Vliegen, ja dat kan elke dag voor tweehonderd piek per persoon, maar dan kom je wel ´s avonds laat of ´s nachts in Manaus aan.

Varen kan ook, vanavond al vertrekt de boot om zes uur en tweeënhalf à drie dagen later zit je zeker in Manaus. Een hut is honderd tien kluiten en een hangmat aan dek zeventig per persoon en voor een tientje koop je hier al een grote hangmat.

Wendy kijkt bedenkelijk. De combinatie prijs en tijd van de rivierboot is zo wel heel gunstig en ze had zo graag willen vliegen. Boot dus.

"Weet je het zeker?", vraag ik nog.

"Ja, ja, tweeënhalve dag valt reuze mee."

Tussen de vrachtwagens uit de jaren vijftig vol trossen bananen lopen we richting ons huis voor de komende dagen. Wauw, het is zo´n drie deks houten Mississippi boot, maar dan zonder rad. Het onderste dek wordt volgestouwd met goederen, vooral trossen bananen. Op dek twee kan ik mijn geluk niet op. Kris kras door elkaar hangt er een bont gekleurde verzameling hangmatten met een aardige zooi bagage eronder. We proppen onze hangmatten er naast elkaar tussen en van mij mag de trip beginnen.

Dit is gewoonweg paradijs. Lekker temperatuurtje, drie maal daags staat het eten voor je klaar, je moet er alleen je hangmat voor uitkomen, en drie dagen lang VERPLICHT niets doen, in een hangmat. Waar op deze aardkloot kan dat nog, drie dagen hangmat hangen...

Salsaaaaaaaaaaaaaaaaa

♪♫♫… Brazilll ♪♫ ♪ nana nana nana nanaaaa ♫♪♪ … Brazil ♫♪♪ ♫ Brazil ♫ …♪♪

Tja, daar hang je dan. Ik in onze kleine Aziatische hangmat en Erik in een nieuwe riante Braziliaanse hangmat.

Als ik m´n been uitstrek, zit hij in de neus van oma die naast me hangt. M´n hoofd hangt tegen de teen van een ander en aan de andere kant liggen de benen van Erik. Oma is duidelijk niet van plan om ook maar iets anders te gaan liggen en ze begint een heel verhaal in het Portugees tegen me. Ik begrijp er geen woord van, maar het lijkt alsof ze me ligt uit te schelden. Een tweede omaatje, ernaast, gaat ook meedoen en ik vraag me af wat ik gedaan heb.

"Naõ entiendo. No habla Portugese."

Gelukkig komt een andere man de boel sussen, maar ik ga niet echt rustig liggen onder de broeiende blikken van oma.

Als het donker wordt kruipen overal mensen in hun hangmatten. Iedereen probeert maximaal de ruimte te krijgen, en het gaat wonderwel zonder ruzies. We vallen in slaap terwijl de boot nog steeds niet is vertrokken.

De volgende ochtend vertrekt de boot pas, met nu al tien uur vertraging. Ik heb m´n boeken uit, kan niet met de mensen op de boot kletsen want ik versta geen woord Portugees en ik krijg het vermoeden dat de reis langer gaat duren. En ja hoor; vier dagen vertelt de kapitein. Weet je wat het ergste is? Ik kan niemand de schuld geven dat ik hier nu zit, zelfs Erik niet. Hij heeft me de keus gelaten. Vier dagen. Balen!

Tot mijn grote opluchting zijn we niet de enige buitenlanders aan boord. De reis wordt een stuk leuker door het klaverjassen met een stel Fransen en ons Spaans kunnen we gelukkig gebruiken als we in gesprek raken met een Argentijn die Maxima Zorrequieta zo aan Nederland wil geven, want ze ziet er helemaal niet Latijns Amerikaans uit en die pa is ook maar niks. Of we niet meer van dat soort exemplaren willen hebben... ?

De vrachtboot die ons vergezeld krijgt na een dag motorproblemen en wordt aan onze boot gekoppeld. Prompt verhuist de helft van de hangmatten naar de andere boot, de oma´s als eerste. Erik kijkt bijna teleurgesteld, want hoe drukker en chaotischer, hoe mooier hij het vindt.

Tot overmaat van ramp begint de knieholte van mijn been een brandachtige wond te vertonen van tien bij vijf centimeter. Wat is dit nou weer?! Later horen we van een Amerikaan die hetzelfde heeft gehad dat een insect in mijn knieholte heeft gepist. Nou ja! Volgens de Fransen is het een soort allergie voor een plant of zo. Zij hebben nog wel wat superzalf om erop te smeren.

Val ik daarbovenop ook nog uit mijn hangmat, boven op een doos, dus een blauwe plek op mijn rug en een keihard lachende Erik. Ik heb het wel weer gehad op deze klote boot.

Langzaam begint Wendy het toch leuk te vinden op deze boot. Al moet ze even over haar ik-ken-nu-vijf-talen-en-nog-is-het-niet-genoeg-frustratie heenkomen, het communiceren met handen en voeten is eigenlijk ontzettend leuk. Het is wel vreemd hoor dat Portugees.

De Brazilianen proberen op alle mogelijke manieren ons zaken duidelijk te maken. Twee Brazilianen zijn op vakantie op deze boot, en ze komen constant langs met videocamera´s en fototoestellen. Ze vinden alles geweldig! Daarnaast is het bovendek een feestdek met enorme speakers die continu salsa uit braken. De Braziliaanse schonen verkleden zich wel drie keer per dag en telkens is het meest strakke en laag uitgesneden stofje wat je kunt bedenken.

