Leegte

Elke keer als ik van het perron af stap val ik in een gat
een leegte die ik niet snap,
verwacht ik je gezicht te zien
maar misschien gaat dit wel nooit meer gebeuren
herinneringen gekoppeld aan geuren
halen beelden naar boven die ik graag opnieuw zie gebeuren
en terwijl ik dit denk sluiten achter me de trein deuren.
Maar het is al zo duidelijk gemaakt
dat het beter is dat ik deze gedachte staak
omdat ik alleen mezelf raak en gek maak
En toch tegen beter weten in houd ik er aan vast
omdat ik de komende drie jaar toch op dit station uitstap
een onsubtiele grap maar de realiteit is onverwacht en hard
en geen leugen die dit feit verzacht,
dat had ik nooit gedacht,
maar dit eind had ik ook niet verwacht
uiteindelijk is het leven de laatste die lacht
Het is pijnlijk om deel van een keus te zijn
waar je niet achter staat maar
bij hopen ben ik niet gebaat
toch kan ik niet om de waarheid heen lopen
dat ik van je houdt en dat is niet gelogen.
Je zou denken, mijn ogen zijn open
en ik nu weet waar ik sta, maar ga zelf maar eens na
als je afgesloten bent van dat waar je om geeft
en waar je voor leeft, is niet iets dat je snel vergeeft of vergeet.

Het is de kilte van gewenning aan leegte,
Gevoel kruist met logica de degens,
Een duel in de kern van mijn wezen,
Een oordeel is geveld maar niets is vergeten,
Het is het gevoel dat me blijft steken,

Het is de kilte van gewenning aan leegte,
Gevoel kruist met logica de degens,
Een duel in de kern van mijn wezen,
Een oordeel is geveld maar niets is vergeten,
Het is het gevoel dat me blijft steken,
Dit is diagnose tot genezing.

kijk in mijn ogen en zie mijn ziel
kijk in mijn ogen en voel hoe fragiel
de tijd is, die we met elkaar kwijt zijn
kijk in mijn ogen en kijk hoe we de waarheid kwijt zijn
kijk in mijn ogen om te geloven om te beloven
dat je bij mij, jezelf zal zijn
en zodra dat is gelogen
je bij me weg gaat omdat er anders gelogen tijd is vervlogen
kijk in mijn ogen en zie de beslissing
kijk in mijn ogen en zie de vergissing
die mis ging toen we niet meer wisten
wat er in elkaar omging en het van recht naar krom ging
kijk in mijn ogen terwijl ik mijn tranen probeer te drogen
ik ben slecht een met mijn emoties
en ook al wil ik de waarheid niet weten
kan ik de goede en slechte tijd niet vergeten
je hebt zoveel tijd aan mij besteed
dat ik je onmogelijk vergeet
en de indruk die je hebt achter gelaten
zal slecht na lange tijd vervagen als dat al waar is
want het zit verstopt in lagen van mijn herinnering
en ik ga er steeds dieper op in
om te kunnen analyseren
om er van te leren en misschien het tij te keren
Het is niet alleen de rust die wegvalt
maar ook een deel vertrouwen
om een toekomst met iemand anders op te kunnen bouwen
ondanks dat kijk ik liever nog niet naar andere vrouwen
want ik zit nu nog in de nabeschouwing
De kleren waar ik in zit zijn koud
Een spreekwoord uit elkaar gehaald
En anders opgebouwd
Maar de betekenis die er uit voort komt
Wordt niet gemist bijna 2 jaar is niet niks
Maar het is wel over in een flits
En ik heb het gevoel dat er verkeerd is beslist
Hoe kan ik vergeten, dat is slechts een illusie
Want jij woont in de stad van mijn studie
Waar ik naar buiten kijk is het net of het lijkt
dat je er bent maar dat zijn spoken uit een andere tijd
het went maar niet, zelfs niet als ik schrijf
mijn pen bloed woorden die ik in gedachten blijf horen
schaatst over het papier om zinnen over te zetten
om in te gaan op facetten van gesprekken
om te double checken of er plekken zijn
die we blanco hebben gelaten
of proberen te achterhalen
waar we de waarheid hebben verlaten
waar; in de het geheel zitten de hiaten,
waarom stopten we met praten.

Het is de kilte van gewenning aan leegte,
Gevoel kruist met logica de degens,
Een duel in de kern van mijn wezen,
Een oordeel is geveld maar niets is vergeten,
Het is het gevoel dat me blijft steken,

Het is de kilte van gewenning aan leegte,
Gevoel kruist met logica de degens,
Een duel in de kern van mijn wezen,
Een oordeel is geveld maar niets is vergeten,
Het is het gevoel dat me blijft steken
Dit is de diagnose tot genezing.

DmC.