks moet je constant discussies voeren
waar je heen wilt… of ze doen net of ze je begrijpen, maar blijven doelloos
rondrijden, of willen je dumpen bij iedere shop waar
ze commissies vangen. Bedankt, maar toch maar niet J!
