12 November Les 4 Cimes du Pays de Herve
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen "BATTICE is FANTASTISCH".
Vijf jaar geleden was "Battice" mijn eerste lange(re) wedstrijd en ik kan me nog heel goed herinneren hoe ik mij toen voelde. Met name de vraag "ben ik überhaupt instaat om 33 kilometer uit te lopen" die al weken van te voren door mijn hoofd speelde. De rit naar Battice (waarbij je nadat je de grens gepasseerd was alleen maar heuvels zag) was toen zeker niet iets om mijn zelfvertrouwen te doen toe nemen.
Toen ik vijf jaren geleden binnen kwam in 2.51 was ik "total loss" maar was er van overtuigd dat ik echt iets gepresteerd had. Ik was supertrots en wilde meteen weer. Dit laatste was erg optimistisch; de week erna had ik gruwelijke spierpijnen en was echt niet in staat om een stukje te lopen. Maar ik was verkocht. Battice stond hoog op mijn lijstje van loopjes die voor herhaling vatbaar waren. Trouw ben ik dan ook ieder jaar naar Battice getogen.
Twee jaar geleden heb ik een paar weken na mijn tweede marathon in Battice eens geprobeerd wat ik hier kon, en was redelijk verbaasd dat ik hier 2.35 kon lopen.
Inmiddels is het 6 jaar geleden dat ik met lopen begonnen ben en brak de tweede zondag van November weer aan zodat het Battice tijd was. Voor mij dus de kans om de Battice-teller naar 5 te brengen. Ook al wil ik in principe geen korte afstanden meer lopen, een uitzondering op iedere regel moet mogelijk zijn. De vraag was dus niet meer of ik naar Battice zou gaan maar alleen hoe ik zou gaan lopen. Twee weken geleden heb ik 63,3 km op de Röntgenloop gelopen en over twee weken ga ik eens kijken of ik de 66 km van Olne-Spa-Olne kan overwinnen. Dus leek het niet verstandig om in Battice te kijken of ik niet eens echt hard zou kunnen lopen. Met andere woorden Battice moest een mooie training worden en het doel was genieten. Mensen die mij wat beter kennen gniffelden bij mijn voornemen om een wedstrijd als training te gaan lopen. Maar ook ik word verstandig. Dus ik was vast besloten om er een rustige training van te maken. Uiteraard is het begrip rustige training ook rekbaar. Mijn voornemen was om rustig met 12 km per uur te lopen dus te zorgen om net onder 2.45 binnen te zijn.
Met dit als uitgangspunt is het inderdaad heel relaxed om naar een wedstrijd te gaan. Zondag rustig opgestaan, even gezocht naar een renbroek en een paar schoenen (en uiteraard droge kleren voor na afloop vergeten) en toen naar Battice gereden. De nacht van zaterdag op zondag was het echt hondenweer, veel wind en nog meer regen. Ook onderweg had de hemel een kleur blauw die in het normale spraakgebruik als pikzwart aangeduid wordt. Optimist als ik ben zag ik hier weer de enorme voordelen van: als het tijdens het loopje zou regenen zou ik meteen gedoucht aankomen en vervolgens frisgewassen kunnen aanschuiven aan de gratis gehaktballen en stinkkaas.
"Jammer genoeg" regende het alleen tot 5 minuten voor de start en toen ik weer in de auto onderweg naar huis was.
Aangekomen in Battice ben ik toch nog even aan het denken geslagen. Battice is een perfect georganiseerde, geweldige en gezellige wedstrijd. Het inschrijfgeld bedraagt precies 0 euro. Ik hoef echt niet voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten en zou zelf heel graag voor zo'n mooi feest als Battice een redelijk inschrijfgeld betalen. Regelmatig heb ik echter de laatste tijd wedstrijden gelopen of gezien waarbij je heel aanzienlijke inschrijfgelden mag betalen en hiervoor vrijwel niets terug krijgt. Slecht georganiseerd, slechte verzorging etc.. Wel zie je daar regelmatig de bo-bo's rondlopen die prima gefêteerd worden. Battice is volgens mij het bewijs dat het heel goed mogelijk is om een mooie wedstrijd te organiseren zonder dat het een vermogen kosten. Persoonlijk denk ik dat enthousiasme het allerbelangrijkste hiervoor is. En als de organisatie dit uitstraalt dan zie je dit ook aan de lopers en dan heb je echt iets moois in de wereld gezet.
