Steeds dichter kruipen we richting het centrum van de oude Inca cultuur. Van de indrukwekkende gebeurtenissen in Tiwanaku trekken we nu verder richting Peru, richting het Titicaca meer, daar waar aarde en zon eens één waren…

De zon is ontzettend belangrijk in dit gedeelte van de wereld en dat ondervinden we aan den lijve. Het is hier gewoon krakend koud als de zon verdwijnt en van verwarming hebben ze hier nauwelijks gehoord. Moet je ook maar niet in de winter naar Bolivia gaan en verwachten het warm te hebben. Uit nood kruipen we zo’n beetje elke avond onder de wol als we hebben gegeten. En niet omdat we moe zijn, maar omdat we gewoonweg geen andere manier weten om warm te worden…

De Inca’s hebben veel aan de zon gewijd. En niet alleen de Inca’s, ook de volkeren die voor de Inca’s leefden en het nieuwe jaar vieren met de zon in de hoofdrol.

Maar weten we eigenlijk wel waar de zon vandaan komt?

Nu ben ik geen kenner van de bijbel, de koran of andere vooraanstaande lectuur dat een antwoord op die vraag kan geven, maar volgens mij is het niet echt helder waar de zon vandaan komt. Hij is er gewoon elke dag, al zou je daar in Nederland toch sterk aan gaan twijfelen…

… Titicaca, het heilige meer van de Inca’s verschijnt voor ons als we met de bus één van de vele bergtoppen stampend hebben overwonnen. Diepblauw door de strakblauwe hemel licht het meer op als een enorme spiegel tussen de witte bergtoppen. Een parel in de woeste altiplano van de Andes en de plek waar de Incabeschaving is ontstaan.

Vanuit Copacabana pakken we een bootje naar Isla del Sol, het zonne-eiland en stappen uit bij een dorpje. Op een half uur lopen ligt een ruïne van een Inca paleis dat ligt te wachten op een bezoek van ons. Langs een schitterend pad met muurtjes van losse keien en fantastische uitzichten over de steile rotskust en het meer, klimmen we omhoog. De hoogte werkt als een moker op onze longen. Duizeligheid of hoofdpijn hebben we niet meer nu we al meer dan een maand op hoogte verblijven, maar wij lijken nog steeds op een mijnwerker met astma als we ook maar één stap teveel zetten. Als we een pittige heuvel hebben gerond, verschijnt er voor ons een enorme ovale, oranjerode rots die schuin naar beneden over een afgrond ligt die eindigt in de vriendelijke branding van het meer.

Deze rots is de belangrijkste rots op aarde!

Deze rots is nu de titi-caca, rots van de puma en … de geboorteplaats van de zon.

Naast de rots staat nog een stenen offertafel waar nog steeds eens in de twee jaar met de nieuwjaars zonsopgang een lama wordt geofferd. Iets verderop staat het Incapaleis, of beter gezegd, de overblijfselen daarvan. Een labyrint aan muurtjes en poortjes alsof de Inca’s aan hun opvolgende beschavingen wilde zeggen:

"Wij begrepen de zon, wij begrepen het leven en jullie … jullie hebben er een doolhof van macht en hebzucht van gemaakt, een labyrint waarin jullie eeuwig zullen dwalen op zoek naar onze wijsheid waar jullie nooit iets van zullen begrijpen…"

***

We besluiten een paar dagen op Isla del Sol te blijven.

Gewoon genieten.

Absolute stilte, zonder gebrul van welk motorisch vehikel dan ook. Serene rust! Boerinnen met lange vlechten en bolhoedjes lopen dagelijks met hun kudde lama’s of schapen en wat ezels de steile heuvels op om hun vee te laten grazen. Zij kunnen dagelijks genieten van het adembenemende uitzicht over de blauwe spiegel van Titicaca met haar witte scherpe bergtoppen aan de overkant. Titicaca is met recht een diamant in de ruige Andes gebergte en zoals Michael Palin schreef tijdens zijn reis "Full Circle", Isla del Sol en het Titicaca meer zijn zo onwerkelijk mooi alsof ze rechtstreeks van een goedkope en veel te blauwe vakantiefolder zijn gevallen.

Een paar dagen struinen over de boeren paadjes over dit steile eiland. Coca thee drinken. Uitzichten.

Kippenvel.

Dit is nu precies zo’n plek die straks als ik weer thuis ben zal verworden tot een onwerkelijke herinnering, een plek die ik met geen mogelijkheid meer kan "voelen", hoe het was om er te zijn. De foto’s zullen slechts vage bewijzen zijn dat ik er echt ben geweest, zonder dat ze echt overtuigend mijn geest ervan overtuigen dat ik er de lucht heb opgesnoven, de kou en de zon heb gevoeld, het intense blauw heb gezien. Ver weg in mijn geest zal Isla del Sol voortleven zonder dat ik het ooit terug kan "voelen".