Wat mij beweag dizze webside te meitsjen

Op in dei, omtrint oardeljier ferlyn siet ik wat doelleas achter myn bureau.
Ik startte myn browser op en googlede op de namme fan myn ferstoarne omke Klaas Postma, âldere broer fan myn ek ferstoarne heit, Klaas. Neffens my wier in grutte held, dy't syn libben jûn hat in it slimste konflikt fan de 20e ieu, de Twadde Wrâldoarloch.
Hij wie de oprjochter en ien fan de lieders fan in fersetsgroep yn Utert. Dat wie alles dat ik op dat stuit wist.
Ta myn grutte fernuvering wie der in komplete webside wije oan dizze man. Ik kaam derachter dat syn stoflike resten yn in eregrêf yn Utrecht lizze, tegearre mei 17 oaren fan de "Oranjevrijbuiters". Webmaster: Henk Kerkhof, waans heit ek ien fan de 18 slachtoffers wie, en sels noch famylje fan mij fan memmekant. In tige sympatike man.

Me standing on a bridgeDit brocht mij oan it tinken tinken oer myn hele famylje fan heitekant. Werom wist ik dit net? Sterker noch: Werom wist myn heit net fan dit monumint, of woe hij der gewoan net oer prate?
It antwurd is sljochtwei konkreet: De famylje is útelkoar rekke troch fundamentele polityke ferskillen.

Wêr't ien broer in hege funksje ferfolde yn de Nederlânske Nationaal-socialistische Beweging, de NSB, siet de oare yn it ferset, en focht in terjochte striid tsjin de Dútse besetter. Wer in oar lied freeslik yn Nederlâns East-Ynje yn in Japâns konsintraasjekamp, lykas syn frou en bern. Nei de oarloch waarden de iene suster en har mem sûnder útlis fan - foar my alteast - dúdlike reden yn kamp Westerbork opslúten. En al gau ek wer frijlitten. Ús heit wurke as provinsjeamtner ûnder de nazibesetting en die  wat propaganda. Hjirfoar is hij letter ek feroardield. En om let de jongste: Dy joech himsels op foar de Waffen SS en focht yn de Sovjetunje. Harren heit Sjouke ferstoar fanwege in swakke sûnens en fertriet yn 1943.

Ik, op in brêge.
Slachtoffers, kollaborateurs en minsken dy't der mar sa'n bytsje omhinne stienen, allegear yn ien famylje. En in protte nuvere geheimen.......skeletonskeletonskeletonskeletonskeletonskeleton.

2 jier lyn wist ik dit alles net, teminsten net en detail. Eat prigele mij om kontakt te sykjen mei omke- en muoikesizzers, dingen te lêzen en fan harren ferhalen te fernimmen, fan al myn omkes en myn muoike.  "Google wie myn freon", bij it finen fan ynformaasje as ek bij it finen fan adressen en telefoannûmers mei help fan it bytsje ynfo dat ik hie. It wie in geweldige erfaring, dy't begûn mei it finen fan Klaas syn soan, John, mei help fan de Dienst Burgerzaken yn Utrecht. Ik fûn Christa, Hennie's dochter, praatte en emailde mei bern fan Jacob, frege ús mem en twa susters dy't noch yn libben binnen en besocht Bert syn noch libjende soan.

Elkenien fan harren wist wat, fansels foaral oer de eigen heit, en stikjes oer de oare 5. It wie as in puzzel. Mei elk stikje waard my mear dúdlik.Fassinearjend. Earlik wier, se wiene allegearre aardich tsjin mij, woene graach oer de eigen libbens fertelle, en fansels wiene hja ynteresseard yn wat ik harren fertelle koe.
Wat hjirnei gebeurt? Wa wit. Ik hoopje op in goed kontakt, mar sil mar ôfwachtsje. Ik haw it ferhaal ferteld. Net ien fan guonnen út de generaasjes wêroer't ik fertel is noch bij ús, allinnich mar yn de hollen en herten fan harren neiteam. En ynstee fan in tûzendjirrich ryk, winskje ik tûzend jier, en mear frede foar ús en de generaasjes dy't nei ús komme sille.


Wiebe Anjo Postma, Tilburg, July 2008

Werom nei it hotel
Nei it famylieportret