Aangekomen in Battice was er tijdens het ophalen van de startnummer weer genoeg gelegenheid om met een aantal oude bekenden even bij te kletsen. Toen ik met onze grote Battice veteraan Ton Richter stond te praten over zijn 14e ! deelname kwam ook Willem Mütze nog even langs. Op een gegeven moment ging het ook in dit gesprek over cijfers. Willem vertelde dat hij inmiddels zijn 795 ste marathon/ultra gelopen had. De 800ste zal uiteraard ook in de loop van dit jaar (we hebben het immers pas half november) gelopen worden. Dit soort astronomische getallen zorgen er voor dat je als eenvoudige sjravelaer weer even met 2 beentjes op de grond staat.
Zoals gezegd was het na een buitje tijd om na de start te gaan. Naar aanleiding van ervaring uit het verleden (en met name 2 weken geleden in Remscheid) had ik besloten om niet meer van de allerlaatste startrij weg te gaan. Toch ben ik op een of andere manier te beleefd of te verlegen, want op een geven moment begon iemand van de organisatie een plastic lint te spannen en vroeg in zijn beste Frans om hier achter te gaan staan. Uiteraard doe ik dan meteen; denkende dat dan voor het lint de harmonie zou gaan staan en ik aldus redelijk vooraan zou staan. In tegenstelling tot voorafgaande jaren kwam de harmonie echter niet, werd het lint weg gehaald en stond ik weer vrijwel achteraan. In Battice is dit toch wel jammer om dat de eerste kilometer redelijk smal is en behoorlijk steil omlaag gaat zodat hier in het laatste stukje van het peloton (circa 1200 ingeschrevenen) weinig van hardlopen terecht komt. Maar goed dit mag de pret niet drukken.
Toen de eerste stijgingen begonnen kreeg ik eindelijk wat ruimte en kon ik mijn ritme gaan zoeken. Zoals reeds gezegd regen was er niet maar wind des te meer. Het voordeel van wind is dat ik binnen de kortste keren een heel sliert renners achter mij aan heb hangen. Ik weet nog steeds niet of dit komt door mijn 1.94 meter en 96 kilo of mijn aftershave.
A propos 96 kilo: ik ben van de week weer op medische keuring geweest. Net zoals 2 of 3 jaar geleden was de eerste conclusie dat ik te zwaar ben. Na aftrek van mijn kleren en met verrekening van mijn boze blik nadat de goede man het resultaat van zijn weegschaal mededeelde is besloten dat ik officieel 94 kilo weeg. Conclusie 6 kilo te zwaar. Ik zal dus waarschijnlijk iets aan sport moeten gaan doen. Tevens hebben ze weer een onderzoek naar mijn conditie etc. gedaan. Mijn hartslag in rust was 46 (ik heb maar niet verteld dat het 2 dagen na een 63 km loop was en ik dan altijd een slag of 2 hoger zit dan normaal); dit was goed. De inspanningstest op fiets was leuk; ik moet het aantal omwentelingen op 60 houden en men zou dan de weerstand van de fiets zodanig verhogen dat mijn hartslag op 130 uitkwam. Jammer was wel dat de weerstand niet meer verhoogd kon worden en ik helaas de 130 niet haalde. Leuk was dat uiteindelijk gemeten waardes niet meer in de tabellen terug te vinden waren en men dus handmatig de tabellen moest gaan extrapoleren om tot een waarde voor mijn conditie te komen. Conclusie mijn conditie is er goed. Zou het regelmatig doen van een loopje dan toch gezond zijn? En ik denk ook dat ik voorlopig nog maar niet op dieet ga. Laat mij voorlopig maar als gezellig dikkerdje wat rond-hobbelen.
Terug naar de wedstrijd. Voor het parkoers etc verwijs ik naar mijn stukje van vorige jaar. Het is gewoon een FANTASTISCH loopje; een mooi parkoers , voldoende uitdaging voor iedere loper en schitterende vergezichten. Absoluut een zinvolle besteding van mijn zondag.
