Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden, dat ik met Laika examen deed voor de cursus A-plus en dat ik met haar heb meegemaa

Laika en haar kleedje

Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden, dat ik met Laika examen deed voor de cursus A-plus en dat ik met haar heb meegemaakt wat ik hierna zal beschrijven, maar toch heb ik de behoefte om hiervan alsnog een stukje op te schrijven voor de Vizier.

Het was altijd op dinsdagavond, het was meestal wel droog maar ook koud en de laatste avonden vroor het en knerpte het gras onder mijn voeten van de rijp. Toch gingen we (Laika en ik) iedere keer weer heen. Niet omdat het nou zo ontzettend leuk was; dat kwam later, toen we behendigheid gingen doen. Ik ben van nature nogal plichtsgetrouw en als ik ergens mee ben begonnen, maak ik het (meestal) wel af.

Eén van de dingen die we moesten doen, was het zogenaamde “plaats sturen”. Op het veld werden 4 pyloontjes in een vierkant (ongeveer 2 x 2 meter) neergezet. Je moest dan met je hond in dat vierkant gaan staan, de riem afdoen, die opbossen en voor de hond op de grond neerleggen, terwijl je zegt: “plaats!”. Daarna je hond bij de halsband nemen, 180 graden draaien en een meter of 5 uit het vierkant lopen.

Dan weer 180 graden draaien en zeggen: “ga plaats!”. Het is dan de bedoeling dat je hond terug gaat naar het vierkant en precies in het midden (bij de opgeboste lijn) gaat liggen.

Iedereen die met zijn/haar hond een cursus heeft gedaan, zal het kunnen beamen: als het koud en/of nat is, willen ze liever niet op hun blote buik in het gras.

De trainster had gezegd dat nergens in het examenreglement stond dat je niet iets op het gras mocht leggen (een jas of een kleedje), op de plek waar je hond moest gaan liggen.

Dat deed ik dus: ik nam de volgende keer een plaid mee. Maar Laika snapte de oefening niet. Wat ik ook probeerde: ik riep: “ga plaats” en dan stond ze me aan te kijken met een gezicht van: “wat bedoel je nou eigenlijk?” Terwijl ze het wel graag wilde snappen, want ook bij Laika is “the will to please” heel erg aanwezig. Thuis oefenen ging ook niet, want we hadden niet van die mooie pilonnetjes. Daarom moesten we het hebben van cursusavonden op het trainingsveld.

De volgende keer dat we de oefening deden, stuurde ik Laika naar de plaats en het volgende gebeurde: ze liep het vierkant in (ik juichte van binnen en hoopte dat ze daar ging liggen), ging naar het kleedje, hapte erin en trok het kleedje het vierkant uit!

Laika had natuurlijk gehoopt dat ze heel erg geprezen zou worden, maar de reactie die ze kreeg (een bulderend gelach van mijzelf en alle mede-cursisten) had ze niet verwacht.

Toen kwam het examen. Alle oefeningen die Laika moest doen, beheerste ze heel behoorlijk, behalve het “plaats sturen” en ik hoopte er maar het beste van.

Ik nam haar mee uit het vierkant, draaide haar om en zei tegen haar: “ga plaats!”

Het ongelooflijke gebeurde: ze liep naar het vierkant en ging heel mooi op haar buik op het kleedje liggen! De allereerste keer dat ze die oefening goed deed was meteen 100 % perfect en precies tijdens het examen!