Van Trinidad naar Curacao (15/8 tot 1/12)
Bijna vier maanden in dertig foto's, dat valt niet mee.
Trinidad, hoorden we, is heet, vochtig, smerig, er zijn muggen en alles gaat er stuk. Voor een groot deel klopte dat ook. Toch is de natuur hier fantastisch mooi.
Een slang in de bomen, Geen kleintje ook. Gelukkig is hij niet giftig.
Het eiland Chacachacara. Vijftig jaar geleden gesloten als lepra-kolonie. Hier kun je zien wat er gebeurt als je vijftig jaar geen onderhoud pleegt.
Het oerwoud neemt alles terug. Het is hier net als in een tuin. Een strijd tegen de natuur die altijd wordt verloren
Een simpele duikset gekocht voor onderwater klussen. Hoe het moet wordt geleerd uit een geleend boekje. Neem hieraan geen voorbeeld!
Via Los Testigos (mooi, maar geen foto's) naar Margarita. Margarita is bijna helemaal failliet na de stakingen in Venezuela. Vroeger was dit het meest luxueuze hotel (Bonita*****), met een achttien holes golfbaan. Nu leeg en in verval. Wat een verspilling.
De boot is heel erg aangegroeid en moest nodig het water uit.
Na anderhalf jaar onder water ziet de romp er van dichtbij er eigenlijk wel mooi uit.
Uitzicht vanaf de boot vanaf het droge. Ook niet mis.
Een week keihard werken in de bloedhitte. Welke gek heeft bedacht dat arbeid adelt.
Twee weken naar Nederland voor de promotie van onze zoon Rutger. Plechtige en feestelijke momenten wisselen elkaar af.
Daar komen dr. Rutger en Karin aan boord in Margarita. Ze varen mee naar Curacao. Dit is geen wetenschappelijke manier van roeien!
De plaatjes van Margarita bespaar ik jullie. Kijk maar in de vele reisfolders. Dit is Blanquilla. Bewoond door ezels, papegaaien en hagedissen.
De bemanning krijgt al een beetje zeebenen.
Los Roques. Veertig eilanden waarvan er maar enkele bewoond zijn.
Een beetje Hollands tafereel.
Bewoond, maar geen asfalt.
Een zeester van onder de boot. Hij voelt aan als koraal.
Zo'n overtocht valt niet mee!
Wakker worden en pas op je vingers.
Bij Aves Sotavento worden Rutger en Karin opgebracht door de Guardia. We hadden ons niet gemeld. Ze waren overigens erg vriendelijk.
Natuurlijk moeten de duikspullen worden uitgetest op Bonaire.
Na het zwemmen even de menigte toegesproken.
Desolaat maar mooi.
De hagedissen hebben hier geen natuurlijke vijanden. Een voorproefje voor de Galapagos?
Hier kunnen we trots op zijn. Een gesubsidieerde slaven meergezinswoning uit een vorige eeuw.
Net gevangen onder de boot. We hebben weer wat te eten.
Curacao:Willemstad. Net als op Bonaire, lijkt het alsof we alweer terug in Nederland zijn.
Wat nu? Eerst wachten op onze jongste zoon met vriendin. Dan naar Cartagena in Colombia en naar de Kuna indianen op de San Blas eilanden in Panama.