Uiteindelijk kwam net boven de 2.41 binnen dus mooi zoals gepland. Ik had absoluut niet het gevoel dat ik enige inspanning geleverd had. De spieren voelden (ondanks de koude wind) erg soepel, de gemiddelde hartslag was ook zeer laag (lager dan bij een stevige duurloop). Ook vandaag (maandag) heb ik in tegenstelling tot normaal nergens last van en kan ik weer vol aan de bak.
Ik heb na afloop nog een kleine 15 minuten staan kijken maar vond het toen wel erg fris worden en omdat ik geen zin had om te gaan douchen (wat ook geen nut had aangezien ik mijn droge kleren vergeten was) ben ik toen maar naar huis gereden. Ik heb wel lang moeten twijfelen of ik toch niet even zou genieten van de gehaktballen, stinkkaas en abdij-bieren maar misschien zat die opmerking over mijn overgewicht mij toch nog een beetje hoog....
Tot slotte nog een paar plaatjes. Let met name eens op mijn Röntgenlauf shirt, ik ben hier wel erg trots op en geloof zelf dat het mij vleugeltjes geeft.
www.courirpourleplaisir.be/7085/index.html
In januari van dit jaar heb voor de eerste keer het genoegen mogen proeven om deel te nemen aan een loopje georganiseerd door courir pour le plaisir. Dit smaakte absoluut naar meer. Zodoende was ik mij al geruime tijd aan het verheugen op mijn volgende uitdaging: Olne Spa Olne.
Bij de inschrijving viel mij op dat dit loopje omschreven werd als "raid". Nu weet ik niet wat ze met het woord raid in dit verband bedoelen. Maar uiteraard biedt internet een oplossing. De vertaling van raid is: " Inval, roofoverval" en als werkwoord betekent het "overvallen, binnenvallen, plunderen, leegroven." Ervan uitgaande dat ik niet uitgenodigd wordt om dit mooie stuk je België leeg te roven zal wel bedoeld worden dat dit loopje deze arme sjravelaer zal leegroven. Dit wil ik dus voor geen geld missen.
Over geld gesproken je betaalt hier 7 euro inschrijfgeld en mag daarvoor 66 kilometer lopen, krijgt goede verzorging, na afloop een warme maaltijd en een mooi regenjasje. Hulde dus.
De start van deze loop was om 8.00. Dus van uitslapen kwam niet veel op zondagochtend. Elf maanden geleden had ik nog nooit van Olne gehoord nu was ik al zo'n wereldburger dat ik wel even zo naar toe zou rijden. Voorzichtig als ik ben had ik toch maar ergens (ik weet nog steeds niet waar) een uitdraai met de routebeschrijving in mijn auto gelegd. De juiste afrit van de autobaan wist ik nog wel. Toen ik echter ergens bij een stoplicht stond en naast mij vier auto's, met heel duidelijk behoorlijk afgetrainde mannen in loopkleren, zich opstelden om links af te slaan besloot ik toch om -ondanks dat ik weg wel wist - ook maar links af te slaan. Ik was dan ook prima op tijd bij het "chalet" om mijn startnummer op te halen. Ik had het mooie nummer 13 gekregen. Omdat ik nog wist dat de mensen daar aanzienlijk beter Frans dan Nederlands praten had ik tijdens mijn sanitaire stop goed geoefend. Vol verve riep ik dan ook tegen de goede man "trente". Toen hij vervolgens met nummer 30 aan kwam werd mij duidelijk dat ze inmiddels de Franse taal weer eens gereorganiseerd hadden en kon ik weer overgaan tot het opsteken van 1 vinger en 3 vingers.
Inmiddels begon het licht te worden en kon ik na een aantal oude bekenden begroet te hebben richting de start gaan. Hier was het inmiddels gezellig druk. Bij de start zat ik de buurt van Manon Wenmekers, Inge van Bergen, Petra Knops en Jean Houben. Rustig keuvelend gingen wij van start.
