11. Van Curaçao naar Panama (1/12 tot 15/2)
Curaçao is een eiland waar je zonder auto moeilijk terecht kunt. Dit soort plaatsen zijn normaal onbereikbaar.
Afscheid van de bemanning. Zij moeten weer aan het werk.
Sinterklaas bij een zwarte bevolking. Hoe zou zwarte Piet er hier uitzien vroeg ik me af. U ziet het, zo zwart dat negers er bleekjes bij afsteken. Zo voelt niemand zich gediscrimineerd.
Een nieuwe bemanning meldt zich aan. Ze halen hun duikbrevet in record tijd..
Een dag naar klein Curaçao, een eilandje ten zuidoosten van Curaçao.
Uitrusten van de uitputtende cursus. Aan alles komt een eind en dus ook weer naar huis.
Tussen Curaçao en Cartagena zijn hoogte en dieptepunten Deze tonijn is goed voor vier dagen overvloedig eten. De storm die we meemaakten staat niet op de foto.
Cartagena ziet er Spaanser uit dan Spanje.
Met handkarren door een luxe wijk.
Cartagena is een van de weinige "veilige" steden van Colombia. De veiligheid wordt hier met harde hand gehandhaafd. Het is dan ook een beetje een bedriegelijk beeld van de werkelijkheid.
Iedereen probeert wat te verdienen.
Ook dit is Cartagena!
Van Cartagena naar Rosario. Duidelijk een gebied voor de rijken. Privé eilandjes bij de vleet. Hoe kan je zoveel geld verdienen in zo'n arm land?
Ook voor de rijken schijnt de zon en gaat hij onder.
Op weg naar de San Blas. Een eilandengroep waar nog indianen op traditionele wijze leven. Ze hebben hun autonomie bevochten op de Panamezen. Dit is het eerste contact.
We komen aan bij Isla Pinos. Het dorp ziet u in de verte liggen.
Eerst toestemming vragen aan de saila (opperhoofd) of we het dorp binnen mogen. Fotograferen is verboden. Alle foto's zijn dus stiekem gemaakt
Het zusje van Hiawatha.
Een begraafplaats. De doden slapen en leven voort in deze dorpen. Drie maanden blijven de nabestaanden dagelijks op de begraafplaats. Ze eten, drinken er en ontvangen bezoek. De doden liggen in hangmatten onder de grond.
Alles gebeurt met dit soort kano's. Buitenboordmotoren en kunststof boten zijn er niet.
Kinderen zijn overal het zelfde.
Zo gaan de Zo gaan de Kuna vrouwen gekleed. Deze outfit is er niet voor de toeristen, want behoudens een handjevol zeilers komen die hier niet. Op de achtergrond hun huis van bamboe en bladeren. Geen kasten, geen elektra. Alleen een hangmat, een paar pannen en wat losse spullen.
Een rivier op in het regenwoud van de Kuna's.
Ongelofelijk mooi op de foto. De werkelijkheid kan anders lijken. Hitte, muskieten dorst en vermoeidheid geven er soms een andere kijk op.
Mamaputi, een ander eiland. Op de pygmeeën na zijn het deze mensen de kleinste ter wereld. Overal is iedereen vriendelijk en gastvrij. Alleen geen foto's!
Sommige eilanden zijn dun bevolkt, andere barsten uit hun voegen. De rood wit blauwe vlaggen zijn niet voor ons, maar van een politieke partij. Leefbaar Panama of zo iets.
Tussen de eilanden wordt flink gevangen.
Wie wil er nu een huis met een tuin?
Afscheid van de Kuna's. Dit was slechts een impressie. Een fantastisch ervaring waar een fotologboek erg te kort schiet.
Het Panamakanaal. Geen foto's van Colon en Panamacity. Te gevaarlijk om over straat te lopen, laat staan met een camera. Wie wil er trouwens een mestvaalt fotograferen. Wat een puinhoop. Ongelukkigen die daar worden geboren.
Het kanaal door gaat niet zonder slag of stoot. We beleven een paar spannende momenten. Eerst als bemanning met een ander schip, dan met onze eigen boot. Je tekent er voor, dat alles wat er fout gaat nooit de schuld kan zijn van de kanaalautoriteiten. Ik heb genoeg stof voor een dik boek over wat er door hun schuld fout gaat. Veel mensen lopen schade op of moeten hoge boetes betalen.
Gelukkig komen we er heel aan. Met onze jonge Zuidafrikaanse (kanaal)bemanning. drinken we er een biertje op.
Wie had dat ooit gedacht. We zijn in de Pacific!
