De hobo is een hoogklinkend, dubbelrietinstrument. In de 17e eeuw werd de hobo ontwikkeld uit de sopraanschalmei, omdat men de behoefte had aan een instrument voor huisconcerten, dat de meeslepende schalmeiklank kon vertolken. De eerste hobo's zijn waarschijnlijk vervaardigd door leden van de familie Hotteterre. In de loop van de 18e eeuw werden hobo's van verschillende afmetingen aan het orkest toegevoegd. In het begin van de 19e eeuw wordt het "Parijs conservatoriumsysteem"ontwikkeld door Triébert en Buffet, gebasseerd op het Boehmsysteem. Er bestaan nu nog allerlei klepsystemen op de hobo, verschillend van bouwer tot bouwer. De hobo is misschien wel het moeilijkste instrument in een harmonieorkest wat er is om te spelen. Het instrument bestaat uit de delen: dubbelriet, stift (waarop het dubbelriet is geplaatst), bovenstuk, onderstuk en beker, en is gewoonlijk van grenadilhout. De toongaten in de 66,5 cm lange buis kunnen door middel van kleppen gesloten of geopend worden, waardoor de luchtkolom verkort kan worden.