Van Panama naar de Marquesas (15/2 tot 15/5)
Adieu Panama.
De Las Perlas eilanden. Veel politiek uitgespeelde leiders en criminelen als de Sjah van Perzie en Al Capone brachten hier hun tijd door op een privé eiland. Hier op het eiland van meneer Tupperware woonde een bejaard Duits echtpaar in een schamele hut. Ze verbouwden wat fruit en groente We hebben wat gekocht voor de naderende overtocht naar de Galapagos.
Dit is natuurlijk niet die Duitser maar een wild zwijntje dat hij had gevangen.
Achthonderd mijl verderop. De Galapagos eilanden. Het worden nu heel wat dierenplaatjes
De zeeleeuwen zijn nergens bang voor. En Anja?
De beroemde Galapagos schilpad. Kan 150 jaar oud worden.
Een uitzichtpunt waarop Eelco te zien is. Een solozeiler waarmee we een heel eind zijn opgevaren
Moeder en kind.
Alle twee handtam.
Een verdwaalde flamingo.
De rest van de familie.
De bergen in. Zonder ervaring drie uur op een paard! Wat deed er niet zeer?
Een desolaat vulkaangebied.
De auteur onderzoekt het zwavelgehalte.
Alweer handtam: de pinguďns. De noordelijkst voorkomende soort. Het water is hier zelfs aan de evenaar koud door de Humboldstroom.
Obers genoeg.
Blauwvoetrotspelikanen. Lijken totaal niet op de gewone pelikaan. Laten zich werkelijk als een steen van dertig meter hoogte in het water vallen als ze vissen.
Het is niet altijd leuk als dieren tam zijn. Zeeleeuwen in de bijboot. Rot op fregatvogel!
Een volstrekt zinloze muur in de middle of nowhere. Lieten ze gevangenen als bezigheidstherapie bouwen. (tot in de vijftiger jaren!) De "Wall of Tears" heeft talloze doden gekost.
Een onbekende schoonheid in de wildernis.
Vertrokken naar de Marquesas. 3000 mijl verderop. De eerste dag. Dertig kilo spieren. Genoeg eten voor maanden als je een vriezer zou hebben. Helaas!
We hadden deze tonijn graag laten leven. Dat lukt natuurlijk niet. Voorlopig vis eten tot het je neus uitkomt.
Een walvis die een paar keer onder onze boot door is gezwommen. Wel een beetje griezelig. Wat een kanjers.
Om een lang en toch wel zwaar verhaal kort te maken. eindelijk na 24 dagen Fatu Hiva in zicht.
De boot volledig aangegroeid met eendenmossels. Deze beesten gedijen alleen op varende schepen. Het heeft ons veel snelheid gekost.
De eilanden hier zijn te mooi om waar te zijn. De mensen zijn onbevangen, vriendelijk en vrijgevig. De ankerplekken zijn helaas minder prettig omdat er altijd deining staat. De stranden vaak onbegaanbaar door de nono's. (een soort kleine muggen) Dat is wel jammer.
Helaas lukt het ons niet om de eilanden zo te fotograferen dat we ze de eer aandoen die ze verdienen.
Tussen de eilanden een marlijn van 1,65 meter. De droom van sportvissers. Helaas is het geen smakelijke vis .Wij hadden liever een tonijn(tje!) of een dorade gevangen.
Brel ligt hier een paar straatjes naast.
Gaat wat anders als bij onze slager.
Voor een T-shirt kregen we een flink stuk geit. Geld interesseert de mensen hier niet.
Over een paar dagen gaan we richting Tuamotu archipel en daarna Tahiti.