Ik had niets van de route gezien. Wat wel gezien had was onderstaand schema met de hoogtemeters.Nu ben ik nog steeds geen held in het lezen van kaarten maar wel ben ik ervaren genoeg om te weten dat dit serieuze heuveltjes zijn. Wat mij met name opviel waren de erg felle afdalingen. En hiervan ben ik waarlijk geen fan. Bij de eerste daling was het ook meteen prijs en begon ik behoorlijk te glijden. Aangezien het de afgelopen tijd redelijk geregend heeft was de ondergrond erg modderig en glad. Ik besloot dan ook om heel rustig en voorzichtig te gaan lopen en de drie hindes (helaas) niet te volgen. Dus rustig met Jean doorgehobbeld. Helaas werd de ondergrond erg modderig en dus erg glad of lagen er veelstenen. Dus voor mij steeds slechter. Dit in combinatie met veel bladeren zorgde er voor dat ik supervoorzichtig ging lopen. Net name bergaf was een kompleet drama. Er waren een aantal punten waar ik absoluut niet meer naar beneden durfde. Bijvoorbeeld de daling bij km 40 heeft mij meer dan 10 minuten gekost;ik ben uiteindelijk op handen en voeten naar beneden gegaan.
Dit heeft mij wel aan het denken gezet. Ik vind dit een superloop; dit zijn ook absoluut de loopjes die ik wil doen. Ik ben absoluut geen technische loper of om het nog duidelijker te stellen een enorm lompe loper met veel kracht dit behoorlijk lang kan doorgaan. De afstand is ook goed te doen; bergop gaat prima; maar bergaf en op deze ondergrond is voor mij bijna niet meer te doen. Ik durf niet, ga te voorzichtig lopen en verkrampen; hierdoor gaat het nog slechter en dan wordt ik nog voorzichtiger. Maar misschien is dit voor mij de uitdaging: dat ik juist dit soort lopen die mij niet liggen moet doen.
Hoe het ook zij ik heb enerzijds doodsangsten uitgestaan maar toch ook genoten. Zoals op onderstaande foto's moge blijken ik het werkelijk een fantastisch gebied om te lopen. Waar je ook kijk het uitzicht is geweldig. Het parkoers is enorm afwisselen en zeer verrassend; Bergen, bos, weilanden, stukjes rivierbedding. Even een stukje over een erf. Een partij trappen een bruggetje. Prachtig.
Opmerkelijk was dat ik twee keer door een soort hekje moest. Hier mee bedoel ik een aantal ijzeren palen die in de grond stonden. Deze stonden zo dicht bij elkaar dat ik hier alleen doorheen paste als ik mijn rugzak af deed.
Helaas ben ik 2 keer echt omgezwikt. Toen ik dan ook na afloop van het loopje mijn schoenen uit deed bleek mijn linker enkel behoorlijk gezwollen. Het positieve hiervan is dat ik nu eindelijk een niet te overzien geheugensteuntje heb om links van rechts te onderscheiden. Zodoende kon ik dus op de weg naar huis niet meer verdwalen.
Samenvattend: Dit was weer een geweldig leuke besteding van mijn zondag. Over een paar weekjes ben ik weer terug en ga ik er weer helemaal voor bij "het klavertje vier".
Was ik bijna de inwendig mens vergeten.... Onderstaand een foto van een van de verzorgingsposten:
Naast de gebruikelijke sportdrank, thee, water, müsli repen etc. Hadden zij ook een barbecue (vandaar de rook op de foto) met gepofte aardappelen, worst en Jupiler.
Na afloop stond in Olne het bier koel. Helaas had ik niet al te veel tijd want wij hadden met de marathon groep nog een gezellige bijeenkomst. Een van de dames vroeg zich sinds lange tijd af hoe een loper na afloop van een marathon zou ruiken. Omdat ik nooit te beroerd ben om iemand een plezier te doen heb ik mijn maar niet gedoucht in Olne en ben rechtstreeks naar dat feestje gegaan. De dame weet nu hoe iemand na afloop van een marathon ruikt en zal dit voorlopig ook wel niet meer vergeten.
Voor de statistiek is was binnen in 7:44:27 als nummer 152 (nummer 57 bij de oude mannen) van de circa 350 gestarte lopers lopers. En zo zag ik uit bij km 17, 33, 58 en de finish.
