De panfluit of pansfluit is een blaasinstrument bestaande uit een aantal, veelal 5 à 7, meestal aan één zijde afgesloten (‘gedekte’) buisjes van ongelijke lengte, zodanig aaneen bevestigd tot een rij dat zij geleidelijk langer worden; zij zijn in het algemeen uit bamboe of riet vervaardigd, hebben geen mondstuk of vingergaten (produceren dus één toon) en worden als een holle sleutel aangeblazen. De panfluit werd waarschijnlijk reeds in de steentijd gebruikt. Zeer oude exemplaren zijn gevonden in o.a. China, Zuidoost-Azië, Melanesië, Polynesië en Peru, naar materiaal (o.m. klei) en vorm (tot 30 buisjes; soms in meer dan één rij bevestigd) zeer verschillend. Thans is de panfluit, die haar naam dankt aan het feit dat de oude Grieken de uitvinding van hun syrinx (Gr., = herdersfluit) toeschreven aan de god Pan, maar overigens onder vele andere namen bekend is (bijv. Italië: fregamusoni; Peru: antara; Ecuador: rondador), nog als volksinstrument in o.a. Zuid-Amerika en Zuidoost-Europa, waar in Roemenië virtuoze bespelers van de musical voorkomen, in gebruik.