Salsaaa

♪♫♫… Brazilll ♪♫ ♪ nana nana nana nanaaaa ♫♪♪ … Brazil ♫♪♪ ♫ Brazil ♫ …♪♪

Vier dagen lang is het eten min of meer hetzelfde. Niet slecht, maar hetzelfde. Er is één lange tafel voor ongeveer twintig personen, veel te weinig voor zoveel meer passagiers. Het eten is dan ook in etappes. Als de eerste lading nog bezig is, staat de volgende groep al achter de stoelen klaar om die voor zich op te eisen voor de volgende ronde. En dat gaat heel gemoedelijk. Zonder getrek of geduw volgen de groepen elkaar op en iedereen komt aan de beurt. Elke nieuwe groep krijgt door een luik in de vloer vanuit de keuken een dek lager een schone lading borden en nieuwe bakken met voedsel. Rijst, noedels en kip met wat groente. Goed en heel lekker, maar elke dag hetzelfde voor lunch en avondeten…

De laatste avond is het feest. Na het eten dat in de gebruikelijke etappes plaatsvindt, klimmen we nog even naar het bovendek om de zon onder te zien gaan. Daar staat de halve boot al klaar voor de "churrasco".

Een grote barbecue staat te branden en een aantal mannen zijn bezig met vers gevangen vissen schoon te maken. Al snel komt de eerste vis van de barbecue en wordt in een grote ronde bak gelegd op de tafel ernaast. Een groepje mensen staat eromheen en begint met z’n allen in volledige harmonie aan de vis te plukken. Als ik er verwonderd bij sta te kijken wenkt één van de bemanningsleden me en geeft me met een knipoog een door hem bemachtigd stukje vis.

De charmeur…

… maar wel lekker.

Gewapend met een lepel die we ergens bemachtigen, gaan we voor de volgende vis klaarstaan bij de bak. Zo hebben we ook hier weer het roulatie systeem zonder enige kwade blikken of woordenwisseling. Als er weer een nieuwe vis dampend in de bak ligt, graaien we met z’n allen, gewapend met lepels, naar de lekkerste stukjes. En mijn charmeur doet ook weer mee …

… en stopt me steeds weer wat toe.

De vis is super.

Op de reling van de boot zit ik toe te kijken hoe alle stoelen in rijen worden opgesteld voor de teevee. Ik heb geen flauw benul wat er komen gaat, maar er heerst een enthousiaste sfeer. De teevee geeft echter alleen maar sneeuw te zien en één man is driftig op het dak bezig met de schotel in de juiste positie te draaien. Dat wil maar niet lukken.

Ondertussen komt een Braziliaan langs met een lijst. De Argentijn is met hem meegelopen en legt uit dat er een voetbalwedstrijd op teevee komt. Brazilië tegen Honduras voor de Coppa Americana. En of ik mee wil doen met een voetbalpoel, de uitslag voorspellen voor een paar centen. Tuurlijk. Ik bekijk de lijst en zie enorme uitslagen in het voordeel voor Brazilië. Er is er één die voorspelt dat Brazilie verliest …

hahaha, de Argentijn.

Dat gaat me toch te ver. Die rivaliteit is te vergelijken zoals wij die kennen met Duitsland. Maar het blijft rivaliteit met een lach.

Ik vul een kleine overwinning in voor Brazilië.

Wat een heerlijke sfeer. Dit is gewoon top. In Brazilië over één van de grote rivieren varen en samen met de hele boot naar een voetbalwedstrijd kijken van het Braziliaanse team. Beter kan ik het me niet voorstellen.

Dan ineens is er beeld en gejuich van de mensen. Iedereen neemt gespannen plaats want de wedstrijd is al aan de gang. Er is nog niet gescoord. Om de tien seconden dreigt het beeld weer weg te vallen, maar een ruk aan een touw die is vastgebonden aan de schotel, voorkomt dat. Elke keer weer.

Tweede helft … counter … Honduras scoort!

De sfeer is er niet minder om. De vis is inmiddels op en iedereen zit gespannen de wedstrijd te volgen. Als Brazilië een kans heeft schiet iedereen overeind en zwelt het rumoer tot ongekende hoogte.

De wedstrijd loopt tegen zijn eind en Brazilië doet verwoede pogingen om nog te scoren, zonder succes. Al een dik kwartier is het eenrichtingsverkeer en zetten de Brazilianen Honduras onder een enorme druk. Maar toegegeven, het voor Brazilië zo typerende speelse en frivole stijl van spelen is ver te zoeken. Het is werk voetbal en dat kunnen de Brazilianen eigenlijk niet.

Nog enkele minuten te spelen. De spanning is te snijden. Honduras breekt uit … en … scoort.

De teleurstelling is enorm. Brazilië is verslagen door een voetbaldwerg. Dit is gênant, dit is een gezichtsverlies dat zijn weerga niet kent. In een oogwenk is op een enkeling na iedereen van het bovendek verdwenen. De Argentijn zit naast mij en schudt ook verbaasd zijn hoofd.

"Geen feest nu", zegt hij.

"Is toch niet te geloven. Iedereen is naar zijn hangmat verdwenen. Niet te geloven."

"Geen feest nu …"

De scheidsrechter fluit af. De teevee gaat uit en een enkele schaars geklede schone begint te dansen op de ritmische muziek dat uit de loeigrote luidsprekers schalt.

Niemand heeft de pot gewonnen.

***

Na vier dagen nemen we, ook Wendy, met een klein traantje afscheid van alle mensen op de boot als we in de haven van Manaus zijn aangekomen.