Guinée 2008

Info over Guinée

In 1958 werd de voormalige Franse kolonie (Frans Guinea) geheel onafhankelijk, en ontstond de ‘République de Guinée’ (soms Guinée-Conakry genoemd). Het is grondwettelijk een presidentiële republiek, gelegen in West-Afrika. Guinée is door de Verenigde Naties erkend als één van de armste landen ter wereld. Guinée, wat “vrouw” betekent, wordt gezien als een land met veel geheime rituelen en een rijke cultuur.

 

 

 

Guinee is landschappelijk in vier zones te verdelen: a. Guinée Maritime, de kustvlakte, met een lage en door vele kleine rivieren doorsneden kust, met een tropisch klimaat, een tropische vegetatie en een grootste hoogte van 1800 m (Kakoulima) Voor de kust liggen vele kleine eilanden, o.a. de Îles de Los.; b. Moyenne-Guinée, omvattend de Fouta Djalon (600 tot 1500 m hoog), met minder bosbedekking; c. Haute-Guinée, waar de hoogten van de Fouta Djalon zich verliezen in uitgestrekte vlakten met savanneklimaat en schaarse savannenvegetatie; d. Guinée forestière, waar veel bosbedekking voorkomt.

De dierenwereld weerspiegelt de landschappelijke indeling. In het bekende Mount Nimba reservaat, dat voor drievierde in Guinee (en verder in Liberia en Ivoorkust) ligt, komen vele soorten apen, duikers, enz. voor.

Guinée heeft een oppervlakte van 245.857 km², met een kustlijn van 320 km. Het land heeft 6 buurlanden: Ivoorkust, Guinee-Bissau, Liberia, Mali, Senegal en Sierra Leone. Qua klimaat is Guinée één van de natste landen van West-Afrika. De hoofdstad is Conakry. Doordat Conakry op een schiereiland ligt, werd het vanzelfsprekend tot havenstad uitgebouwd. Conakry telt ongeveer 2 miljoen inwoners en vormt het bestuurlijke en economische centrum van Guinée. Van juni tot november is het in Guinée regenseizoen, wat een heet en vochtig klimaat met zuidwesten wind betekent. Van december tot mei valt het droge seizoen met hete, noordoosten harmattan wind.

 

 

De grootste etnische groepen zijn de Fulani (ca. 40%), woonachtig in de hooglanden van Midden-Guinee, de Malinké (ca. 26%) in Haute-Guinee, de Soussou (ca. 11%) in het kustgebied en de Kissi (ca. 6,5%) in de bossen. De grootste steden zijn Conakry, Kankan, Labé en Kindia. Tussen 1990 en 1994 nam de bevolking jaarlijks met 3,1% toe. 57% van de bevolking is jonger dan 21 jaar. In de periode 1958-1984 zochten ca. 2 miljoen Guineeërs om economische redenen een woonplaats in de naburige landen. Hoewel de trek naar de stad toeneemt, woont slechts 30% in de steden. De officiële taal is het Frans; voorts zijn acht inheemse talen tot nationale taal verklaard. Ca. 85% van de bevolking is islamitisch (soennieten) en ca. 1% christelijk (overwegend rooms-katholiek); het overige deel is animist.

Over de sociale situatie van Guinée kan gezegd worden dat die sedert de onafhankelijkheid sterk achteruit is gegaan. Economische achteruitgang heeft zijn sporen nagelaten, en het onderwijssysteem raakte in verval toen Guinée geen franse kolonie meer was. Vanaf 1985 werd er echter weer aandacht gevestigd op lager onderwijs en is het aantal kinderen dat zich op een school inschreef, verdubbeld. De levensverwachting in Guinée is 49,7 jaar. (voor mannen 48,4 en vrouwen 61,0 jaar). 35,9% van de bevolking is alfabeet. 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens.

 

 

Guinee bezit belangrijke mineralen, hydro-elektriciteit en landbouw mogelijkheden, toch geldt het als een arm ontwikkelingsland. Het land beschikt over  30% van bauxiet reserves van de wereld en is de tweede grootste bauxiet producent. The mijnbouw was goed voor 75% van de exportinkomsten in 1999. Het land bezit talrijke natuurlijke hulpbronnen zoals bauxiet, ijzer, diamant, goud, uranium, waterkracht en vis. Lange termijn verbeteringen op fiscaal vlak, onderwijs en rechtssysteem zijn echter nodig om Guinee uit de armoede te halen. De huidige regering boekte goede vooruitgang in 1997-99 om het budget te beheersen en werd geprezen door de World Bank/IMF. Helaas verstoorden de burgeroorlogen in Siërra Leone en Liberia de economische groei. Ook buitenlandse investeerders lieten zich afschrikken door het geweld aan de grenzen en de mijnbouwbedrijven trokken hun experts terug. De economische groei is in 2001 teruggevallen naar 2%.

 

 

Conakry heeft een typische Afrikaanse sfeer. Als je rustig slentert door de straten op een zondagmorgen, heb je grote kans dat je een straatfestiviteit tegen komt, met groepen dansende mensen musicerend met lokale instrumenten. Het kan hier om een begrafenis of huwelijk betreffen. De stad, gelegen op een nauw schiereiland waardoor de zee steeds nabij is, heeft geen kans te groeien. De noordkant van de stad breidt zich steeds verder uit. De "autoroute" die de noord-zuid verbinding is, heet Route du Niger. Meer in het hart van het gezellige centrum ‘Ave de la République’ vindt men de banken, luchtvaartmaatschappijen,winkels en vooral veel restaurants. 

Het Musée National heeft een representatieve collectie Afrikaanse maskers, beelden, en muziekinstrumenten, tentoongesteld in één grote ruimte. De ingang is gratis. Het Palais de l'OUA was ooit bedoeld voor een conferentie van de Organisatie van Afrikaanse Eenheid OAU maar de toenmalige president Sekou Touré stierf en nu doet het dienst als het presidentieel paleis. Tegenover het paleis staan 50 identieke villa's in een Moorse stijl die nu gebruikt worden als kantoren van internationale organisaties, zoals UNICEF, het IMF en de Wereld Bank. Het Palais du Peuple is een enorm auditorium door de Chinezen gebouwd, ligt aan de noordkant van de Route du Niger, en is de thuisbasis van de twee nationale balletgezelschappen.

De Îles de Los is een groep kleine eilanden op vijf tot tien kilometer zuid-west van Conakry, en is vooral populair als recreatiegebied op zon- en feestdagen. Vanaf het strand bij het Novotel kun je met een gemotoriseerde pirogue naar de eilanden gaan.