·         Een Australische highway is zo breed als een Nederlandse B-weg, en er moeten nog roadtrains overheen ook.

·         Oneindig asfalt…

·         … oneindige, eenzame dorheid …

 

Dinsdag 4 en woensdag 5 juni 1996

 

Bus, bus en nog eens bus.

Outback, outback, outback.

Vierendertig uur lang glijden alleen maar bomen, gras met af en toe een struisvogel en een dode kangoeroe langs de kant van de weg voorbij.

Slechte weg.

Eenzaam en verlaten.

Dit is niet echt mijn land. Als bewoner van zo’n beetje het dichtst bevolkte kikkerlandje in de wereld voel ik me volledig ongepast in wat op mij overkomt als het leegste land ter wereld. Die Aussies vinden het bij ons vast benauwend. Welnu, ik krijg het hier benauwd van zoveel uitgestrektheid en eenzaamheid.

Ik ben dan ook blij als we eindelijk weer in de bewoonde wereld komen, na vierendertig uur bus!

 

Licht glooiend strekt een smalle twee baansweg, wat ze hier highway (!?) noemen, langs dun bezaaide bossen met dorre bomen die weinig schaduw geven op het gele gras en de rode grond. De weg is slecht en af en toe zo smal dat de bus bij een spaarzame tegenligger een strook rode grond nodig heeft. Kilometers en kilometers vreet de bus zonder dat het hete landschap verandert. Langzaam worden de bomen en struiken schaarser terwijl de bus heel af en toe een paar huizen en een benzinepomp langzaam passeert waarbij de chauffeur een pak papier het raam uitgooit om de bus vervolgens weer in de vijfde versnelling te zetten. Zo zijn we nog postbode ook.

Hééél langzaam verdwijnen de bomen en blijft er een grasvlakte over zover het oog reikt. Dor grasland waar alleen struisvogels lijken te overleven, maar dan wel alleen. Want dit land straalt één en al eenzaamheid uit. Vooral als de bus opeens stopt en er een Toyota langs de weg staat ter hoogte van een zijweg. Tenminste, ik kan autosporen ontdekken. Er stappen twee cowboys uit, vuil met jeans, blouse en smerige cowboyhoed. Precies zoals het hoort. De jongste stapt in de bus, de oudste verdwijnt met z’n Toyota over de zandweg naar het “land-der-niets”. Onwaarschijnlijk, als in een film vlogen de vierendertig uur voorbij …… heet, dor, eenzaam en overweldigend!