Ringvaart 2002 007 VLIEGT OVER GRENZEN Niets is leuker dan roeien De Ringvaart Regatta roeien moet wel fantastisch zijn. Dat was onze gedachte in 2001 toen we al die bikkels van toen zo mooi zagen roeien. Een jaar later lagen we zelf aan de start, rillend van de natte regen, trillend van de zenuwen en ons wanhopend afvragend waar we nou toch in vredesnaam aan begonnen waren. Met als opwarmertje de Elfstedentocht - elf dagen voor 22 mei – hadden we aanvankelijk best vertrouwen in die honderd kilometer. Ok, op de kaart leek het wel een eind, maar ach, zo groot is Holland toch niet? En met onze mooie kanariegele Dubbelganger – stiekem niet van ons maar van DDS – dachten we de hele wereld aan te kunnen. En zo begonnen we na een mooie start met 25 boten op een rijtje vol frisse moed en met een lekker tempo aan de tocht. De zenuwen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Helaas liet deze zon zich niet bepaald zien op de dag. Regen beheerste het luchtruim, maar regen is Nederlands, regen is fijn. Zo´n dertig kilometer later was onze stemming al aanzienlijk anders. Hoofdpijn, rugblessure, verzurende benen, de ellende leek nu al compleet. Gelukkig bleek dit een overkomelijk dood punt en na de magische eerste 50 km voor de rug kon het aftellen beginnen. En zo rondden we de Ringvaart en kwamen weer uit op de Kaag. De wind was inmiddels flink toegenomen vanuit het zuiden en beukte dus heerlijk in onze rug. De Kagerplassen zijn een avontuur op zich. Je begint leuk met motorbootjes vol mensen die je gezellig aan de praat houden en ondertussen de weg wijzen – op een eindeloos breed meer kan oriënteren tenslotte wat moeilijk zijn – maar al snel sta je er alleen voor met z´n tweeën. Overal om je heen water en dan die golven, die vreselijk hoge, enge golven. Het doemscenario van zinken zonder mogelijkheid tot herintree staat op je netvlies gegrifd tijdens deze grote oversteek. Maar gelukkig kwamen er weer rustigere vaarwateren en al snel kwam onze lieve volgploeg weer in beeld. 70 km zit er dan op. Je denkt er bijna te zijn, maar niets bleek minder waar. Leiden-Leidschendam was DE hel. De Ringvaart doet bijzondere dingen met je. Vele momenten lijk je de hele wereld over te kunnen roeien, op sommige momenten verlies je jezelf. Op het moment dat de pijn echt niet meer fijn is, zijn zelfs de laatste meters naar de sluis bij Leidschendam veel te ver. Een massage kan echter veel goedmaken en met de Calvégeuren al in de neusgaten grepen onze handen weer stevig de palen vast (au). De laatste kilometers naar Delft waren fantastisch. Alle pijn en ellende vergeten, leken we vleugels te hebben gekregen. Roeien is leuk ja. De aanmoediging was geweldig, fietsers op de kant, bewoners op balkonnetjes, wat gaf dat een goed gevoel. En dan eindelijk Delft binnen – ons mooie Delft – de laatste meters, oh wat ging het lekker en dan de finish…Die allerlaatste haal in het besef dat je het echt gehaald hebt – dat moment – ja, je hebt gelijk Michiel – dat moment, daar doe je het allemaal voor. Yucca |
 |